Haute couture στο κάστρο του τρόμου

Ήμουν στην κακόφημη περιοχή Κάστρο της Χίου. Οι ντόπιοι αναφέρουν ότι πολλά μυστήρια συμβαίνουν κατά καιρούς εκεί και αποφεύγουν να κυκλοφορούν μετά το ηλιοβασίλεμα. Η περιοχή μυρίζει ακόμα πόλεμο και αίμα. Μικρά εγκαταλελειμμένα σπίτια, τούρκικα νεκροταφεία, κάπου ένα εγκαταλελειμμένο συνεργείο αυτοκινήτων. Εικόνες μετά την καταστροφή του κόσμου.

Εκεί βρέθηκα ένα βράδυ κατά λάθος να τρέχω μέσα στα μισοσκόταδα να βγω σε ένα κεντρικό δρόμο. Παραδόξως ένιωθα ότι κάτι σερνόταν πίσω μου. Δεν γύρισα να κοιτάξω. Η καρδιά μου χτύπαγε σαν γκονγκ και οι παλμοί μου έφταναν μέχρι το μυαλό μου. Φοβόμουν. Φήμες έλεγαν ότι το βράδυ οι νεκροί περπατούσαν στα στενά του κάστρου, ζητώντας εκδίκηση για το βασανισμό που υπέστησαν στον πόλεμο.

Βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι και ένα παράξενο σούρσιμο μου φέρνει ανατριχίλα. Δεν κοιτάω πίσω αλλά το σούρσιμο με πλησιάζει – γίνεται όλο και πιο δυσοίωνο. Στο μυαλό μου, εκατοντάδες νεκροί βρίσκονται πίσω μου και προσπαθούν να με στριμώξουν στην πρώτη γωνία για να μου ρουφήξουν το αίμα. Το σούρσιμο επιμένει...

Ξέρω ότι είμαι χαμένος, βλέπω το τέλος μου οπότε αποφασίζω με όσο κουράγιο μου απομένει να γυρίσω πίσω και να κοιτάξω. Ένα φάντασμα με ιλιγγιώδη ταχύτητα περνάει απ τη μια άκρη του δρόμου στην άλλη. Το ξέρω ότι στην επόμενη κίνηση θα με σκοτώσει. Αποφασίζω να συναντήσω το θάνατο πλησιάζοντας προς το φάντασμα. Με την ίδια ταχύτητα πετάγεται από το σκοτάδι προς την άλλη άκρη του δρόμου και χώνεται μέσα σε μια τσάντα. Πλησιάζω λίγο ακόμα. Νομίζω ότι η καρδιά μου έχει ανέβει στο στόμα μου.

Η τσάντα (παρατηρώ ότι είναι μια μάλλον μαϊμού Chanel) είναι ορθάνοιχτη και κάτι γυαλίζει μέσα, κοιτάω το τέρας κατάματα, παραλύω, μεταμορφώνομαι σε πέτρα, το αίμα μου παγώνει, τα άκρα μου λύνονται και καθώς σωριάζομαι, μέσα από την τσάντα, σαν μοντέλο σε πασαρέλα και με κανένα ίχνος πανικού, ξεπροβάλει ένα κουβάρι γκρι μαλλί…

Η μάνα τον υποδέχτηκε λες και ήταν πάντα εκεί, λίγες ώρες αφότου τον πήγα σπίτι με ρωτάει:

- Που είναι ο Πελοπίδας;

- O ΠΟΙΟΣ;

Μάταιο, η απόφαση είχε παρθεί.

Ο Πελοπίδας από το πρώτο άγγιγμα άρχισε να πιπιλάει το χέρι μου. Ήταν μια συνήθεια που δεν ξεφορτώθηκε ποτέ αλλά φρόντισε να εξελίξει μέσα στα χρόνια μεταμορφώνοντας τον εαυτό του σε ένα κυριολεκτικό αιμοδιψές ζόμπι και επιβεβαιώνοντας στο έπακρο το θρύλο που συνοδεύει την μακάβρια περιοχή από όπου προέρχεται.

Όμως φροντίζει να τιμά καθημερινά και την ιδιαίτερη κατοικία του, την τσάντα Chanel φυσικά. Δεν θα δώσει ποτέ σημασία σε κάποιον που του δίνει σημασία, και θα ασχοληθεί σοβαρά μόνο με όσους είναι σίγουρος ότι τον φοβούνται, διασκεδάζοντας με τον τρόμο τους. Τρώει ελάχιστα, προσέχοντας τη σιλουέτα του, και δεν εκτίθεται ποτέ πέραν του δέοντος ενώ είναι πάντα παρών σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις (είτε είναι καλεσμένος είτε όχι) επιβεβαιώνοντας ότι ένας τζέντλεμαν χρειάζεται ελάχιστη προσπάθεια για να τον προσέξουν.

Έχει όλα τα συμπτώματα ενός γαλαζοαίματου, τάσεις προς έμετον αν τον παραζορίσεις, ικανοποίηση όπου δει το είδωλο του να καθρεπτίζεται και περνάει μια εβδομαδιαία κατάθλιψη κάθε χρόνο, όταν έρχεται η εποχή να τον πάμε για κούρεμα, μια και η πυκνή γούνα του μετατρέπεται εύκολα σε πλεκτό (κασμίρ φυσικά).

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα γλυκό και πιστό πλάσμα που κανείς δε μπορεί να αντιμετωπίσει ως «ζώο», ούτε καν ως γάτα, μια και πέραν από το κελαϊδιστό νιαούρισμά του, που μας το παρέχει απλόχερα όταν είμαστε σε στενό οικογενειακό κύκλο, μπορεί να συμπεριφερθεί αναλόγως την περίσταση σαν μικρό παιδί, λαγός, σκύλος, κότα, περιστέρι (ναι! ενίοτε πετάει) ή και δαιμονισμένο βαμπίρ (αν το παρακάνεις με τα παιχνίδια μαζί του).

Ο Πελοπίδας έχει ζήσει 2 χρόνια στην Αθήνα ενώ τα υπόλοιπα 4, από τα 6 του, τα περνάει στη Χίο, πάντα μέλος της ίδιας οικογένειας.

Η ζωή μαζί του είναι ένα κωμικό θρίλερ και δεν έχει νόημα αλλιώς...

* Το κείμενο το έστειλε ο φίλος της στήλης Γιάννης.