Πριν από έξι χρόνια έστειλα στον Νίκο τη φωτογραφία ενός γατιού προς υιοθεσία. Προχτές, η γυναίκα του η Σοφία μου έστειλε αυτό το κείμενο:
«Είχα ένα δύσκολο αποχαιρετισμό εκείνο το Σαββατοκύριακο, άνοιξα με δάκρυα το κινητό και είδα το πιο άσχετο μήνυμα του κόσμου: “νομίζω πως βρήκα γατί”. Είχαμε συμφωνήσει με τον Νίκο ότι το επόμενο που θα συναντούσαμε και θα χρειαζόταν σπίτι θα ήταν το δικό μας. Ο Νίκος απάντησε σε μια έκκληση-φωτογραφία που έστειλες ΕΣΥ με τίτλο “θέλει κανείς γατάκι που κάνει τον άγριο;” Κάπως έτσι έβαλες το χεράκι σου για πάντα στη δομή του σπιτιού μας. Για κάποιο λόγο πίστευα ότι θα υιοθετούσαμε έναν χνουδωτό αγαθό γκρι γάτο. Φευ! Ήταν μια ασπρόμαυρη, άγρια ντίβα. Μια ατρόμητη φοβιτσιάρα που ονομάσαμε προσωρινά espresso γιατί έμοιαζε σα να ’χει πιει καμιά δεκαριά. Της αλλάξαμε όνομα όταν μας είπε ο κτηνίατρος ότι είναι θηλυκό και μας νουθέτησε να της βρούμε θηλυκό όνομα (λίγο καιρό αργότερα, αλλάξαμε κτηνίατρο).
Δεν είχα ποτέ γάτα για συγκάτοικο. Δεν ήξερα τι να περιμένω. Δεν είχα φανταστεί ότι θα κάνουμε παρέα τους καλύτερους ύπνους: άρχισα να την αντιγράφω και πέρασα την πιο ωραία χρονιά της ζωής μου: Μου έμαθε τι θα πει να κάθομαι σπίτι χωρίς να έχω πυρετό και να μην έχω τύψεις που δεν κάνω δουλειές. Τι ηδονική πρώτη χρονιά! Αναπαυόμασταν τα απογεύματα στους καναπέδες, κάναμε διάλειμμα για φαγητό και παιχνίδι και μετά, σαν να είχαμε σκάψει για ώρες, ξανακοιμόμασταν. Ήταν ένα σπα διαρκείας εκείνοι οι πρώτοι μήνες. Με ηρέμησε, με χαλάρωσε και έχω την εντύπωση εκ των υστέρων πως ήρθε ως επισφράγισμα στη συμφιλίωσή μου με τις γυναίκες.
Είναι ντίβα και δεν ξεχνά να μου τονίζει ότι, ως γνήσιο θηλυκό, προτιμά τον Νίκο. Τον πλησιάζει τα βράδια, του κάνει μασάζ στην κοιλιά με τις πατούσες της και γλύφει με υπομονή το τζελ των μαλλιών του μέχρι τελικής πτώσης(!). Δεν μπορεί να αντισταθεί στις τσίχλες δυόσμου, μας πήρε μήνες να καταλάβουμε γιατί ερωτοτροπούσε με την τσάντα μου, είναι ικανή να κάνει σεξ με ένα περιτύλιγμα τριντέντ για ώρες. Πίνει νερό κυρίως από βάζα και έχει ως προσωπικό της καταφύγιο το ψυγείο μας. Ή μάλλον χώνεται πίσω από το ψυγείο στα δύσκολα. Εκεί την έβγαλε όταν μπήκαν κλέφτες στο σπίτι, εκεί όταν γεννούσα, εκεί μόλις σκάσει μύτη κάποιος που δεν συμπαθεί. Το φετίχ της είναι ένα μαύρο λιλιπούτειο μαξιλαράκι από θήκη κοσμήματος. Του μιλάει ώρες.
Όταν εκνευρίζεται, βγαίνει από το πορτάκι της κουζίνας στην βεράντα θεαματικά – για την ακρίβεια το χτυπάει δυο-τρεις φορές, μέχρι να καταλάβω ότι μου κάνει μούτρα. Το ‘σπασε πια προχτές. Γερό πορτάκι, άντεξε πόζες έξι ετών.
Το στιλ της το εγκατέλειψε μόνο όταν ήρθε στο σπίτι το τέταρτο μέλος της οικογένειας: 31 μήνες τώρα (5 μήνες πριν γεννηθεί ο Ηλίας και 26 αφότου γεννήθηκε), η ντίβα μου κάνει μόνο υπομονή. Έμαθε να μην πηγαίνει στο δωμάτιό του, να μην πλησιάζει τα πράγματά του, να κοιμάται ακούγοντας ένας βρέφος να κλαίει, να ζει με ένα μωρό που την ακολουθεί μπουσουλώντας μέχρι τη στιγμή που σηκώθηκε, περπάτησε κι άρχισε να την κυνηγάει. Και να αντέχει. Αντέχει που της τραβάει την ουρά, που την ξυπνάει, που της αδειάζει το πιατάκι και παίζει μαζί του ακόμα και όταν αυτός αποφασίζει ότι είναι ο «μπαμπάς» της και την ταλαιπωρεί. Βέβαια, με τούτα και με κείνα, έχασε κι άλλο το στιλ της. Όπως είπε φίλος πρόσφατα: «Καημένη Τζίνη, σε αφησα ντίβα και σε βρήκα με καμπούρα να πηγαίνεις τοίχο-τοίχο». Αλλά αν τυχόν λείψει ο μικρός μισή μέρα, τρελαίνεται.
Πρόσφατα τους έβλεπα να παίζουν στη βεράντα. Την κυνηγούσε, την κυνηγούσε, του έκανε αγριάδες και αυτός την κορόιδευε. Την έφτασε στο αμήν. Έβγαλε τα νύχια της και του επιτέθηκε. Πετάχτηκα και τους χώρισα. «Τι έγινε, Ηλία;» ρώτησα κοιτώντας το χέρι του. «Τίποτα» απάντησε. «Ένα κουνούπι». Συγκινήθηκα – τη θεωρεί τόσο φίλη του, που δεν την προδίδει.
Η μεγαλύτερη βλακεία που έχω ακούσει όσο καιρό ζούμε μαζί είναι πως η γάτα είναι υποκατάστατο παιδιού. Έχω νέα για όλους εσάς: κάναμε παιδί και η Τζίνη παραμένει η Τζίνη. Το γατί με τα 800 παρατσούκλια (Espresso, Τζηνοβία, Τζοκόντα, Σοράγια, Τζόνι μακαρόνι, Τζινάκο) που κάθεται μαζί μας τα βράδια και κοιμάται στον καναπέ γουργουρίζοντας. Ήταν πολλά τα υποψήφια ονόματα, αλλά πρυτάνευσε η λογική. Σκέφτηκα τότε πως αν πήγαινα στο Χόγκουαρτς θα διάλεγα γάτα –αντί για ποντίκι ή κουκουβάγια– και θα την ονόμαζα έτσι προς τιμήν του έρωτα του Χάρι Πότερ: Τζίνη Ουέσλι, κάτοικος Χαλανδρίου. Απλά πράγματα.
Ρε σεις, πώς μπορείτε σε τόσο δύσκολους καιρούς χωρίς ένα ζωάκι;»
11°
