Φαντάσου να είσαι κυνηγημένος από τις βόμβες και την τρέλα του πολέμου

Εδώ και πολλά χρόνια κολυμπάω τον χειμώνα. Όποτε αισθάνομαι ζορισμένη πάω και πέφτω στο κρύο νερό και περνάνε όλα. Ή σχεδόν όλα.

Δεν έχει σημασία αν έχει ήλιο, καλό καιρό κλπ κλπ, το βύθισμα στο κρύο νερό ενισχύει το ανοσοποιητικό και βοηθάει την σεροτονίνη.

Κάθε φορά όμως κάνω την ίδια σκέψη… εγώ που κάθομαι δέκα λεπτά στο κρύο νερό και μετά τρέχω για ζεστό ντους.

Φαντάσου να είσαι κυνηγημένος από τις βόμβες και την τρέλα του πολέμου, να έχεις αγκαλιά το αγοράκι σου ή το μωρό σου, να είναι βράδυ, να λυσσομανάει, να είσαι πάνω σε μια μαούνα στην ουσία όπου μάλλον δεν έχεις ξαναμπεί σε βάρκα ποτέ.

Να έχεις σχεδόν φτάσει στο τέλος της οδύσσειάς σου να βλέπεις τα φώτα της Χίου και μέσα σε λεπτά να βρεθείς νύχτα μέσα στο παγωμένο νερό, ψάχνοντας το αγοράκι σου στα αφρισμένα κύματα… είναι από τα πιο φοβιστικά πράγματα που έχω σκεφτεί... και τα πιο αγωνιώδη…

Πριν μέρες έξω από το Αγαθονήσι έγινε ακριβώς αυτό…. 5 παιδιά αλλά με έναν γονιό, άλλα ασυνόδευτα… ένα στην ηλικία του γιου μου… μόνο του… δάκρυα στα μάτια μου έρχονται.

Δυστυχώς η ζωή είναι πολύ σκληρή και πλέον αυτό διαδραματίζεται στο αγαπημένο μου Αιγαίο… δίπλα μας .

Το ξέρατε ότι στην Συρία είχαν καταφύγει πολλοί Έλληνες πρόσφυγες από την μικρασιατική καταστροφή και βρήκαν καταφύγιο και φιλοξενία εκεί; Η ιστορία παίζει περίεργα παιχνίδια περισσότερο από μια φορά.

Μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο λοιπόν… θυμάστε τι ήρθε μετά τις αστακομακαρονάδες και τις σαμπάνιες στο Καλό Λιβάδι και στο ιντέρνι… και βλέπετε τι γίνεται με τον Ερντογάν.

Μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο και όποιος μπορεί να βοηθήσει ας το κάνει…

Δεν θα μπω στην ανάλυση της όντως πολύπλοκης διπλωματικής και πολιτικής σκοπιάς του θέματος. Μένω απλά σε αυτή την αίσθηση του παγωμένου νερού μέσα στην νύχτα αγκαλιά με το μωράκι σου.