Το πρώτο επεισόδιο καταγράφει μία άβολη πραγματικότητα και λειτουργεί κάπως σαν υπενθύμιση. Μιλάει για τη γενιά που δεν ενηλικιώνεται ποτέ, ένα φαινόμενο που παρουσιάζεται εντονότερα τα τελευταία χρόνια και ξεκινάει από το σπίτι. Οι γονείς ελικόπτερα, οι helicopter parents όπως καλούνται στη μοντέρνα ψυχολογία ευθύνονται για την ολοένα εμφανέστερη αδυναμία των νέων να αναλάβουν ευθύνες, να αποτύχουν και να ανακαλύψουν τον εαυτό τους προσπαθώντας ξανά μέχρι να τα καταφέρουν.
Η νέα σειρά του αμερικανικού The Atlantic, «Home School», αποτελείται από animated videos και είναι αφιερωμένη στους γονείς που έχουν αναλάβει το δύσκολο και βαρύ έργο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Στην προσπάθεια αυτή πελαγώνουν, μπορεί να κάνουν λάθη, να τα θαλασσώσουν και τελικά να το σώσουν, αλλά όλα τα ενδεχόμενα στο δύσκολο έργο τους παραμένουν ανοιχτά. Τα επεισόδια της σειράς θίγουν ζητήματα που απασχολούν κάθε μαμά και μπαμπά εκεί έξω, θα είναι ειλικρινή και δε θα λένε απλουστευμένες και απλοϊκές συμβουλές ως συνήθως. Η αρχή τουλάχιστον έτσι δείχνει και το Atlantic δεν είναι καθόλου τυχαίο μέσο για να παρουσίαζε κάτι πρόχειρο ή αφελές.
Καταστρέφοντας μια γενιά;
Στο πρώτο επεισόδιο πολλοί θα δουν τον εαυτό τους, τους γονείς τους ή κάποιους φίλους και γνωστούς, λίγο πολύ γνώριμες καταστάσεις. Οι γονείς ελικόπτερα είναι παντού και δεν είναι κακοί ή αποτυχημένοι, είναι απλώς κάπως φοβισμένοι ή αμήχανοι καθώς πλησιάζουν στη «σύνταξη». Αισθάνονται ότι η δουλειά τους ως τροφοί των παιδιών τους φτάνει στο τέλος της βλέποντάς τα να ενηλικιώνονται, να τελειώνουν το σχολείο, να φεύγουν από το σπίτι, να πιάνουν δουλειά και αγχώνονται πώς θα τα καταφέρουν μόνα τους. Λειτουργώντας πάντα ως δορυφόροι για εκείνα σε όλα τα στάδια της ζωής τους οι γονείς αυτού του είδους, υπερ-προστατευτικοί όπως πάντα, προσπαθούσαν μανιωδώς να προστατεύσουν τα παιδιά από την αποτυχία, από οτιδήποτε θα μπορούσε να τα πονέσει, να τα πληγώσει ή να τους κόψει τα φτερά. Ήταν πάντα σαν εκείνοι να οδηγούν ένα «πανοπτικό» ελικόπτερο και να μπαίνουν εγκαίρως μπροστά για να προλάβουν το κακό.
Θα διαμαρτύρονταν στο σχολείο για τον καθηγητή που μας έβαλε κακό βαθμό, θα μας έκλειναν πάντα τα ραντεβού στο γιατρό επειδή ντρεπόμασταν να πάρουμε μόνοι μας τηλέφωνο, θα μας μάζευαν το δωμάτιο και θα μας έφτιαχναν τη βαλίτσα επειδή πίστευαν ότι δεν θα το κάναμε σωστά, όλο και κάτι θα ξεχνούσαμε και μετά θα είχαμε πρόβλημα. Με λίγα λόγια οι γονείς ελικόπτερα είναι πάντα εκεί για να σε βγάζουν από τη δύσκολη θέση, πριν καν βρεθείς εκεί.
Όπως όμως εξηγεί το βίντεο, με αυτές τις μεθόδους τα παιδιά δε μαθαίνουν ποτέ τι θα πει ενηλικίωση. Ανίκανα να αναλάβουν τις ευθύνες της πραγματικής ζωής είναι σα να μην αφήνουν ποτέ στ’ αλήθεια το προστατευμένο περιβάλλον του πατρικού σπιτιού, είναι πάντα τα χαϊδεμένα «παιδιά» που ξέρουν ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος να τα ξελασπώσει και να τους θυμίσει να πάνε στο γιατρό, να τους μαγειρέψει ή να τους βρει λύση όταν κάτι στραβώσει.
Κάπως έτσι όμως μια κοινωνία χωρίς ενήλικες μετατρέπεται σταδιακά ανήλικη κοινωνία; Και τι σημαίνει αυτό για τα αιώνια παιδιά και τη μελλοντική κοινωνία τους;
Το βίντεο κάνει απλώς μια υπενθύμιση. Γυρίζει πίσω στην εποχή της παιδικής ηλικίας, όταν ακόμα μαθαίνουμε να περπατάμε. Τότε που οι γονείς μας περιμένουν με τα χέρια ανοιχτά να τους φτάσουμε. Πέφτουμε μία, πέφτουμε δύο, αλλά κάθε φορά που σηκωνόμαστε και προσπαθούμε ξανά, εκείνοι σκάνε από χαρά και περηφάνια. Στην πορεία κάπου ξεχνάνε ότι η αποτυχία είναι προϋπόθεση της μάθησης και κατ’ επέκταση της επιτυχίας. Κι εκεί, στα πρώτα μας βήματα, είναι η τελευταία φορά που αναγνωρίζουν την αξία της αποτυχίας, την οποία στη συνέχεια προσπαθούν να αποτρέψουν με κάθε τρόπο.
Τα βήματα όμως είναι τα εξής απλά 4:
1. Πρώτα κάνουν η μαμά και ο μπαμπάς τις δουλειές του παιδιού
2. Μετά τις κάνουν μαζί με το παιδί
3. Στο τρίτο στάδιο το παιδί τις κάνει μόνο του κι εκείνοι απλώς είναι μπροστά και παρατηρούν
4. Στο τέταρτο το κάνει τελείως μόνο του κι ας αποτύχει
Έτσι πρέπει να γίνεται, από την εποχή που ένα μικρό παιδί μαθαίνει να προσέχει τα πράγματά του και να μην ξεχνάει τα απαραίτητα για το σχολείο, μέχρι τη στιγμή που ως νεαρός ενήλικας φεύγει από το σπίτι, οι γονείς πρέπει να μαθαίνουν να κάνουν στην άκρη και να αποσύρονται διακριτικά για το καλό όλων.
Mαμά και μπαμπά, απολαυστικά και απλά, αυτή ήταν μια υπενθύμιση από το The Atlantic, με αγάπη.
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
4°
