Τετράποδα ενός κατώτερου Θεού: Η Μπου

Τα ζώα με ειδικές ανάγκες είναι δύο φορές αγαπημένα γιατί έχουν περίσσευμα αγάπης να δώσουν. Αναπληρώνουν συνήθως την αίσθηση που τους λείπει με έξτρα χάδια και γλυψιές σε αυτούς που τα φροντίζουν. Η Μπου είναι κουφή. Αυτή είναι η ιστορία της, όπως μας τη διηγήθηκε η ομάδα του www.adespoto.gr

«Η Μπου δεν ήρθε στη ζωή μας ξαφνικά, όπως τα άλλα μας ζώα. Δεν την βρήκαμε στο δρόμο, δεν μας ξέμεινε επειδή κανείς δεν την υιοθέτησε, δεν την βρήκαμε μέσα σε κάδο σκουπιδιών, ούτε με ένα μάτι, όπως τα άλλα μας σκυλιά και γάτες.

Ήταν συνειδητή επιλογή να υιοθετήσουμε ένα ζώο με κάποιο «μειονέκτημα» ή αναπηρία που δεν θα είχε πολλή τύχη. Η Μπου είναι κουφή. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι, κυρίως, πανέξυπνη, πανούργα, γλυκιά, χαδιάρα, τρυφερή, υπάκουη και δεν μας μετανιώσαμε ούτε λεπτό για την επιλογή μας να την υιοθετήσουμε.

Ανήκει σε μέλος της ομάδας αρθρογράφων του www.adespoto.gr και κλείνει ήδη τα 2 χρόνια υιοθετημένη, από μερικών μηνών κουτάβι, ίσως λίγο πριν χρονίσει.

Η Μπου βρέθηκε σε νησί, σε άσχημη κατάσταση. Μεταφέρθηκε στην Αθήνα, όπου στειρώθηκε και εμβολιάστηκε. Όταν την υιοθετήσαμε, χρειάστηκε να μεταφερθεί στη Ρόδο με αεροπλάνο. Τίποτα από όλα αυτά δεν την έκαναν να χάσει τον γλυκό χαρακτήρα της, αν και στην αρχή, για τις πρώτες 24 ώρες μόνο, ήταν φοβισμένη και αγχωμένη με το νέο της περιβάλλον. Το λογικό άγχος μας αν θα μπορέσει ένα ενήλικο σκυλί να προσαρμοστεί στο σπίτι μας, αν θα τα πάει καλά με τα άλλα ζώα, αν θα μάθει να «λερώνει» μόνο στη βόλτα και αν θα μπορέσει να μας υπακούει, αφού δεν μας ήξερε, διαλύθηκε από την πρώτη μέρα κοινής ζωής μαζί της. Της δείχναμε και μάθαινε καλύτερα και από άνθρωπο που θα μπορούσες να του μιλήσεις και να σε ακούσει.

Η λιλιπούτεια Μπου (μόλις 4 κιλά), με τσαχπινιά και ολίγη λαμογιά, κέρδισε την αγάπη των «τεράστιων» σκύλων της οικογένειας. Με ψευτοτσαμπουκά και χαριτωμενιά κέρδισε τις γάτες μας – με τον έναν δε είναι κολλητοί, κοιμούνται και παίζουν μαζί. Με πολλή ευγνωμοσύνη και βλέμμα «θα κάνω τα πάντα για σας», που μας σκλαβώνει, μας κέρδισε για πάντα. Μας κοιτούσε μες στα μάτια, προσπαθώντας να καταλάβει τι θέλουμε από αυτήν. Έμαθε και μαθαίνει τα πάντα σε κλάσματα δευτερολέπτου, με κίνητρο μια λιχουδιά στο χέρι και σήματα με τα χέρια, αφού δεν ακούει εντολές. Από το κάτσε, το δώσε πόδι και το έλα μέχρι το πήδα, η Μπου συνεννοείται μαζί μας με σήματα των χεριών από τη μεριά μας και με γαύγισμα, βλέμμα και κούνημα ουράς από τη μεριά της. Ζητά χάδια, να πάρει λιχουδιά, να βγει βόλτα για «πιπί», ή απλώς να ασχοληθούμε μαζί της με ένα απαιτητικό γαβ ή με ένα γλυκό και επίμονο βλέμμα.

Η Μπου κατέρριψε σε δευτερόλεπτα τις όποιες φήμες ότι τα αδέσποτα/ημίαιμα/με αναπηρία ζώα δεν εκπαιδεύονται. Η εκπαίδευση ενός κουφού σκύλου άλλωστε δεν διαφέρει σε τίποτα από έναν υγιή, πέραν της μη χρήσης φωνητικών εντολών. Ο σκύλος που ακούει δεν καταλαβαίνει τι θα πει «κάτσε» ή «sit»! Εμείς του μαθαίνουμε να συνδέει την πράξη με την εντολή. Ο σκύλος που δεν ακούει συνδέει την πράξη με το σήμα του χεριού. Η Μπου μπορεί να νιώσει δονήσεις από δυνατούς ήχους (π.χ. γάβγισμα άλλων σκύλων) ή πόρτες που κλείνουν και είναι εξαιρετικός φύλακας, αφού δεν διστάζει να γαβγίσει οτιδήποτε ξένο. Και αν δεν την αφήνουμε ποτέ χωρίς λουρί γιατί δεν μπορούμε να τη φωνάξουμε πίσω, μόνο μειονέκτημα δεν είναι, αφού κανένα ζώο δεν είναι ασφαλές ελεύθερο στους δρόμους.

Η μικρή Μπου μάς έδωσε πάνω απ’ όλα ένα σημαντικό μάθημα: δεν λυπάται τον εαυτό της για το πρόβλημά της. Δεν θεωρεί ότι κάτι της λείπει γιατί πολύ απλά δεν το γνώριζε πριν (την ακοή). Είναι στον κόσμο της, χαρούμενη και ευτυχισμένη και φροντίζει να κάνει και τον δικό μας κόσμο χαρούμενο και όμορφο κάθε μέρα που περνάει. Για το γενναίο αυτό πλασματάκι νιώθουμε κομματάκι καλύτεροι άνθρωποι που μπορέσαμε να φανούμε αντάξιοι του χαρακτήρα της, που είναι τυπικός χαρακτήρας υιοθετημένου αδέσποτου: μας σκορπά φιλιά κάθε πρωί, που φτάνει ως το ταβάνι από τα χοροπηδηχτά της όταν επιστρέφουμε σπίτι, λες και λείπαμε στον πόλεμο καμιά δεκαριά χρόνια, «πετά τη σκούφια της» για βόλτα με το αυτοκίνητο όταν μας βλέπει να ντυνόμαστε, κουρνιάζει στην αγκαλιά μας κάθε βράδυ και πρέπει να ακουμπά στο σώμα μας για να είναι ήρεμη και να κοιμηθεί».

Στις αγγελίες για αδέσποτα και στους δρόμους εκεί έξω σίγουρα υπάρχει η δικιά σας Μπου. Μην την αφήνετε να περιμένει άλλο.