Εφηβεία

Το να μεγαλώνεις έναν έφηβο είναι σαν να περνάς διαβολοδομάδα στα ΟΥΚ.

Εσύ μεγάλωσες ένα γλυκό αγόρι γελαστό που σε λατρεύει και βρέθηκες μ’ έναν Ταλιμπάν να έχει καταλάβει το σπίτι σου. Όλα μα όλα πάνω σου του τη σπάνε. Και μόνο που υπάρχεις του τη σπάει. Του τη σπάει που αναπνέεις φάση. Λίγο ψυλλιασμένος να ‘σαι λες εφηβεία είναι θα περάσει μέχρι που επόμενη ναπάλμ σκάει στη κουζίνα, στο μπάνιο ή όπου είναι βολικά και πετάγεσαι στον αέρα. Μα αυτό είναι το παιδί μου; Μια μόνιμη ερώτηση σ’ εκκρεμότητα όταν ακούς δαιμονισμένες κραυγές να βγαίνουν από τους τοίχους.

Είναι μια απίστευτη δοκιμασία δε, γιατί ξέρεις ότι αυτό το δαιμονισμένο πλάσμα σ’ αγαπάει και υποφέρει από ορμονική διαταραχή και θες να τα κατανοήσεις όλα, αλλά το επόμενο κύμα σ’ αναγκάζει να ξαναφορέσεις κράνος και να κρυφτείς όπου προλάβεις.

Όχι, δεν υπερβάλλω μερικοί έχουν τη απόλυτη ευλογία να ‘χουν παιδιά ήρεμα με βατή εφηβεία και είναι τόσο τρελά κωλόφαρδοι (άσε που δεν το γνωρίζουν καν) που ο θεός τους λυπήθηκε, και τους άφησε στην ησυχία τους.

Τα πιο πολλά παιδιά όμως βρίσκουν μια ορμόνη σαδιστικής παράνοιας και δαιμονίζονται. Και τότε τα βλέπεις όλα και απλά αναθεματίζεις που δεν σκότωσες το τσαγερό πριν γίνει τρένο, μιας και πια είναι αργά γιατί έγινε υπερσιβηρικός με την μητέρα του για ράγες.

Μαθήματα, κουκούλα, γιου τιουμπ, όλα ένα copy paste και κόψε τώρα, και μια γλώσσα Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Και βλέπεις το σπλάχνο σου και απ’ τη μία θες να το αγκαλιάσεις να ηρεμήσει κι απ’ την άλλη να του σβουρήξεις μια ξανάστροφη να σκάσει.

Ο ψ μου μού είπε πως το μόνο που πρέπει να κάνουμε στην εφηβεία είναι να επιβιώσουμε αυτής. 

«Χα, γιατρέ μου, μ’ ένα μόνιμο pms επιβιώνει κανεις;» ρώτησε η μάνα με το κράνος την πανοπλία και την ασπίδα στο σαλόνι.

Και ουδείς απάντησε.