Με τα μάτια στραμμένα στο μέλλον
Από τον Άθω, στη Ρώμη, στην Οζάκα, στην Αθήνα. Με κατοικίες, καταστήματα (παγκόσμια διάκριση για το ζαχαροπλαστείο Sweet Alchemy του Στέλιου Παρλιάρου στην Κηφισιά), μουσεία (τελευταίο project το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα), ο αρχιτέκτονας Στέλιος Κόης ανήκει στη νέα γενιά δυναμικών και εξωστρεφών αρχιτεκτόνων.
Από τον Άθω, στη Ρώμη, στην Οζάκα, στην Αθήνα. Με κατοικίες, καταστήματα (παγκόσμια διάκριση για το ζαχαροπλαστείο Sweet Alchemy του Στέλιου Παρλιάρου στην Κηφισιά), μουσεία (τελευταίο project το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα), ο αρχιτέκτονας Στέλιος Κόης ανήκει στη νέα γενιά δυναμικών και εξωστρεφών αρχιτεκτόνων.
Μirage - Project στην Τήνο
«Η Αθήνα του μέλλοντος, κατά τη γνώμη, μου θα είναι μια πόλη αρκετά οικεία αλλά πολύ διαφορετική ταυτόχρονα. Θεωρώ πως η πόλη μας διαθέτει κάποια χαρακτηριστικά όπως η γεωγραφική της θέση, η ιδιόμορφη τοπογραφία της, τα επακόλουθα βιοκλιματικά χαρακτηριστικά, η ετερο-τοπική κοινωνική της σύνθεση και η ιστορία της, που της δίνουν τη μοναδική της ταυτότητα. Αυτά δεν θα αλλάξουν. Η πόλη όμως αλλάζει με έναν άλλο τρόπο κάθε μέρα. Νέα κτίρια, νέες κατασκευές μεγάλης κλίμακας εισάγονται στο αθηναϊκό τοπίο, όπως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, η Στέγη, το Ίδρυμα Νιάρχου, που θα επιφέρουν σημαντικές αλλαγές στο πολιτισμικό τοπίο της πόλης και την κοινωνική δραστηριότητα.
Αυτά τα γεγονότα θα επηρεάσουν τις ζωές όλων μας. Ένας άλλος παράγοντας αναπόφευκτης επιρροής είναι και η ωρίμανση των συσκευών και μέσων διαδραστικότητας με τον ψηφιακό κόσμο, καθώς και η αφομοίωση της ανθρώπινης αντίληψης σε πολυδιάστατα δίκτυα εικονικών περιβαλλόντων που θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός αποκεντρωτικού δυναμικού. Αυτό θα οφείλεται στη δυνατότητα ολοένα και περισσότερων ανθρώπων να εργάζονται χωρίς να απαιτείται η φυσική τους παρουσία σε ένα χώρο εργασίας, κάτι που θα δώσει την ευκαιρία σε πολλούς να μετοικήσουν στα προάστια, στις παρυφές τις πόλης και ίσως σε μεγαλύτερη απόσταση. Η αποκέντρωση ανθρώπων, αλλά και χρήσεων, όπως για παράδειγμα δημόσιων και ιδιωτικών ιδρυμάτων και οργανισμών, θα αφήσει περισσότερο ελεύθερο χώρο για εναλλακτικές χρήσεις που, θέλω να πιστεύω, θα προσανατολίζονται σε τομείς κοινωνικής και πολιτισμικής δραστηριότητας. Σε αυτό το και όχι τόσο μακρινό μέλλον ο ρόλος της αρχιτεκτονικής δεν θα αποδυναμωθεί, πιστεύω. Συζητώντας το ρόλο αυτό μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη που λέει πως “τα κτίρια είναι δοχεία ζωής”. Αυτά τα “δοχεία ζωής” θα γίνουν πιο αναγκαία καθώς η παρατεταμένη παραμονή σε εικονικά περιβάλλοντα και η συνεχής έκθεση στα πολύμορφα δίκτυα σημάτων και πληροφοριών θα ενδυναμώσουν την ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με το πραγματικό και το χειροπιαστό. Η αρχιτεκτονική θα γίνει το artifact της πραγματικότητάς μας. Όπως στα λογοτεχνικά έργα του Phillip K. Dick, του William Gibson, του Christopher Nolan, το χειροπιαστό και το αληθινό θα γίνει αυτό που θα επικυρώνει την ακεραιότητα της σύνδεσής μας με την πραγματικότητα».
12°
