Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Μας αρέσει να λέμε πως είμαστε ευρωπαϊκή πόλη και πως έχουμε αστική ιστορία. Δεν υπάρχει όμως αστική ιστορία χωρίς κλασική μουσική. Το Μέγαρο ανέλαβε να αναπληρώσει το έλλειμμα. Και το κατάφερε. Ο Ιωάννης Μάνος άνοιξε τις πόρτες του πέρυσι σε 370 χιλιάδες κόσμο και οι Αθηναίοι είδαν και βλέπουν όπερες και τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου. Nα ξεπηδούν νέα ταλέντα, αλλά και στην πορεία το Μέγαρο να γίνεται πιο εξωστρεφές, να αγκαλιάζει περισσότερα είδη μουσικής, να στρέφεται και σε άλλα ηλικιακά κοινά, να βγαίνει στον κήπο, ακόμα και στο δρόμο. Γιατί, όπως λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Γιώργος Κουρουπός, όλοι χωρούν στο Μέγαρο.

Γιώργος Κουρουπός 
«Είναι η ίδια η μορφολογία του Μεγάρου που καθορίζει, σε μεγάλο βαθμό, τη χρήση του. Η πολυμορφία των χώρων επιβάλλει μια πολυμορφία προγραμμάτων, από την πολύ παλιά κλασική μουσική ως τα πιο σύγχρονα ρεύματα, αλλά και προγράμματα που συνδυάζουν τη μουσική με όλες τις άλλες τέχνες (χορό, θέατρο κ.λπ.).
Το πρόγραμμα λοιπόν του Μεγάρου στοχεύει στην ιδανική ισορροπία όλων των διαφορετικού τύπου εκδηλώσεών του, αλλά και στην υψηλή ποιότητα του κάθε προγράμματος ξεχωριστά. 
Στο Μέγαρο ο καθένας μπορεί να βρει αυτό που γυρεύει – δεν είναι τυχαίο ότι,σε μια χρονιά οικονομικής κρίσης, την περίοδο 2013-14, υποδεχτήκαμε 370.000 θεατές». Δ.Μ.

Στάθης Λιβαθινός
Εγκαινιάζει το νέο κύκλο θεάματος «Θέατρο στο Μέγαρο»

Μπορεί να διασκευάσει και να σκηνοθετήσει από έργα-ποταμούς («Ο ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι, «Ιλιάδα» του Ομήρου) μέχρι έργα λίγων προσώπων («Βρικόλακες» του Ίψεν) και να δώσει παραστάσεις-υπόδειγμα. Και με την ίδια άνεση να ανεβάσει έργα σε μικρές σκηνές («Πειραματική Σκηνή» στο Εθνικό Θέατρο) αλλά και σε μεγαλύτερες («Ο Θάνατος του Δαντόν», Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών). Φέτος θα σκηνοθετήσει για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τους «Γάμους του Φίγκαρο» του Πιερ Μπομαρσέ, εγκαινιάζοντας το νέο κύκλο θεάματος με τίτλο «Θέατρο στο Μέγαρο» (Φεβρουάριος, Μάρτιος). Δ.Μ.

«Για έργα όπως η “Ιλιάδα” καμία σκηνή, ξέρετε, δεν είναι αρκετά μεγάλη. Πάντα κάτι θα περισσεύει ανεκμετάλλευτο, πάντα κάτι θα είναι ανείπωτο. Πάντα κάτι ουσιαστικό θα παραμένει ανέκφραστο. Ομολογώ πως οι ασκήσεις ύφους και αισθητικής με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Γιατί μια μεγάλη σκηνή, από κάποια στιγμή και μετά, γίνεται ένα μεγάλο μικροσκόπιο. Όχι μόνο της ψυχής και του μεγέθους των ηθοποιών, αλλά και της συμπεριφοράς των θεατών. Τελικά αγαπώ τις μεγάλες σκηνές. Γιατί είναι πιο δύσκολο σε αυτές να συγκεντρώσεις την προσοχή, αλλά και να παρασύρεις τα συναισθήματα του μεγάλου κοινού. Ασκήθηκα όμως στις μικρές».