Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών: Το μέλλον είναι εδώ

Αφροδίτη Παναγιωτάκου
«Στη χώρα των ιερών μαρμάρων που όλοι αγαπάμε, εμείς στη Στέγη δουλεύουμε για το παρελθόν του μέλλοντος. Τους καλλιτέχνες που θέλουμε να δούμε αύριο τους καλούμε σήμερα και στις ελληνικές παραγωγές δίνουμε φτερά για να ταξιδέψουν άμεσα, όχι αργότερα. 
Το κοινό μας ηλικιακά είναι νεαρό, αλλά κάθε μέρα επενδύουμε σε αυτό. Βρέφη, παιδιά προσχολικής ηλικίας, έφηβοι, αυτοί που σήμερα ακούνε, αύριο θα εκφράζονται και θα δημιουργούν. Αυτούς θέλουμε για το μέλλον και τους θέλουμε από σήμερα. Από χθες, αν γίνεται.
Ναι, γνωρίζουμε ότι δεν θα λάμψουν όλοι, αλλά το μέλλον απαιτεί γενναιοδωρία και η γενναιοδωρία έγκειται στο να τα δίνεις όλα στο παρόν και με το ρυθμό που του αρμόζει. Τάχιστα. Σε αυτή τη γενναιοδωρία βρίσκουμε νόημα, στην άφοβη. Σε αυτήν που δεν κλείνει τα μάτια στην αποτυχία. Δεν είναι άγνοια, είναι θάρρος και θέληση. 
Όπως το ξέρουν όλοι, το ξέρουμε και εμείς: Το μέλλον δεν θα είναι τέλειο. Αλλά δουλεύουμε με θετικό πρόσημο. Το πρόσημο της επιθυμίας, του ιδανικού. Αυτό το πρόσημο βαθμολογείται. Φτιάχνεις αυτό που θέλεις να ζήσεις, τα βάζεις με την αδικία, τον αποκλεισμό, το ρατσισμό, και το κάνεις σήμερα αναλαμβάνοντας την ευθύνη που σου αναλογεί.
Αναρωτιέμαι αν η Στέγη έχει εφεύρει ένα είδος διακτίνισης. Αν ναι, τότε διακτινιζόμαστε στο μέλλον με εμπιστοσύνη, ρίσκο και τρέλα. Τρέλα μεθοδική. Έτσι μπορούμε να λειτουργούμε σαν γέφυρα που αξίζει να εμπιστευτείς για να περάσεις από το τώρα σε αυτό που θέλεις να ζήσεις. Είμαστε βέβαιοι; Φυσικά και όχι. Η βεβαιότητα είναι εχθρός της δημιουργίας και απουσιάζει από το μέλλον. 
Από ποια θέση μιλάω για το μέλλον; Από εδώ, από το 107 της λεωφόρου Συγγρού. Γιατί στη Στέγη μπορεί να μην προβλέπουμε το μέλλον, αλλά σίγουρα προσπαθούμε για το μέλλον που θέλουμε».

ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΣΥΓΓΡΟΥ
Η Λεωφόρος της Τέχνης
Η Τέχνη κατηφορίζει νότια: Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Φιξ. Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Εθνική Λυρική Σκηνή. Εθνική Βιβλιοθήκη. Πάρκο Σταύρος Νιάρχος. Και το Πλανητάριο για να βλέπουμε τα αστέρια.

Το μπαρόκ του μέλλοντός μας

Εκτός από τον Μozart και τους Αrcade Fire, υπάρχει ο Porpora και ο Marin Marais

Εάν επαληθευτεί η πληροφορία ότι τον Μάιο του 2015 θα ανέβει στην Αθήνα, και ίσως σε παγκόσμια πρώτη, η όπερα «Catone in Utica» του παραγνωρισμένου ιδιοφυούς συνθέτη Leonardo Vinci, με τους κορυφαίους κόντρα-τενόρους Franco Fagioli και Max Emanuel Cencic, τότε θα μιλάμε για μια χρονιά απογείωσης του μπαρόκ, γιατί εντωμεταξύ θα έχουμε ακούσει αριστουργήματα, διάσημα και εντελώς άγνωστα. 

Στις 17/10 οι 4 ορχηστρικές σουίτες του Bach με Καμεράτα, όργανα εποχής και τον Γ. Πέτρου στη μουσική διεύθυνση (Στέγη). Λίγες μέρες αργότερα, στις 23/10, 4 διάσημοι κόντρα-τενόροι και η Καμεράτα ερμηνεύουν άριες του Handel, του Porpora, του Hasse, του Vivaldi, μια βραδιά για σκληροπυρηνικούς των φωνητικών ακροτήτων (Μέγαρο). Οι Latinitas Nostras και ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος μας ξεναγούν στις 30/10 σε άγνωστους μπαρόκ θρήνους 4 μάλλον άγνωστων αλλά εξαιρετικών συνθετών (Μέγαρο). Φτάσαμε στα Χριστούγεννα και η Καμεράτα και ο Γ. Πέτρου με τα μοτέτα «Te Deum» των Charpentier και Lully μετατρέπουν στις 23/12 τη Λεωφ. Συγγρού σε Βερσαλλίες της εποχής του Λουδοβίκου ΙΔ΄ (Στέγη). Και από το Παρίσι στο Ουεστμίνστερ και στο πρώτο δείγμα αγγλικής όπερας, 6-8/2/2015 «Αφροδίτη και Άδωνις», Καμεράτα και Μάρκελλος Χρυσικόπουλος (Μέγαρο). Στις 18/3 ο κορυφαίος Jordi Savall σε έργα για βιόλα του Marin Marais, με μερικά από τα πιο συγκλονιστικά μπαρόκ κομμάτια – ελπίζουμε να περιλάβει το «La Reveuse» (Στέγη). Και στις 3/4 οι Latinitas Nostra οδηγούν τον Couperin και άλλους Γάλλους συνθέτες του θρησκευτικού μπαρόκ στα ρεμπέτικα και σε τεκέδες, υπάρχει καλύτερη πρόταση για το κλίμα του Πάσχα ; (Στέγη)  -Μιχάλης Πιτένης