Κωνσταντίνος Ρήγος

H Α.V. τρέχει με 500 (τεύχη) και οι φίλοι της με 1.000. Ειδικά αν είσαι ο Κωνσταντίνος Ρήγος, με διαδρομή που ξεκίνησε από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και το χοροθέατρο Οκτάνα, πέρασε από μπαρ και φεστιβάλ κινηματογράφου, για να απογειωθεί σε φεστιβάλ Αθηνών, Εθνικό Θέατρο, μιούζικαλ, Επίδαυρο, γκαλερί και μουσεία. Πού πας, Κωνσταντίνε, και τρέχεις έτσι; 

«Τρέχω με χίλια γιατί η ζωή είναι βαρετή χωρίς ταχύτητα· γιατί αντιλήφθηκα νωρίς πόσες πιθανότητες μπορούν να ανοιχτούν μπροστά μας. Και δεν τις χορταίνω: από το χορό στις πίστες, από τη φωτογραφία στο θέατρο, από τα μιούζικαλ στον Ίψεν, από το Εθνικό Θέατρο σε περιθωριακές αίθουσες, από διοικητικές θέσεις στη χαλαρότητα της ομάδας συνεργατών μου, επιδιώκω το “καρδιογράφημα” της ζωής μου να έχει άπειρες κορυφώσεις. Όσες αντέχει. 
»Αν μόνο χόρευα, θα κλεινόμουν περισσότερο στον εαυτό μου. Αν μόνο χορογραφούσα, θα γινόμουν υπερφίαλος. Αν μόνο συνεργαζόμουν με τις πίστες, θα στρεβλωνόταν η οπτική μου απέναντι στον κόσμο. Αν μόνο σκηνοθετούσα στο θέατρο, θα ένιωθα εγκλωβισμένος. Αν μόνο φωτογράφιζα, θα ήμουν λειψός. Το μιούζικαλ, όμως, με ιντριγκάρει ως σύνοψη όλων των παραπάνω».     

Κωνσταντίνος  Ρήγος
Γιατί, Κωνσταντίνε, τρέχεις με χίλια;

H Α.V. τρέχει με 500 (τεύχη) και οι φίλοι της με 1.000. Ειδικά αν είσαι ο Κωνσταντίνος Ρήγος, με διαδρομή που ξεκίνησε από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και το χοροθέατρο Οκτάνα, πέρασε από μπαρ και φεστιβάλ κινηματογράφου, για να απογειωθεί σε φεστιβάλ Αθηνών, Εθνικό Θέατρο, μιούζικαλ, Επίδαυρο, γκαλερί και μουσεία. Πού πας, Κωνσταντίνε, και τρέχεις έτσι; 

«Τρέχω με χίλια γιατί η ζωή είναι βαρετή χωρίς ταχύτητα· γιατί αντιλήφθηκα νωρίς πόσες πιθανότητες μπορούν να ανοιχτούν μπροστά μας. Και δεν τις χορταίνω: από το χορό στις πίστες, από τη φωτογραφία στο θέατρο, από τα μιούζικαλ στον Ίψεν, από το Εθνικό Θέατρο σε περιθωριακές αίθουσες, από διοικητικές θέσεις στη χαλαρότητα της ομάδας συνεργατών μου, επιδιώκω το “καρδιογράφημα” της ζωής μου να έχει άπειρες κορυφώσεις. Όσες αντέχει. 
»Αν μόνο χόρευα, θα κλεινόμουν περισσότερο στον εαυτό μου. Αν μόνο χορογραφούσα θα γινόμουν υπερφίαλος. Αν μόνο συνεργαζόμουν με τις πίστες θα στρεβλωνόταν η οπτική μου απέναντι στον κόσμο. Αν μόνο σκηνοθετούσα στο θέατρο θα ένιωθα εγκλωβισμένος. Αν μόνο φωτογράφιζα θα ήμουν λειψός. Το μιούζικαλ, όμως, με ιντριγκάρει ως σύνοψη όλων των παραπάνω».