Μέσα σε λίγα χρόνια το αθηναϊκό downtown απέκτησε εκρηκτική ζωντάνια. Αιόλου, Αγίας Ειρήνης, Ερμού, πλατεία Καρύτση, Σύνταγμα, η Αθήνα απέκτησε το δικό της Marais. Πολλαπλότητα χρήσεων, μπαρ, cafés, εστιατόρια αλλά και μαγαζιά, ρούχα και τρόφιμα και βιβλιοπωλεία εξασφαλίζουν την ποικιλία, τη λειτουργία όλη μέρα και νύχτα, διασφαλίζουν ότι δεν θα καταλήξει μόνο μία διασκεδασούπολη με ημερομηνία λήξης. Επάνω το Σύνταγμα και η Βουλή, από τη μία πλευρά η Ακρόπολη με τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και το Μουσείο, κάτω η Πειραιώς με την Τεχνόπολη, τα μουσεία, από την άλλη μεριά ο μελλοντικός πεζόδρομος Πανεπιστημίου, το Άττικα και το Κολωνάκι. Η Ερμού και οι γύρω πεζόδρομοι του κέντρου ενοποιούν το τεράστιο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, το μετατρέπουν στον ιδανικότερο προορισμό εσωτερικού και διεθνούς τουρισμού όλο το χρόνο.
Η πόλη ξαναζεί
Λευκές νύχτες με ανοιχτά μαγαζιά. Κυριακές, Σάββατα μέχρι αργά, η Αθήνα προσπαθεί να ζωντανέψει μετά από χρόνια κρίσης, να αναστήσει την εμπορική κίνηση.
Καθαρά κτίρια + υπέροχα graffiti
Η Αθήνα ομορφαίνει
Η επιχείρηση απόδοσης καθαρισμένων των κτιρίων της Αθήνας αρχίζει και αποδίδει, μετά από συνεργασία του δήμου με την Alpha Bank. Το Σύνταγμα καθαρίζεται, επιδιορθώνεται, γίνεται βιτρίνα και σημείο εκκίνησης, χάρη στη βοήθεια ιδιωτών χορηγών που αναλαμβάνουν ένα δημόσιο χώρο, τον «θεραπεύουν» και τον προσφέρουν στην πόλη τους. Από την άλλη, οι δρόμοι της Αθήνας έχουν πολλούς χώρους για graffiti. Άλλωστε η Αθήνα είναι η πόλη του graffiti, μερικά από τα ωραιότερα έργα του κόσμου βρίσκονται εδώ. Ομάδες και καλλιτέχνες συνεχώς ζωγραφίζουν την πόλη, την κάνουν πιο ζωντανή και νεανική. Δεν χρειάζεται το μουτζούρωμα, ούτε η ρύπανση μερικών από τους αρχαιότερους και ομορφότερους δρόμους της Ευρώπης για να εκφραστεί ένας νέος. Η δημιουργία είναι διαφορετική από την καταστροφή. Όλο και περισσότεροι φεύγουν από τη διάθεση εκδίκησης και τιμωρίας προς την πόλη και την προσέχουν περισσότερο.
Αυτό κάνουν οι Urban Act: δημιουργούν υπέροχες τοιχογραφίες σε επιφάνειες σχολικών κτιρίων, με τη συμμετοχή επώνυμων καλλιτεχνών-τοιχογράφων από την graffiti και street art σκηνή της Ελλάδας αλλά και τον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο. Με το πρόγραμμα αυτό, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας, αποτυπώνουν ένα λόγο δυνατό και ζωντανό που εξάπτει τη φαντασία. Όχι πια γκρίζα σχολεία. Από τον Βύρωνα και τη Δραπετσώνα μέχρι τα νησιά και απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας, τα σχολεία αποκτούν τοιχογραφίες και οι μαθητές εξοικειώνονται με το χρώμα. Αλλά και σε άλλα σημεία της πόλης οι Urban Act αφήνουν το στίγμα τους. Μόλις ολοκλήρωσαν το graffiti στην οδό Φαβιέρου στο Μεταξουργείο και σε συνεργασία με τον ΟΛΠ παρέδωσαν μία εντυπωσιακή σε μέγεθος δημόσια τοιχογραφία στο κτίριο ΣΙΛΟ του λιμανιού.
urbanact.gr
facebook.com/zografizontasxolikaktiria
Ο Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας είναι μία λεωφόρος που ενοποιεί την ιστορία της πόλης, γεμάτη αναφορές, ιδέες, κλέος και ανοιχτό ουρανό. Σου φέρνει φως και ένα φρέσκο αέρα από αριστερά κάτω, από τη θάλασσα. Αρχίζοντας από την προτομή της Μελίνας που μοιάζει να σε καλωσορίζει με ένα μειδίαμα σιγουριάς, νιώθεις την αύρα της όμορφης βόλτας, του υπαίθριου θεάτρου και σινεμά «Αθηναϊκόν» που υπήρχε παλιά απέναντι από την Πύλη του Αδριανού, την αίσθηση που ζωντανεύει τα πέλματα από το ανάγλυφο κράσπεδο, τη θεαματική χαρά του Μουσείου της Ακρόπολης. Νιώθεις ότι κάτι δίκαιο και σωστό συμβαίνει εκεί, ακριβώς στις διαστάσεις του, ότι όλοι επιτέλους καταλαβαίνουν κάτι που είναι η καλύτερη επικοινωνία μας – εμάς με τους ξένους, εμάς αναμεταξύ μας. Ανηφορίζοντας προς το Ηρώδειο, οι Αρ Ντεκό πολυκατοικίες του αρχιτέκτονα Βασίλη… Κουρεμένου, το σπίτι του Βαγγέλη Παπαθανασίου στη γωνία με την οδό Μητσέων, υπέροχα νεοκλασικά γνωστών αστικών οικογενειών, φιλανθρωπικά ιδρύματα, ο Οίκος Ευγηρίας Κυριών, ο νεοκλασικός ναός της Αγίας Σοφίας με ένα άγαλμα της Αθηνάς στα θεμέλιά του. Και δίπλα, πίσω τους, μικρότερα σπίτια και παλιά λογοτεχνικά καφενεία (Σεπαρέ, Σωκράτης, Βρούτος, Παρθενών) σε γειτονιές που διατηρούν μία ιδανική διάσταση με το τοπίο τους. Απέναντι από το Ηρώδειο, το σημείο όπου υπήρξε η πρώτη σκέψη για να στηθεί το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, εναρμονισμένο στο χώρο. Ο λόφος του Φιλοπάππου, άλλη υπέροχη «ταράτσα» της Αθήνας, γνωστή ως «Σέντζο», βασιλικό κάθισμα, δηλαδή, από την εντύπωση που δίνει το μνημείο. Από του Φιλοπάππου και μετά, μέχρι κάτω στην Αποστόλου Παύλου, ήταν παλιά χωματόδρομος. Από εκεί περνούσε και μία από τις πρώτες γραμμές του τροχιόδρομου, «Γραμμή 16, Θων-Θησείο». Κατηφορίζοντας πια, νιώθοντας τη βουή των cafés του Θησείου να πλησιάζει, βρίσκεις περήφανο (μετά την επιβράβευση από το CNN) και σφριγηλό το Σινέ Θησείον, όπως του πρέπει: με τα νέον του, με την ίδια χτιστή οθόνη (από το 1938), με την πανοραμική θέα στον Παρθενώνα. Παλιά είχε κάτω από την οθόνη ενυδρείο με χρυσόψαρα, ενώ κάτω από το θάλαμο με τη μηχανή προβολής υπήρχε εκκολαπτήριο πουλερικών. Στο σινεμά όλα επιτρέπονται. Τελειώνει η ταινία, τελειώνει η βόλτα, φτάνεις κάτω και στρίβεις δεξιά, για τον Ηλεκτρικό. -Γιάννης Νένες
Γιώργος Κουμεντάκης
Μια νέα αρχή προσπερνά το μίζερο παρόν μας
Αναθέτοντάς του η Εθνική Λυρική Σκηνή να γράψει τη μουσική για την όπερα
«Φόνισσα» μας δείχνει ένα δείγμα γραφής για το μέλλον της. Γιατί πρόκειται για έναν από τους συνθέτες που η μουσική του είναι πλούσια σε αναζήτηση νέων
κατευθύνσεων. Δ.Μ.
«Είναι προφανές ότι στην εποχή της πνευματικής και πολιτιστικής λιτότητας αισθάνομαι τυχερός που η Εθνική Λυρική Σκηνή μού ανέθεσε και παρουσιάζει τη “Φόνισσα”. Η ελληνική όπερα ήταν πάντα στο περιθώριο του ενδιαφέροντος και εθεωρείτο ο φτωχός συγγενής του ευρωπαϊκού λυρικού θεάτρου. Μάλιστα μετά τη μεταπολιτευτική “επιστροφή στις ρίζες”, αν εξαιρέσεις τους φανατικούς οπαδούς, ένα κατεξοχήν λαϊκό είδος όπως η όπερα λοιδορήθηκε ως ξενόφερτο.
Μιλάμε για το πιο σύνθετο και ολοκληρωμένο είδος του παγκόσμιου πολιτισμού που η δύναμή του αντλείται από τη συνύπαρξη λόγου, ποίησης, μουσικής, εικαστικών, χορού, τεχνολογίας κ.ά. Είδος με τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό εκτόπισμα που παραμένει ζωντανό και συνεχώς
ανανεούμενο.
Για την Εθνική Λυρική Σκηνή η συστηματική δουλειά του Μύρωνα Μιχαηλίδη και η καινούργια στέγη του Ιδρύματος Νιάρχος ανοίγουν το δρόμο μιας ευρωπαϊκής εστίας πολιτισμού που θα μπορούσαν να θέσουν την Αθήνα ισάξιο συνομιλητή των σπουδαίων λυρικών θεάτρων του κόσμου. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί ερήμην της ελληνικής δημιουργίας γιατί χωρίς νέα ελληνική μουσική και χωρίς Έλληνες συνθέτες η ελληνική μουσική σκηνή θα είναι ελλιπής και προσκολλημένη στο παρελθόν. Είμαστε μια χώρα στην περιφέρεια της δυτικού μουσικού πολιτισμού, αλλά με τεράστιο δυναμικό που ποτέ δεν αξιοποιήθηκε σωστά. Μήπως ήρθε η ώρα;»
11°
