Στο παραπάνω ερώτημα η πλειονότητα των ανδρών –και των γυναικών− θα απαντούσε αυθόρμητα με ένα εμφατικό Ναι.
Δύσκολο να βρεθεί κάποιος που θα παραδεχόταν ότι θεωρεί τις γυναίκες κατώτερες των ανδρών, κατάλληλες για ορισμένες μόνο εργασίες, κατά βάθος υπεύθυνες για τη σεξουαλική παρενόχληση ή τον βιασμό που έχουν υποστεί.
Πώς εξηγείται τότε το γεγονός ότι πολλοί −ανάμεσά τους και αρκετές επιτυχημένες επαγγελματικά γυναίκες− αντί να ασχοληθούν με τους θύτες της σεξουαλικής παρενόχλησης, όπως τους μεγαλοπαραγωγούς του Χόλιγουντ, ξόδεψαν τόση ενέργεια στο να κατακρίνουν τα θύματα, αμφισβητώντας το ήθος και τα κίνητρά τους;
Πώς είναι δυνατόν κάθε φορά που τα θύματα κάποιας μορφής κακοποίησης αποφασίζουν να μιλήσουν, έστω και με χρονική καθυστέρηση, ορισμένες γυναίκες με εξουσία να επιχειρούν με την στάση τους να τους κλείσουν το στόμα;
Πώς εξηγείται τελικά η αλλεργία στο άκουσμα και μόνο του όρου «φεμινισμός», η οποία φαίνεται να πλήττει χωρίς διάκριση άντρες και γυναίκες που κατά τα άλλα είναι «πολιτικώς ορθοί» κι ευαισθητοποιημένοι όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Ίσως αρκετοί να πιστεύουν ότι οι φεμινίστριες είναι οπωσδήποτε κάποιες «γραφικές» που, για να περάσουν την ώρα τους, διαμαρτύρονται για το καθετί αν και όλα τα προβλήματα των γυναικών έχουν σήμερα λυθεί. Πιθανόν να νομίζουν ότι ο φεμινισμός απεχθάνεται το ετεροφυλόφιλο σεξ, ή πως ο στόχος του είναι να υπονομευθεί η ερωτική επιθυμία και η ελευθερία της έκφρασης. Μπορεί ακόμη κάποιες γυναίκες να θεωρούν ότι υποστηρίζοντας τις αρχές του φεμινισμού δηλώνουν έμμεσα το μίσος τους προς το ανδρικό φύλο, ή να φοβούνται ότι θα θυματοποιηθούν επιτρέποντας στους άντρες να τις θεωρούν αδύναμες, χωρίς αυτοπεποίθηση, ανίκανες να κάνουν σωστά τη δουλειά τους χωρίς να γκρινιάζουν.
Η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες της μεσαίας τάξης έχουν να επιδείξουν πλέον σημαντικά επαγγελματικά επιτεύγματα και απολαμβάνουν τις ίδιες προσωπικές ελευθερίες με τους άντρες. Θα πρέπει να σκεφτούμε όμως ότι υπάρχουν διαφορετικές κοινωνικές ομάδες γυναικών −οι μετανάστριες, οι πρόσφυγες, οι Ρoμά, οι άνεργες κάθε ηλικίας, οι πολύτεκνες της εργατικής τάξης, οι γυναίκες που εργάζονται στη βιομηχανία του σεξ λόγω trafficking και όχι από ελεύθερη επιλογή− που δοκιμάζονται σκληρά και των οποίων τα δικαιώματα συχνά παραβιάζονται.
Αναμφισβήτητα, το επίπεδο ισότητας και αυτοδιάθεσης του σώματος που έχουν κατακτήσει οι γυναίκες της μεσαίας τάξης σε κάθε χώρα έχει αντανάκλαση και στις αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες, χωρίς όμως αυτό από μόνο του να είναι αρκετό ώστε να τους εξασφαλίσει καλές συνθήκες διαβίωσης.
Θα πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουμε ότι η κακοποίηση των γυναικών και των νεαρών κοριτσιών από κάποιο μη οικείο τους άτομο, αλλά και από κάποιο μέλος του οικογενειακού περιβάλλοντος, μπορεί να λάβει διαφορετικές μορφές και να εκδηλωθεί με τρόπους που δεν είναι πάντα εύκολα αναγνωρίσιμοι. Είναι λοιπόν σημαντικό να ακουστεί με όλους τους δυνατούς τρόπους ότι η σεξουαλική παρενόχληση στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, την εργασία δεν είναι σε καμία περίπτωση αποδεκτή και οφείλουμε να την καταδικάζουμε χωρίς να στοχοποιούμε τον χαρακτήρα των θυμάτων της.
Ομολογουμένως, δεν θα ήταν άδικο να υποστηρίξει κανείς ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, διατυπώνονται από κάποιες φεμινίστριες ισοπεδωτικές απόψεις κατά του ανδρικού φύλου, του δυτικού πολιτισμού ή της φιλελεύθερης δημοκρατίας, απόψεις που ελάχιστη σχέση έχουν με τα ιδεώδη του Διαφωτισμού που εδραίωσαν το φεμινιστικό κίνημα πριν από εκατό και πλέον χρόνια ως μια μορφή διεκδίκησης της καθολικότητας της ψήφου, της εργασιακής αξιοπρέπειας και της ισότητας ανδρών και γυναικών απέναντι στο νόμο. Ασπαζόμενες ουτοπικά σχήματα πολιτικής σωτηριολογίας διυλίζουν τον κώνωπα αλλά καταπίνουν την κάμηλο, αγνοώντας υπαρκτά προβλήματα των σύγχρονων, μη-προνομιούχων, κοινωνικά αποκλεισμένων γυναικών.
Ο φεμινισμός δεν στρέφεται εναντίον των αντρών. Επιδιώκει, αντιθέτως, να απελευθερώσει γυναίκες και άντρες από παρωχημένα στερεότυπα θηλυκότητας και ανδρισμού που καταδυναστεύουν εξίσου τα δύο φύλα. Το πρόβλημα δεν είναι ο φεμινισμός αλλά τα σεξιστικά στερεότυπα που όλοι οι καταναλωτές αυτής της κουλτούρας, γυναίκες και άντρες, καθημερινά εσωτερικεύουμε και τα οποία διαβρώνουν τον τρόπο σκέψης μας σε σημείο που κάποιες φορές αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε την παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών, και να αντιδράσουμε δυναμικά με τον δέοντα τρόπο.
H Κίρα Νάιτλι επιστρέφει φορμαρισμένη στον ρόλο μιας σύγχρονης κατασκόπου μιας μυστηριώδους οργάνωσης και μας χαρίζει έναν απολαυστικό τηλεοπτικό ντουέτο με τον Μπεν Γουίσοου
5°
