Το Μανιφέστο της αισιοδοξίας

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα. Που δημιουργεί, που παράγει, που φτιάχνει πράγματα, που δουλεύει και θέλει να ζήσει απ’ τη δουλειά της. Μια Ελλάδα που δεν εξαντλεί την ύπαρξή της στα τηλεπαράθυρα, μια Ελλάδα που δεν ονειρεύεται να πάρει πρόωρη σύνταξη, αλλά να δημιουργήσει. Αυτή η άλλη Ελλάδα είναι η ελπίδα μας για να κάνουμε τα πράγματα όχι πάλι όπως ήταν πριν, αλλά καλύτερα, πιο ώριμα. Πιο πλούσια σε περιεχόμενο και όχι σε πλαστικά σύμβολα μιας ψεύτικης επιτυχίας.

Αυτή η άλλη Ελλάδα είναι που μας κάνει περήφανους. Ο πατριωτισμός δεν είναι οι κάθε είδους παρελάσεις, αλλά η υπεράσπιση της κοινωνίας μας. Η υπεράσπιση της δημοκρατικής δυνατότητας για μια ειρηνική, πολύχρωμη συμβίωση που αφήνει ελεύθερους τους πολίτες να εργαστούν και να δημιουργήσουν. Αυτή η άλλη Ελλάδα που μιλάει, προς το παρόν, σιγανά, είναι η αυριανή κοινωνία που θα ξεπεράσει την κρίση με νέες λύσεις. Όσο πιο ευδιάκριτη ακούμε τη φωνή της, τόσο πιο κοντά είμαστε στο τέλος των «χαμένων χρόνων». Όσο πιο καθαρή γίνεται η φωνή της, τόσο ο θόρυβος και η παραπλάνηση θα υποχωρούν. Είμαστε ό,τι κάνουμε, όχι ό,τι λέμε. Τα έργα μας, η δική μας δράση θα αλλάξει τα πράγματα. Θα ξαναβρούμε τους φίλους μας, θα ξανακερδίσουμε την πόλη μας, θα ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε. Θα επιτύχουμε γιατί το θέλουμε. Γιατί μπορούμε.

Δεν θα μας αφήσουν, αν τους επιτρέψουμε να μη μας αφήσουν. Αν αφήσουμε την παραπλάνηση, τη δημαγωγία, τη μιζέρια να μας πείσουν ότι έτσι είναι η Ελλάδα, δεν αλλάζει, είναι μια χώρα στα μέτρα τους, μια χώρα που βασιλεύει η μετριότητα. Σύμφωνοι. Τα κάναμε μούσκεμα. Κατηγορήσαμε γι’ αυτό τους πάντες και τους εαυτούς μας. Τώρα φτάσαμε όμως στον πάτο. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ούτε για αυτοοικτιρμούς ούτε για αναζήτηση κι άλλων βολικών εχθρών να τους επιρρίψουμε τις ευθύνες. Τώρα πρέπει εμείς να βρούμε τη δύναμη και να ξεκινήσουμε την αντίστροφη πορεία. Αυτή που θα μας βγάλει από τα προβλήματα και θα μας ξανακάνει μια κοινωνία δεμένη και δημιουργική. Στους εαυτούς μας πρέπει να βρούμε αυτές τις δυνάμεις. Γιατί υπάρχουν, η Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτή η αυτοκρατορία των μετρίων που μονοπωλούν τη δημόσια ζωή. Είναι μια χώρα όμορφη, ζεστή, φιλική, με δημιουργικούς ανθρώπους, με νέους που ασφυκτιούν εξοστρακισμένοι και λαχταράνε να μπουν στο γήπεδο να παίξουν το δικό τους παιχνίδι.

Το Μανιφέστο της αισιοδοξίας δεν μπορεί να είναι μεγάλα λόγια, γκρίνια, κλάμα, κατηγόρια. Παρά μόνο πράξεις, ατομική ευθύνη, η δράση του καθενός, η δημιουργία της παρέας, της ομάδας. Θα υποστηρίξουμε κάθε φωνή, κάθε ενέργεια, καθέναν που δουλεύει και δημιουργεί σ’ αυτή τη χώρα, θα σώσουμε ό,τι πρέπει να σωθεί. Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα, δεν έχουμε ως κοινωνία ούτε καν δείξει τις δυνατότητές μας. Τώρα είναι η ώρα να αποδείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι πρέπει. Θέλουμε καλύτερα χρόνια απ’ αυτά που ζούμε, εμείς θα τα κάνουμε να γίνουν έτσι. 

Η ΚΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ

* Ένα ποτήρι νερό. Θα σου το δώσουν, όπου κι αν βρεθείς, χωρίς να σου το χρεώσουν ή να σε στραβοκοιτάξουν.

* Οι εγκάρδιες τσιγαρότρακες στο δρόμο. Θα προσφέρουμε τσιγάρο στον άγνωστο που θα μας το ζητήσει στο δρόμο, χωρίς να απαιτήσουμε σέντσι.

* Η γλωσσική πολυσημία μας. You know, malakas.

* Η μεγάλη γκάμα λέξεων που έχουν τα ελληνικά για να περιγράψουν τη ζέστη: κάψα, καύσωνας, κουφόβραση, καΐλα, ντάλα, νταλαούρι…

* Η έκφραση «ή θα βρέξει ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει». Κάθε Έλληνας κι ένας μετεωρολόγος.

* Κάθε Έλληνας είναι και προπονητής ποδοσφαίρου. Ξέρουμε από μπάλα.

* Δεν μασάμε να αυτομαστιγωνόμαστε και να αυτοσαρκαζόμαστε.

* Οι ελληνικές παροιμίες, με καλή και ανάποδη, σαν χρησμοί της Πυθίας, για να ταιριάζουν σε κάθε περίπτωση. Για παράδειγμα «Κάλλιο αργά, παρά ποτέ», αλλά και «Το γοργόν και χάριν έχει».

* Η μούντζα. Όπως και να το κάνουμε, είναι πιο ευγενική χειρονομία από το κωλοδάχτυλο.

* Οι χιώτικες μαστίχες, που τις τρως δύο-δύο.

* Η γραβιέρα Νάξου. Το κουλούρι Θεσσαλονίκης. Τα καλοψημένα κάστανα των πλανόδιων της Τσιμισκή. Το ούζο και το τσίπουρο.

* Μας προτιμούν τα celebrities για τις διακοπές τους.

* Τα διεθνή διαπιστευτήρια headbanging του Σάκη Τόλη και των Rotting Christ σε κάθε παγκόσμια περιοδεία τους.

* Τα συνοδευτικά-μεζέδες του καφέ και των αφεψημάτων που προσφέρουν τα ελληνικά coffee spots. Μπισκότα, κέικ, τσουρεκάκια, ένα μίνι ζαχαροπλαστείο στο πιάτο σου. Στη Λάρισα, με την μπίρα, σου προσφέρουν φτερούγες κοτόπουλου.

* Ο Νίκος Γκάλης, που, μεταξύ άλλων, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1986 και στα ευρωπαϊκά του 1983, 1987, 1989 και 1991.

* Η ευφάνταστη τοπωνυμία στην οδική μας σήμανση. Grias Kolos Beach, το δικό μας inside-joke.

* Η δαιμονιώδης greeklish επικοινωνία μας. How from here morning morning;

* Κάθε νέο άστρο που δανείζεται για όνομα μια ελληνική μυθολογική φιγούρα.

* Η Τζένιφερ Άνιστον.

* Η κουλτούρα τού «δεν πάμε ποτέ με άδεια χέρια επίσκεψη».

* Τα γηροκομεία είναι λίγα και σχεδόν άδεια.

* Το «παντού υπάρχει ένας Έλληνας», που είναι μεγάλη αλήθεια.

* H συνεισφορά μας στην παγκόσμια πορνογραφία. Σε κάθε σεβάσμια τσοντοσελίδα θα βρεις την κατηγορία greek porn. Η μισή ντροπή δική μας, η άλλη μισή δική τους.

* Δεν μεταγλωττίζουμε τις ταινίες στους κινηματογράφους και θα ακούσουμε τον Πατσίνο να λέει με τη φωνή του «you son of a bitch» κι όχι «παλιοπουτάνας γιε».

* Δεν έχουμε βασιλιάδες και πριγκίπισσες.

* Χαιρόμαστε και γελάμε όταν μας τη λένε ο Τζίμης Πανούσης και οι «Άγαμοι Θύται». Οι παππούδες έχουν νόημα ζωής και μετά τη σύνταξη: μεγαλώνουν τα εγγόνια.

* Η έκφραση «It’s all greek to me» της αγγλικής γλώσσας. Έχουμε περάσει στο λεξικό τους.

* Τα ρεμπέτικα είναι δικά μας. Τολμήσαμε να αποθεώσουμε και να τραγουδήσουμε τη μουσική των παρανόμων, των μαχαιροβγαλτών, των τεκέδων.

* Ο Γιάννης Κουνέλης στην Tate.

* Μπορεί και να μαλώσουμε για το ποιος θα πρωτοπληρώσει/κεράσει το λογαριασμό στο εστιατόριο.

* Τα Μετέωρα.

* Το Τεστ Παπ.

* Αφήνουμε τα χελιδόνια να χτίζουν φωλιές στα σπίτια μας.

* Η Βικτόρια Χίσλοπ, που δήλωσε στην παρουσίαση του νέου της βιβλίου «η μούσα μου είναι η Ελλάδα».

* Για την ώρα οι μαθητές προτιμούν να κυκλοφορούν στα σχολεία με βιβλία και ipod και δεν ψωνίζουν όπλα από τον μπακάλη της γειτονιάς.

* Έχουμε καταργήσει τη θανατική ποινή από τον 20ό αιώνα.

* Δεν φοράμε τα πέδιλα με τις κάλτσες μας.

* Melina Matsoukas (σκηνοθέτρια βιντεοκλίπ της Rihanna), Melina Kanakarides (ηθοποιός, πρωταγωνίστρια στο «C.S.I. New York», Alexandra Patsavas (music supervisor του «Grey’s Anatomy»), Αλεξάντερ Πέιν (σκηνοθέτης του Χόλιγουντ), Αντωνάκης Κιέντις (Red Hot Chili Peppers), Άλεξ Καπράνος (Franz Ferdinand), Panos Yapranis (στιλίστας), Alex Petridis (μουσικοκριτικός του Guardian, ο πιο εύστοχος του κόσμου).

* Οι Αλκυονίδες μέρες. - ΒΑΓΙΑ ΜΑΤΖΑΡΟΓΛΟΥ

ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΜΕΡΕΣ
Ο μετεωρολόγος Θεόδωρος Κολυδάς εξηγεί γιατί το ελληνικό κλίμα μάς κάνει αισιόδοξους

Το κλίμα της Ελλάδας είναι τυπικά μεσογειακό με  ήπιους και υγρούς χειμώνες, σχετικά θερμά και ξηρά καλοκαίρια και, γενικά, μακρές περιόδους ηλιοφάνειας κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους. Οι βροχές ακόμη και τη χειμερινή περίοδο δεν διαρκούν πολύ και ο ουρανός δεν μένει συννεφιασμένος για αρκετές συνεχόμενες ημέρες, όπως συμβαίνει σε άλλες περιοχές της γης. Οι χειμερινές κακοκαιρίες διακόπτονται συχνά κατά τον Ιανουάριο και το πρώτο δεκαπενθήμερο του Φεβρουαρίου από ηλιόλουστες ημέρες, τις γνωστές από την αρχαιότητα «Αλκυονίδες ημέρες». Κατά τη θερμή εποχή οι υψηλές θερμοκρασίες μετριάζονται από τη δροσερή θαλάσσια αύρα στις παράκτιες περιοχές της χώρας και από τα μελτέμια που πνέουν στο Αιγαίο. Ο καιρός επηρεάζει το πώς αισθανόμαστε. Η ηλιοφάνεια, οι ασθενείς άνεμοι, οι συνηθισμένες (ελαφρώς κάτω από το κανονικό) θερμοκρασίες, η χαμηλή υγρασία και η υψηλή πίεση εκτοξεύουν στα ύψη τη διάθεσή μας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες τείνουμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι. Κλιματολογικές μελέτες υπάρχουν από την αρχαιότητα. Ο  Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που, το 400 π.Χ, έγραψε για την επίδραση των θερμών και ψυχρών ανέμων στον άνθρωπο και την πιθανή σχέση ανάμεσα στις επιδημίες και τις καιρικές συνθήκες. Είναι ο «πατέρας» της Κλιματολογίας, ενώ ο Αριστοτέλης της Μετεωρολογίας.