Mερικές φορές ξυπνάω με μια τρελή ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι η ευαισθησία θα υπερισχύσει. Η ευγένεια. Ότι θα αναζητήσουμε την ανθρώπινη επαφή σαν αυτό που πιο πολύ έχει σημασία. Μια επιθυμία θα έρθει να μας βρει να μοιραστούμε κάτι με τον άλλο: ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά. Το βράδυ θα φάμε με ένα φίλο, με έναν άνθρωπο δικό μας, θα αστειευτούμε, θα ακούσουμε εκείνο το τραγούδι που είναι ωραίο...
Μερικές φορές ξυπνάω με την ιδέα ότι το εύθραυστο έχει κι αυτό ομορφιά, συμφιλιωμένη με τη γνώση πως όλοι κάποιες φορές υποτασσόμαστε: λέγεται ανθρώπινη μοίρα. Όμως, ρωτάω, αντέχεται μια ζωή χωρίς προσπάθεια; Πώς να τη ζήσεις; Πιο πολύ απ’ όλα φοβάμαι την παραίτηση που σκοτεινιάζει το μυαλό και κάνει το σώμα να δείχνει μαραμένο. Αλλά και την υπερπροσπάθεια. Φοβάμαι την εμμονή, την υπερβολική προσήλωση στο στόχο, που μας κάνει να χάνουμε το τώρα και το εδώ. Τι μένει τότε; Ένα «πριν» που έχει χαθεί και ένα «μετά» που δεν έχει έρθει ακόμα. Τίποτα χειροπιαστό. Στη στιγμή, σε αυτό που ζούμε την ώρα εκείνη, εκεί κρύβεται το αιώνιο.
Εντάξει, δεν υπάρχει για πάντα. Υπάρχουν αγαπημένοι άνθρωποι. Μυστικοί κώδικες και πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν, παραθυράκια με εικόνες, αναμνήσεις, όνειρα, μικρές κυψέλες με σωματικά υγρά ανακατεμένα με πόθους, αναστεναγμούς, εκπληρωμένα και ανεκπλήρωτα ρήγματα ριγμένα στο κενό... Όμως, είναι στη μοίρα μας να υποτασσόμαστε. Και μετά να σηκωνόμαστε ξανά. Όποιος δεν ξέρει να χάνει, δεν ξέρει και να κερδίζει, το λέει κι ένα παλιό τάνγκο. En el naipe del vivir, para ganar, primero perdi.
Κι όμως, υπάρχουν μέρες που ανοίγω τα μάτια και μια ξαφνική επιθυμία φουντώνει, μαζί με την ελπίδα για ζωή, για έρωτα και αγάπη. Για ένα βλέμμα που θα ξυπνήσει μέσα μου ό,τι ωραίο έχω. Κι ένα παράπονο καραδοκεί, μήπως όλα γύρω μας γίνανε σύμβολα ενός κόσμου σε σχήμα οθόνης, και εμείς μένουμε ακίνητοι και μόνοι με τα μάτια να τρέχουν γρήγορα ψάχνοντας να υψώσουν τοίχο στη μοναξιά. Κι έτσι πιο πολύ απ’ όλα φοβάμαι τον ίδιο το φόβο. Την εμμονή σε ό,τι μας εγκλωβίζει. Φοβάμαι όσα μας εμποδίζουν να βλέπουμε, όταν κοιτάμε. Υπάρχουν μέρες που, όταν ξυπνώ, τυχαίες σκέψεις γυρίζουν στο μυαλό που φτάνουν απ’ τον κόσμο του ονείρου... Κι είναι φορές που θέλω να ρωτήσω: Είναι σωματικό το χάδι ή ψυχικό; Φαινόμενο της έκτασης ή της νόησης;
Μετά η μία (σκέψη) φέρνει την άλλη... Και μέσα εκεί είναι που γεννιέται ελπίδα, καθώς φαντάζεσαι πώς είναι να αγαπάς ελεύθερα, χωρίς συμφέρον. Το μάθημά σου στη ζωή είναι να ψάξεις να βρεις την ομορφιά, όπου υπάρχει, και να τη σεβαστείς, η αληθινή ομορφιά ξέρει να κρύβεται, πρέπει να την ανακαλύψεις. Κι αν το μπορέσεις να μην απαιτείς, αν μάθεις να είσαι δεκτικός, αν δείξεις τόλμη να εξερευνήσεις τα όριά σου, μέχρι πού μπορείς, τότε ίσως και να τα καταφέρεις.
Το να απολαμβάνουμε είναι κι αυτό μια ικανότητα, εμπεριέχει τον άλλο, πώς να το θεωρήσεις δεδομένο; Κι όμως η αίσθηση της ανθρώπινης παρουσίας μας ενθαρρύνει, κι έρχεται μια στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι είναι ο άλλος που μας σώζει πάντα. Κι ας είναι μόνο ένα βλέμμα ή μια ολόκληρη ζωή. Ό,τι διαρκεί στο χρόνο είναι μια αγάπη που κρύβει μέσα της τη σωστή δόση ελευθερίας κι απεύθυνσης. Μια τέτοια αγάπη, που τη δέχεσαι σαν δώρο, δεν τελειώνει ποτέ. Ο παλμός της διανθίζεται από παύσεις και σταματήματα, όπως αυτά που απαιτούνται όταν χορεύεις για να αποκτήσουν νόημα οι γρήγορες κινήσεις: η συγκίνηση και το πάθος είναι θέμα δυναμικής. Όπως ο κενός χώρος που έχουν ανάγκη οι παλμοί της καρδιάς για να συνεχίσουν να χτυπούν.
Κι έτσι, σε σκέψεις σαν κι αυτέςαναδεικνύεται η σημασία των άλλων, του βλέμματός τους, του τρόπου που έχουν με τους ανθρώπους... Στο τέλος βεβαιώνομαι, μια ζεστή χειρονομία, μια συνάντηση, μπορεί να σου πάρει το βάρος. Έστω για λίγο.
Οι μέρες που σκέφτομαι τους άλλους είναι μέρες ελπίδας. Γιατί τότε είναι που σκέφτομαι και μένα πιο πολύ. Σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι ήσυχα και προσπαθώ να ακούσω το σώμα μου, τι έχει ανάγκη πιο πολύ. Μια επιθυμία φουντώνει μέσα μου να σπάσω τη ροή των κινήσεων που σε κάνουν να νιώθεις πως η ζωή έχει μπει στο αυτόματο και το σώμα υπάρχει μόνο για να διεκπεραιώνει: μπαίνεις-βγαίνεις, ανοίγεις-κλείνεις, δίνεις-παίρνεις, πιάνεις-αφήνεις... Το σώμα δεν υπάρχει μόνο γι’ αυτό, αρνούμαι. Ξαφνικά σταματάω το χρόνο και λέω ένα τραγούδι, ή και χορεύω, ή πέφτω μπρούμητα στο πάτωμα και μένω ακίνητη αναπνέοντας ήσυχα και βαθιά.
Δεν είναι όλες οι μέρες αισιόδοξες. Είναι κι αυτές που μια στενοχώρια βαραίνει μέσα σου που σε καταπίνει και μένεις βουβός με τα χείλια επτασφράγιστα. Όλοι υποτασσόμαστε κάποιες φορές, επαναλαμβάνω μέσα μου για να μην το ξεχάσω κι αφήνομαι... Μετά, όταν παραβυθίζομαι, κάτι με κάνει να θέλω να βγω προς τα έξω, όπως σε ένα μακροβούτι που δεν έχεις υπολογίσει καλά την αναπνοή και σου τελειώνει ο αέρας κι όταν το καταλάβεις κολυμπάς όσο πιο γρήγορα μπορείς προς την επιφάνεια για να προφτάσεις μια ανάσα ακόμα.
Τις μέρες που μένω πολλή ώρα χωρίς αναπνοή, συμβουλεύω τον εαυτό μου: «Το να προσπαθείς να καταλαβαίνεις είναι ο μόνος τρόπος που έχεις για να μην υποφέρεις». Και συνέρχομαι. Όσο για τις άλλες, δεν χρειάζομαι καμία παραίνεση, γιατί έχω ελπίδα για την ομορφιά που υπάρχει γύρω. Πως θα τη βρω.
