Οι Κυριακές πρέπει να είναι γεμάτες αγάπη, φίλους, πάστα φλώρα με μαρμελάδα φράουλα και καφέ γλυκό με γάλα. Τον τελευταίο όμως χρόνο οι Κυριακές είναι σκυθρωπές, άχρωμες, χωρίς εσένα. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει και σου γράφω αυτό το γράμμα σήμερα. Τα γράμματα θέλουν και παραλήπτες. Πήγα στο σινεμά χθες βράδυ και είδα μια ουγγαρέζικη ταινία. Θα σού άρεσε. Κάθισα στην έβδομη σειρά στην άκρη του διαδρόμου, για να μπορώ να φύγω σε περίπτωση που αυτό που θα έβλεπα θα με απογοήτευε. Κι όμως δεν έφυγα, κάθισα μέχρι το τέλος. Πλέον όμως φεύγω και εγώ στο πρώτο διάλειμμα.
Εσύ έφυγες. Πάντα έφευγες στο μέσο της ταινίας. Είχαμε τσακωθεί πολλές φορές για αυτό. Είναι Κυριακή μεσημέρι ένα χρόνο πριν. Και εγώ ακόμα δεν έχω συνηθίσει την απώλειά σου. Φοράω πυτζάμες και εσύ βιάζεσαι να φύγουμε. Μου φωνάζεις σου φωνάζω και εγώ. Βριζόμαστε. Τελικά δε θα βγούμε έξω. Θα κατέβεις να πάρεις εφημερίδα και τυποποιημένα κρουασάν από το περίπτερο, που ξέρεις ότι δε μου αρέσουν, αλλά εσύ επιμένεις και τα αγοράζεις. Εγώ θα ανοίξω τον υπολογιστή, θα βάλω LCD Soundsystem γιατί είναι το αγαπημένο σου συγκρότημα. Θα μπεις μέσα στο σπίτι, θα ακούσεις τη μουσική, θα χαμογελάσεις κρυφά, αλλά θα συνεχίσεις να είσαι μουτρωμένος επίτηδες για να μου σπάσεις τα νεύρα. Δεν έχω δει το χαμόγελό σου. Δυναμώνω τη μουσική. Θα τη χαμηλώσεις, γιατί θέλεις να διαβάσεις εφημερίδα. Θέλω να σε φιλήσω, θέλω να σε αγκαλιάσω, να τα κάνουμε όλα σωστά από την αρχή. Δεν θα κάνω τίποτα από όλα αυτά. Θα ντυθώ και θα φύγω. Δεν θα πεις τίποτα.
Τον τελευταίο καιρό τσακωνόμαστε κάθε μέρα. Κάποιες φορές υπάρχει λόγος και άλλες χωρίς λόγο. Χωρίς λόγο περνούν οι ώρες. Δε μιλάμε. Λες και έχουμε βάλει στοίχημα ποιός δε θα μιλήσει πρώτος. Εσύ σημειώνεις τις νίκες και τις ήττες μας. Θέλω να χάνω. Εσύ μια ζωή νικητής και εγώ με τις οπισθοχωρήσεις και τις παραδόσεις άνευ όρων. Τις μετράω και εγώ τις ήττες μου, κρυφά. Κυριακή ένα χρόνο πριν και ακόμα δεν έχω συνηθίσει την απώλειά σου. Βρήκα μια κλίση σου στο κινητό μου. Θα τρέξω σε όλη την Αθήνα. Θα περάσω μέσα από βασανισμένα πεζοδρόμια, χτυπημένα από μολότοφ αυτοκίνητα, και τους γεμάτους λακκούβες δρόμους. Θα τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορώ μέχρι να μου κοπεί η ανάσα, μέχρι να εκπνεύσω. Σε αγαπάω γαμώτο. Θα γυρίσω σπίτι μόνο για να στο πω.
Μένουμε στον 6ο όροφο. Δεν θα περιμένω το ασανσέρ να έρθει. Θα ανέβω τις σκάλες μέχρι να εκπνεύσω. Θα χτυπήσω το κουδούνι γιατί δεν βρίσκω τα κλειδιά. Από μέσα ακούγονται οι LCD Soundsystem. Σου φωνάζω «άνοιξέ μου». Ξέρω ότι συνεχίζεις το παιχνίδι, αλλά δεν με νοιάζει. Βρίσκω τα κλειδιά. Ανοίγω την πόρτα. Θα σε δω καθισμένο στην πολυθρόνα χωρίς αισθήσεις. Τα φύλλα της εφημερίδας είναι σκορπισμένα στο πράσινο χαλί. Το αριστερό σου χέρι αιωρείται. Τα μάτια σου νομίζω ότι με βλέπουν, ότι μας βλέπουν. Δεν κράτησε πολύ η αγάπη μας, όπως οι ταινίες που βλέπαμε μαζί, τη διακόψαμε και αυτή στη μέση. Νόμιζα ότι θα καθόμασταν μέχρι το τέλος, να μετράμε νίκες και ήττες. Να θυμώνω, να θυμώνεις, να φωνάζω, να φωνάζεις. Να μη μιλάμε για μέρες, να γινόμαστε ξένοι και ύστερα να συμφιλιωνόμαστε. Να συζητάμε για μουσική, να ταξιδεύουμε, να πηγαίνουμε στο νησί το καλοκαίρι.
Κοίτα με βαθιά μέσα στα μάτια, μπορείς; Δεν ξέρω να γράφω μεγάλες λέξεις. Πάντα ήμουν αργή να τις προφέρω. Οι υπαγορεύσεις είναι για τα μπλόγκ με τα σπιράλ, και σου έχω πει ότι δεν τα μπορώ και αυτά. Είμαι απλά πραγματική. Αναγνωρίζω όλα τα συμπτώματα. Δύσπνοια στις ώρες κοινής ησυχίας. Σουρεάλ φιλιά. Δεν τρεφόμαστε από το λίγο των άλλων αγάπη μου. Όλοι για το πολύ πάμε και κάποιοι στα μισά του δρόμου μένουν. Διάσειση και άλλα καταληκτικά σε α. Αυστηρώς προσωπικό το α. Δεν θέλω να ανταλλάσουμε φωνήεντα, κάποτε και αυτά τελειώνουν και φοβάμαι πώς στο τέλος δεν θα ‘χω να σου πω τίποτα. Στα όρια του υπαρκτού μπορείς να ζεις; Εγώ δεν μπορώ το μη υπαρκτό, μεγάλωσα πια, πήρα κιλά και απέκτησα δυο βαθμούς μυωπία. Έλα να πάμε μια βόλτα. Μερικές φορές δεν αναμετριέμαι με τα θέλω μου, τα αφήνω δυσανάγνωστα να υπαγορεύονται σε δεκαδικά ψηφία. Και εσύ αγάπη μου;
