Αυτή είναι η Ολίβια. Τη μάζεψα ένα απόγευμα στη Βάρης Κορωπίου. Ήταν πλάι σε έναν κάδο με σκουπίδια και μάρσαρε για την κάθοδο προς τη θάλασσα. Το ότι την έπιασα και την έβαλα στο αυτοκίνητό μου είναι από τα πιο γενναία πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Η μικρή είχε πάνω της ένα εκατομμύριο, εκατόν μία χιλιάδες, εκατόν μία και δέκα ψείρες. Θέλω να με σκεφτείτε σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς στην πυραμίδα με τα φίδια.
Αφού την έφερα στο σπίτι και την έλουσα με αντιπαρασιτικά, πέρασα… κλίβανο η ίδια και τα ρούχα μου και έλουσα και το αυτοκίνητό μου με οινόπνευμα. Αν δεν το λάτρευα το Micra, θα έριχνα και σπίρτο. Την έβγαλα Ολίβια γιατί υπήρχε στο σπίτι ήδη ένας Φέστε (προφανώς και μου αρέσει η Δωδέκατη Νύχτα). Ζούμε μαζί από τον Ιούλιο του 2008.
H Ολίβια μοιράζεται σε γενικές γραμμές τα ενδιαφέροντά μου. Της αρέσει να χώνει τη μουσούδα της στον εσπρέσο μου, να κάνει μπάνιο πάνω στην ιταλική Vogue, να ξαπλώνει πάνω σε βιβλία με βρικόλακες και να σνομπάρει τον Edward Cullen – και καλά.
Η Ολίβια ζει μέσα σε ένα μεγάλο σπίτι, ελεύθερη να γυρνοβολάει σε όλα τα δωμάτια, τις μπανιέρες και τα ταβάνια. Εδώ ποζάρει ανάμεσα σε διακοσμητικά αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι είναι το ωραιότερο στολίδι του σπιτιού.
Η Ολίβια σε στιγμές χαλάρωσης (εκτός κάδρου, εγώ, ουρλιάζω: «ΟΧΙ πάνω στο πληκτρολόγιο, τώρα το καθάρισα»)
Άκου τώρα τι πάθαμε χτες. Κάθε πρωί βγαίνει τη βόλτα της στο απέναντι δασάκι και επιστρέφει μόνη της. Πέντε χρόνια το κάτι αυτό άψογα. Προχτές το πρωί γύρισε με το μάτι της σα να είχε δεχτεί μπουκέτο από κάποια από αυτές τις les chats ninja στο youtube. Αλλά δεν φαινόταν χτυπημένη κι έτρωγε κανονικά. Πέρασε ένα 24ωρο. Χτες βράδυ γύρισα απ’ τη δουλειά και τη βρήκα με πρησμένο δεξί μάγουλο, το ματάκι να τρέχει, κρυμμένη σε ένα ράφι. Ήταν 11 τη νύχτα και την επομένη έφευγα ταξίδι.
Σε αυτό το σημείο θέλω να προσπαθήσω να σας περιγράψω την απελπισία του ανθρώπου που χρειάζεται νοσοκομείο για ζώο, στη μέση της νύχτας. Εντάξει, δεν μπορώ. Δεν γίνεται. Φυσικά θεωρώ αδιανόητο να ζεις με ζώο και να μην έχεις κτηνίατρο. Αλλά μιλάμε για την περίπτωση που χρειάζεσαι νοσοκομείο. Η Ολίβια, μένει να αποδειχτεί, αλλά μάλλον ήταν ελαφρύ περιστατικό. Αν το ζώο έχει φάει φόλα, είναι χτυπημένο, χρειάζεται χειρουργείο, ορό κλπ. τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Χτες βράδυ στο Αττικό Νοσοκομείο Ζώων έτυχε να διανυκτερεύει ένας εξαιρετικός γιατρός που το καλοκαίρι έσωσε μία αδέσποτη σκυλίτσα από βέβαια θάνατο εγχειρίζοντάς την. Τον λένε Δημήτρη Ματραλή. Δεν ξέρω πώς να τον ευχαριστήσω, για όλα.
Αυτά είναι τρία κτηνιατρεία-Νοσοκομεία ζώων στην Αττική, από τα ελάχιστα που διανυκτερεύουν και είναι ανοιχτά στις αργίες:
Αν ξέρετε κι άλλα κτηνιατρεία ή κλινικές που διανυκτερεύουν στις γειτονιές σας, μπορείτε να μας τα στείλετε στο anastaz.zouzi@gmail.com για να φτιάξουμε μία έγκυρη λίστα και να βοηθήσουμε όσους περισσότερους μπορούμε.
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
4°
