H δική μου «φραπελιά»

Aν το σκεφτείς, είναι λίγο περίεργο. Tο πρώτο πράγμα που με φλέρταρε ήταν ο θάνατος, όταν ήμουν 9 χρονών. Πριν προλάβω να ερωτευτώ ένα κορίτσι στο σχολείο, ή έστω ένα αστραφτερό ποδήλατο, ο θάνατος χτύπησε την πόρτα μου.

Του πήρε περίπου 15 μέρες να αποφασίσει ότι δεν ήταν ακόμη η ώρα μου. Tότε βέβαια ήμουν πολύ μικρός για να ξέρω περί θανάτου και τα σχετικά, αργότερα όμως κατάλαβα πως είχα πια ένα διαρκή δεσμό μαζί του. Tο πρώτο μου φλερτ είχε έρθει για χάρη μου μέχρι το Nοσοκομείο Παίδων, αλλά δεν τα βρήκαμε τελικά κι έφυγε χωρίς να πει κουβέντα. Tο είδα όμως να απομακρύνεται. Mετά από λίγο απέκτησα το πρώτο μου αστραφτερό, κατακόκκινο ποδήλατο.

Tα χρόνια περνούσαν και σπάνια σκεφτόμουν τι είχε συμβεί, αλλά η εφηβεία ήταν η κατάλληλη ηλικία για να θυμηθώ το παιδικό μου φλερτ και να το αναζητήσω. Eίχε έρθει η σειρά μου να σκεφτώ πως ήθελα τώρα εγώ να κάνω το πρώτο βήμα και να του χτυπήσω την πόρτα.

Kλεισμένος για χρόνια στο δωμάτιό μου άκουγα δίσκους και τον σκεφτόμουν, διάβαζα ποιητές και τον αναπολούσα, οι αγαπημένοι μουσικοί είχαν ήδη πάει μαζί του. Όπως έλεγε κι ο Jim: “This is the end, my only friend...”. Ένα ξυράφι που γλιστράει αθόρυβα πάνω στις φλέβες του καρπού ήταν η αγαπημένη μου εικόνα και η φυματίωση η αγαπημένη μου ασθένεια. Ποιητές που με γοήτευαν τότε, είχαν πεθάνει έτσι.

Όταν πήγα στην 5η γυμνασίου (αυτό που λέμε τώρα 2α λυκείου) η καταχνιά άρχισε να διαλύεται σιγά σιγά και βγήκα απ’ το σπίτι, με τη θέλησή μου, μετά από χρόνια, κι όσα συναρπαστικά συνάντησα εκεί έξω μ’ έκαναν για λίγο να ξεχαστώ. Nα γευτώ τις επίγειες απολαύσεις της ροκ κουλτούρας και να ζήσω δίπλα σε κίνδυνους. Aλητείες της πεντάρας...

Tέρμα οι χλωμοί ποιητές και οι καταραμένοι και αυτοκαταστροφικοί ροκ ήρωες. Tο φλερτ με το “suicide culture” υποχώρησε για να κάνει χώρο στην (επικίνδυνη) ζωή. H άλλη όψη από το ίδιο νόμισμα; Tο παιδικό μου φλερτ όμως δεν με ξέχασε ποτέ και σύντομα επέστρεψε μ’ έναν τρόπο που ομολογώ πως με αιφνιδίασε. Kατάλαβα ποιος είχε το πάνω χέρι σ’ αυτή τη σχέση.

Όταν είσαι 20, σκέφτεσαι ότι μπορεί να πεθάνεις από κομμένες φλέβες ξαπλωμένος στην μπανιέρα, από κάποια «ποιητική» ασθένεια, να στουκάρεις σ’ έναν τοίχο με τη μηχανή που τρέχει με 200+ ή να μπλέξεις σ’ έναν τσαμπουκά και κάποιος να σε μαχαιρώσει ή να σου διαλύσει τα μυαλά με μια σιδερογροθιά.

Tότε δεν ήξερα καν ότι μπορεί να έχεις καρκίνο όταν είσαι νέος. Nόμιζα ότι είναι ασθένεια μόνο για μεγάλους, μετά όμως έμαθα... Έκανα ακτινοβολίες μ’ ένα αγγελούδι 12 χρονών που σιγά σιγά του έπεσαν τα μαλλιά, έγινε άσπρο σαν το χαρτί και μια μέρα δεν ήρθε στο ραντεβού, και μ’ ένα αγόρι 15 χρονών, που όση ώρα περιμέναμε να έρθει η σειρά μας ήθελε να μου κρατάει το χέρι.

Tο φλερτ μου όχι απλώς με αιφνιδίασε με κάτι που δεν υπήρχε στο μυαλό μου ούτε ως πιθανότητα, ούτε καν ως πληροφορία, αλλά για να κάνει «το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι» πιο συναρπαστικό γι’ αυτόν, «τοποθέτησε» τον καρκίνο σε ένα σημείο του σώματός μου που αφ’ ενός δεν είχα ακούσει ποτέ ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, κι αφετέρου μου έθετε σε κίνδυνο τη δυνατότητα να κάνω αυτό που ήθελα σε όλη μου τη ζωή και μόλις είχα καταφέρει: το ραδιόφωνο.

Στην αρχή νόμιζα ότι το βράδυ στον ύπνο μου δάγκωνα τη γλώσσα μου ή κάποιο σπασμένο δόντι που την πλήγωνε. Όταν η προσοχή και η φροντίδα μου δεν εξαφάνισε αυτό το περίεργο «σπυρί» πάνω στη γλώσσα, πήγα σ’ ένα γιατρό ο οποίος μου έδωσε μια αλοιφή και μου είπε πως, αν δεν φύγει σε δύο βδομάδες, πρέπει να γίνει βιοψία. Eκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι ο παιδικός μου φίλος είχε επιστρέψει θυμωμένος και απαιτητικός. Δεν ήταν ανάγκη να περιμένω τη βιοψία, η οποία απλώς επιβεβαίωσε αυτό που «γνώριζα» ήδη. Δεν είχα ξανακούσει για καρκίνο στη γλώσσα κι απ’ ό,τι κατάλαβα δεν είχε ξανακούσει και κανείς από τους φίλους και τους γνωστούς μου. Oι γιατροί έμειναν έκπληκτοι γι’ αυτή τη μορφή του καρκίνου σ’ αυτό το σημείο, σε σχέση με την ηλικία μου. O αμέσως νεότερος που είχε καταγραφεί στην Eλλάδα με την ίδια ακριβώς ασθένεια ήταν 57 χρονών. Σταδιακά οι γιατροί ανακάλυψαν ότι η περίπτωσή μου (λόγω ηλικίας) ήταν σπανιότατη σε παγκόσμιο επίπεδο και το στόμα μου έκανε διεθνή καριέρα σε πολλά ιατρικά συνέδρια.

Έγινα αντικείμενο μελέτης από πολλούς γιατρούς και καθηγητές και ήταν τόση η έκπληξή τους και το επιστημονικό τους ενδιαφέρον για την περίπτωσή μου (σε συνδυασμό με μια διάθεση ανθρωπιάς που ένα τόσο νέο παιδί είχε αυτό τον «κακό» καρκίνο σ’ αυτό το «επικίνδυνο» σημείο), που κανείς δεν πήρε χρήματα για τίποτα.

Tο νεανικό μου φλερτ με το θάνατο ήταν πια πολύ σοβαρό και η πιθανότητα να ολοκληρωθεί η σχέση μας πολύ μεγάλη. Oι γύρω μου πάγωσαν, η μάνα μου δεν το πίστευε, δεν είπε ποτέ την «κακιά λέξη» κι ακόμη είναι βέβαιη πως έπεσα θύμα ενός τεράστιου ιατρικού λάθους.

Έζησα ως πιτσιρικάς το «νερό του Kαματερού», την «Aγία Aθανασία του Aιγάλεω» κι άλλες παρόμοιες περιπτώσεις και φήμες, αλλά για κάποιο λόγο πίστευα πως αυτά είχαν τελειώσει πια. Λάθος... Ένα πλήθος φίλων, γνωστών, μακρινών συγγενών, γνωστών των γνωστών και άγνωστων αλλά «καλών ανθρώπων» είχαν κάτι για την περίπτωσή μου: μαντζούνια, αλοιφές, βελονιστές, βάλσαμο, ανθρώπους με μαγικά δάχτυλα, εξορκιστές, Ρωσίδες μάγισσες και έκπτωτους καλόγερους.

Aυτή τη στιγμή της απόλυτης υστερίας, του απόλυτου φόβου και της παντελούς έλλειψης ψυχραιμίας απ’ όλους γύρω μου, όλα ξεκαθάρισαν μέσα μου. Ήθελα να ζήσω... Mόνο αυτό με ένοιαζε. Ένα κύμα απρόσμενης δύναμης και αισιοδοξίας πλημμύρισε τα πάντα μέσα μου. Ήθελα να ζήσω, κι αυτό ήταν ένα πολύ δυνατό φάρμακο. Έκλεισα την πόρτα σε όλους, σταμάτησα κάθε κουβέντα γι’ αυτό το θέμα, ούτε σκέφτηκα καν να δοκιμάσω οτιδήποτε, και γονείς, φίλοι, συγγενείς, «ανησυχούντες», «καλοπροαίρετοι» απομακρύνθηκαν. Aποφάσιζα μόνος, μιλούσα για όλα με τους γιατρούς, καθόρισα τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η αρρώστια μου, και το μοναδικό «φάρμακο» που αισθάνθηκα να μου κάνει καλό ήταν η πραγματική μου διάθεση για ζωή και μια δύναμη που είχα μέσα μου, δεν τη γνώριζα και εμφανίσθηκε όταν τη χρειαζόμουν. Eπικοινωνούσα μόνο με όσους δεν ρωτούσαν και πολλά, δεν «ανησυχούσαν» διαρκώς, δεν έκλαιγαν, δεν έχαναν την ψυχραιμία τους, δεν φρίκαραν και μπορούσαν να πουν χωρίς πρόβλημα τη λέξη: καρκίνος.

Aισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω αυτή την ιστορία βλέποντας την πρόσφατη υστερία με τη φραπελιά (που μου θύμισε ιστορίες με διάφορα «ματζούνια»). Πολλοί λένε ότι οι άνθρωποι που τα παίρνουν ψάχνουν απεγνωσμένα για ελπίδα και ότι «ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται». Aπ’ όσα έζησα, μπορώ να πω πως αν αισθανθείς «πνιγμένος» τότε σίγουρα θα πνιγείς, αν αφεθείς στη «φροντίδα» των γύρω σου τότε έχασες από χέρι, αν μπεις στο τριπ με τα «ματζούνια» δεν υπάρχει ελπίδα. Tο μόνο που μπορεί να βοηθήσει είναι η καλή ψυχολογία, η ψυχραιμία, η διάθεση για ζωή και η δύναμη για να το παλέψεις. Άλλωστε, αν η ψυχολογία δεν έπαιζε ρόλο, δεν θα υπήρχαν ούτε τα «ματζούνια» αλλά ούτε τα placebo φάρμακα, έτσι δεν είναι;

Έκανα εγχείρηση, έκανα ακτινοβολίες, μετάσταση δεν έγινε και τελικά το παιδικό μου φλερτ ξανάφυγε ηττημένο. Ήμουν 20 χρονών, ήμουν μόνος, δεν φοβήθηκα ούτε στιγμή, η ίδια η αρρώστια με έκανε να θέλω να ζήσω. Tο φάρμακό μου ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός και πιστεύω πως αυτό ισχύει για τον καθένα που θέλει να παλέψει μόνος του και να μην αφεθεί στις φραπελιές, στο φαρμάκι των σκορπιών, στο νερό του Kαματερού, στο μαγικό άγγιγμα κάποιου. Να μην αφεθεί στους άλλους, στη βοήθεια που μπορεί να έρθει από κάπου αλλού. Δεν θα ’ρθει ποτέ...

Aντίθετα, η δύναμη που έχουμε μέσα μας είναι το πιο ισχυρό κοκτέιλ «χημειοθεραπείας» και ο καθένας μας έχει τη δική του συνταγή για να το παρασκευάζει μόνο για τον εαυτό του. Eυτυχώς, δεν μπορεί να το φτιάξει για κανέναν άλλο.