Ήταν Αύγουστος του 2000 και γυρνούσα από το σπίτι της γιαγιάς μου, όταν είδα ένα αυτοκίνητο έτοιμο να πατήσει ένα μικροσκοπικό πλάσμα που δεν έλεγε να μετακινηθεί από το δρόμο. Έβρισα τον οδηγό (σαν καλός άνθρωπος που είμαι) και τo πήρα στην αγκαλιά μου.
Φοιτήτρια τότε, είχα προσπαθήσει πολλές φορές να φέρω γατιά λαθραία στο σπίτι, αλλά η μαμά μου δε με άφηνε γιατί είχαμε έναν γάτο παλιά, τον Ράμα, που κάναμε πώς και πώς να ξεπεράσουμε το χαμό του. Αυτή τη φορά, όμως, δεν γινόταν αλλιώς. Χωρούσε στην παλάμη μου και ήταν εξαιρετικά βρώμικη. Την είχα ερωτευτεί.
Ευτυχώς, τις 3 πρώτες μέρες που την έφερα στο σπίτι, έλειπαν οι γονείς μου. Όταν γύρισαν, τους ανακοίνωσα «σας έχω μια δυσάρεστη έκπληξη». Δευτερόλεπτα μετά έσκασε μύτη η μικρή, τοσοδούλα, από το υπνοδωμάτιο. Η μαμά μου είπε: «Εννοείται, όχι!», αλλά της είπα ότι δεν με νοιάζει και κλειδώθηκα στο δωμάτιο με τη γάτα. Την έβγαζα μόνο για να κατουρήσει μέχρι να πειστεί η μαμά μου να την κρατήσουμε.
Ήταν τόσο μωρό που με θήλαζε στο λαιμό, με αποτέλεσμα να πρέπει να δικαιολογήσω στο τότε αγόρι μου τις πιπιλιές της κυρίας. Μέσα σε 3 εβδομάδες η γάτα είχε γίνει η σταρ του σπιτιού. Οι γονείς μου, που δεν ήθελαν ούτε να την δουν, άρχισαν μια παράξενη συμπεριφορά. Ο πατέρας μου άρχισε να της μιλάει με στίχους («Καλημέρα, τι κάνεις, να είσαι πάντα καλά») και η μαμά μου αγωνιζόταν να την πάρει στο κρεβάτι για να της ζεστάνει τα πόδια. (Έγινε η δική μας σιμπόσομπα.)
Την ονομάσαμε Σίμπα από το Lion King, αρχικά γιατί νομίζαμε ότι είναι αγόρι, αλλά ΟΚ και για κορίτσι καλό όνομα είναι. Είναι πολύ όμορφη, αλλά είναι και πολύ ξινή και παράξενη. Σαν εμένα. Γενικά δεν δίνεται πολύ, κρατάει μούτρα, αλλά όταν την χρειάζεσαι, είναι πάντα εκεί. Μια φορά που ήμουν πολύ στεναχωρημένη κι έκλαιγα, ήρθε και μου έγλειφε τα δάκρυα, σα να μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά.
Της αρέσουν πολύ τα video games και τελειώσαμε μαζί 3 Lara Croft. Η σχέση της με τους άντρες είναι το καλύτερο. Όταν έχει οίστρο την πέφτει στον αδερφό μου και μόνο. Τον υπόλοιπο καιρό τον μισεί που δεν της κάθισε. Επειδή είναι 13 χρονών πια, μάλλον περνάει κάτι σαν κλιμακτήριο. Είναι συνέχεια μες τα νεύρα και όταν γυρίζω μετά τις 12, για να με τιμωρήσει, μου αφήνει μια λίμνη κατρουλιού έξω από το διαμέρισμά μου. Δεν το κάνει σε κανέναν άλλον αλλά μόνο σε μένα, που μάλλον με θεωρεί μαμά της.
Ειλικρινά, τη χαρά που έφερε στη ζωή μου η Σίμπα δεν την αλλάζω με τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να γυρίζεις στο σπίτι και να σε περιμένει ένα πλάσμα που αγαπάς τόσο πολύ. Μπορείτε να την κάνετε και friend στο facebook, ήταν early adopter.
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
6°
