Ταξίδι στις «Ματωμένες φράουλες»

Δύο χρόνια πριν, ο φωτορεπόρτερ Ιάκωβος Χατζησταύρου βρέθηκε στη μέση ενός χωραφιού της Μανωλάδας αντιμέτωπος με επιστάτες και τσιφλικά. Και με αφορμή τα τελευταία γεγονότα θυμάται, αναρωτιέται, καταγγέλλει...

Κάνω ανασκόπηση κοιτώντας τις φωτογραφίες των δύο χρόνων πίσω μου και συνεχίζω να αναρωτιέμαι… Όχι, μάλλον δεν αναρωτιέμαι, σιγουρεύομαι πια, γίνομαι απόλυτος και κάνω του Μέρφι το νόμο Ευαγγέλιο, όλα θα γίνονται χειρότερα και, γιατί όχι, αφού σαν Έλληνες έχουμε πάθει εγκεφαλικό και σαν άρρωστοι παρακολουθούμε τη ζωή μας από αφηγήσεις άλλων, αφού στο σπασμένο βάζουμε χανζαπλάστ και στο ρημαγμένο κάνουμε αισθητικές παρεμβάσεις.

Θέλω να δικαιολογώ τα πράγματα, ίσως γιατί είναι προσωπική ανάγκη για τη δική μου ηρεμία, έτσι κινούμαι, «τίποτα δεν γίνεται τυχαία, όλα για κάποιον λόγο γίνονται» που λέει και το τραγούδι, τώρα όμως και ειδικά σε αυτά τα γεγονότα, δυστυχώς, δεν μου βγαίνει.

Κανείς δεν ήξερε; Δεν κατάλαβε; Και το αστυνομικό δελτίο; «Έσερναν με μηχανάκι σε κεντρικό δρόμο... έσερναν και με αυτοκίνητο... προπηλάκισαν κόσμο... επίθεση σε φωτορεπόρτερ... φόβος στην περιοχή... κλίμα τρομοκρατίας...». Δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο, δημοσιεύσεις στην Ελλάδα, «σ’ αυτή την ταλαίπωρη χώρα που οι ξένοι θέλουν πάντα το κακό μας». Τόσα πρωτοσέλιδα, τόσα αφιερώματα και οι εισαγγελείς; Δεν τα διάβασαν; Ο βουλευτής; Ο τοπικός άρχοντας τι έκανε; Κανένας;

Και αν ο κακός παράνομος αλλοδαπός, αυτός που τρώει το ψωμάκι του Έλληνα (έτσι στα καλά καθούμενα) έμπαινε ένα βράδυ στο σπίτι του νοικοκύρη και τραυμάτιζε και σκότωνε;

Τώρα μαθαίνουμε πως δεν είναι όλοι «κακοί παραγωγοί» (ναι, το ξέρουμε, ποτέ σε μια ομάδα δεν είναι όλοι ίδιοι), έφτασαν όμως να υποστηρίζουν πως τη ζημιά και τη δυσφήμιση την έκανε ένας, άντε το πολύ δύο... Έλεος.

Σιγά, ρε παιδιά, ας χαλαρώσουμε λίγο. Εγώ τα ξέρω αλλιώς, τα βίωσα λίγο διαφορετικά τα πράγματα εκεί και, ναι, συνηγορώ ότι δεν είναι όλοι μπράβοι και σκλαβέμποροι, υπάρχουν και παραγωγοί, άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Όταν, λοιπόν, μου την «έπεσαν» γιατί φωτογράφιζα έναν καταυλισμό με εργάτες, και ακόμα ανάβω κεράκια γιατί ήταν ντάλα ο ήλιος, στη μέση του χωραφιού, ήμουν κυκλωμένος από επιστάτες και το μεγαλοπαραγωγό, να αμύνομαι για να αποφύγω τα χειρότερα (ευτυχώς μόνο τρία ράμματα στο δεξί αυτί, εμφανή γδαρσίματα και τον εγωισμό μου κλινήρη, γιατί αν έριχνα έστω και μία, ακόμα θα τους πλήρωνα)... Ήταν μεσημέρι, αν ήταν απόγευμα; Σε πιο χαντάκι θα έκανα παρέα με την τοπική πανίδα; Και να σκεφτείς πως ήμουν απεσταλμένος του «Βήματος» και έτσι μετά ξεκουνήθηκε κάπως η μηχανή, αν είχα πάει μόνος; Θα είχα βγει από το κρατητήριο ή θα ήμουν ακόμα μέσα, γιατί ποιον θα πίστευε η έδρα; Εμένα ή τον κύριο μεγαλοτσιφλικά και ντόπιο καθωσπρέπει σεβαστό μέλος της τοπικής κοινωνίας;

Διαβάζω και ακούω τις τελευταίες μέρες, και δεν πιστεύω στα αυτιά μου, δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα τι προσπαθούν να μου πουν, ότι δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα; Ότι ελεύθερα τριγυρνούσα με τη φωτογραφική μου μηχανή ως λάτρης του τοπίου και άνετα φωτογράφιζα τα πάντα, μιλούσα με τους εργάτες άνετα, εκείνοι εξέφραζαν την άποψή τους χωρίς καμιά υποψία φόβου, ότι στα καφενεία με κάθιζαν στις παρέες τους, με κερνούσαν γλυκό του κουταλιού και μετά, με τις ευχές της Παναγιάς, μου ’λεγαν να ’χω και καλό δρόμο;

Δεν θα το λύσουμε το μεταναστευτικό, αλλά για μια φορά αν λειτουργούσε αυτό το κράτος και όχι το παρακράτος της οποιασδήποτε μικρο-κοινωνίας συμφερόντων, η Μανωλάδα θα ήταν γνωστή διεθνώς ως τόπος παραγωγής φράουλας και όχι ως ο τόπος της «Ματωμένης φράουλας».

---

Κείμενο - φωτογραφίες: Ιάκωβος Χατζησταύρου