Η πρώτη μου μέρα, στο πρώτο μου σπίτι, στην πλατεία Μαβίλη, πίσω στο μακρινό 2008. Ο Θεοδόσης με είχε βρει πριν από 3 μέρες, στο Καλαμάκι. Μόλις με είδε, με ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ήμουν πολύ ταλαιπωρημένη γιατί είχα περάσει ώρες ολόκληρες εγκλωβισμένη στη μηχανή ενός αυτοκινήτου που επέστρεφε από το Χαλκούτσι στην Αθήνα.
Ο Θεοδόσης έμενε τότε με τον κολλητό του τον Φώτη και αυτό που θυμάμαι περισσότερο από το σπίτι τους ήταν ότι ήταν μεγάλο και ότι συνέχεια είχε κόσμο και δεν κοιμόντουσαν πολύ ή καμιά φορά κοιμόντουσαν πολλοί εκεί μέσα, πάντα όμως για λίγο. Τις λίγες φορές που δεν υπήρχε κόσμος στο σπίτι, ο Θεοδόσης καθόταν συνέχεια μπροστά σ’ αυτό τον υπολογιστή και έγραφε ή μιλούσε με όλους εκείνους που αν δεν ήταν μέχρι πριν από λίγη ώρα στο σπίτι, θα έρχονταν από στιγμή σε στιγμή. Απορώ, τι στο καλό λέγανε;
Χαρακτηριστική πόζα των πρώτων μηνών της ζωής μου, ενδεικτική και για το υπόλοιπο σπίτι η κατάσταση που επικρατούσε στη μεγάλη τραπεζαρία (πλήρωσε κανείς τα κοινόχρηστα;). Ο Θεοδόσης με βάφτισε «Μέλια», και καλά γιατί είχα μελί αποχρώσεις στο τρίχωμά μου. Οι φίλοι του με φωνάζανε Batcat. Υποθέτω γιατί έχω υπερδυνάμεις.
Ήμουν η πρώτη γάτα που απέκτησε ποτέ ο Θεοδόσης και γι’ αυτό δεν τον κατηγορώ (πολύ) που κοτζάμ μαντράχαλος, μερικές φορές, με μεταχειρίζεται όπως ένα πιτσιρίκι. Να, εδώ, ήθελε να μου φορέσει τα καινούργια του γυαλιά για να γελάσει. Τι να σου πω, ξεκαρδιστήκαμε.
Σιχαίνομαι τις μετακομίσεις σχεδόν όσο και ο Θεοδόσης, αλλά είμαι αναγκασμένη να τον ακολουθώ. Πριν καν κλείσω τα 3, πήγαμε σε άλλο ένα καινούργιο σπίτι γιατί ο Θεοδόσης αποφάσισε να μείνει με το κορίτσι του. Ξέχασα να σας πω ότι το αυτοκίνητο μέσα στη μηχανή του οποίου έκανα εγκλωβισμένη τη διαδρομή Χαλκούτσι-Αθήνα, ανήκε στη μαμά αυτού του κοριτσιού. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο σε αυτή τη ζωή.
Από δω η Νυχτερίδα (η ασπρόμαυρη) και η Λουλού (η ασπρογκρίζα). Η Νυχτερίδα είναι κόρη της Λουλού. Είναι οι γάτες της Έφης, που μένει μαζί με τον Θεοδόση. Δεν τις πολυγουστάρω, γιατί το παίζουν συνέχεια έξυπνες, καταλαβαίνουν εντολές σαν σκυλιά και συνέχεια γλύφει η μία την άλλη (ίιιουυυ). Μερικές φορές τις βαράω για να περάσει η ώρα μου. Εδώ, σε σπάνια στιγμή οικογενειακής ευτυχίας. Πάντα on top εγώ, το ’πιασες;
Είναι μαλάκας αυτός ο άνθρωπος, αλλά τι να τον κάνω. Τον αγαπώ.
…και μετά ο Θεοδόσης μάς άφησε κάτω και η Νυχτερίδα έφαγε μερικές ψιλές. Αμ πώς...
«Πώς να μην σου έρθει όρεξη να γράψεις, όταν σε χαλβαδιάζει τέτοια γκόμενα». Αυτό έγραψε στο instagram του ο Θεοδόσης τις προάλλες, που ανέβασε αυτή τη φωτογραφία. Δεν τον κατηγορώ. Αυτές τις μέρες κλείνω τα 5. Επικοινωνήστε με τον Θεοδόση για τη λίστα δώρων.
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
6°
