Oυρές: Ένας οδηγός επιβίωσης ενώ εσύ περιμένεις τη σειρά σου
Ποιο Σαρβάιβορ και πράσινα άλογα, ζούμε και παλεύουμε σε/με ουρές που έχουν μπει στη ζωή μας με τα τσαρούχια. Ακολουθούν όλα τα κλισέ, αλλά και τα μυστικά επιβίωσης στις ουρές.
Όσο πιο νωρίς, τόσο πιο χάλια – και τόσο περισσότερες πιθανότητες να γίνει η δουλειά σου: Σε δημόσια ταμεία, υπηρεσίες κ.λπ. στήνεσαι πριν ξημερώσει. Δεν είσαι ποτέ ο πρώτος, παρόλο που ήρθες με το μπεϊμπιντόλ, αλλά ελπίζεις ότι θα ξεμπερδέψεις με μια (1) μόνον ημέρα ουράς.
Όσο πιο καρμίρης, τόσο πιο χάλια: Για διακανονισμό στη ΔΕΗ π.χ., που δεν μπορείς να πληρώσεις σε μια δαγκωνιά τον λογαριασμό-ανθρωπάκι-Μισελέν, περιμένεις πρώτα στην πρώτη φιδο-ειδή, ατελείωτη ουρά για τα παραστατικά και σφραγίδες, μετά σε δεύτερη, λογικότερη ουρά ταμείων για να πληρώσεις. Μπορεί να σε βάλουν και σε τρίτη αν δεν συμπεριφέρεσαι σωστά.
Όσο πιο γκαντέμης, τόσο πιο χάλια: Αν έχεις χάσει ρύθμιση σε εφορία, την έβαψες. Φτου κι απ' την αρχή – εκτός που δεν ήρθες χαράματα, μου ήθελες πολυτέλειες και είναι ήδη οχτώ η ώρα...
Όσο πιο γκαντέμης Νο 2: Αν έχεις χάσει χαρτιά υψίστης σημασίας, έχεις φάει την ουρά τζάμπα – φτάνεις στο γκισέ και σου φωνάζει η φράου-γκισεδουάρ επειδή σου λείπει ένα συγχωροχάρτι. Κλαις, όχι επειδή σου φωνάζει, αλλά επειδή νυστάζεις.
Όσο πιο γκαντέμης Νο 3: Μετά από αναμονή αιώνων, στο γκισέ σού λένε ότι είσαι κόπανος (αχαχα) γιατί στεκόσουνα σε λάθος ουρά. Η σωστή είναι στον παραπάνω όροφο – το τέλος της φτάνει στην έξοδο, που βρέχει τώρα, κι εκεί πρέπει να ξανα-ματα-σταθείς...
Όσο πιο πολύ κλαις, τόσο χειρότερα: Δεν σε λυπάται ούτε η πεθερά σου, όλοι στα ίδια χάλια είναι (βλέπε 1,2,3, 4,5).
Όσο παίρνεις σειρά άλλου στην ουρά, τόσο χειρότερο το Κάρμα σου: Σε καταριούνται όλοι μαζί εβδομήντα νοματαίοι, δεν μπορεί, κάτι θα πιάσει τόπο.
Όσο πιο ΤΕΡΑΣ είσαι, τόσο πιο σκασίλα σου: Και δεν σε πιάνει Χάρος και κάνεις τη δουλίτσα σου έχοντας σκουντήξει πέντε γιαγιάκες από τη θέση τους στην ουρά.
Όσο πιο γιαγιάκα, τόσο πιο πολύ κλέβεις θέσεις στις ουρές αναστενάζοντας ότι δεν σε βαστούν τα πόδια σου. Μετά θα πας για μπιρίμπα όμως, που είσαι καθιστή και είναι τζάμι.
Όσο πιο γατόνι, τόσο βρίσκεις τρικ να προωθηθείς στην ουρά: π.χ. προσποιείσαι τον πάρα πολύ ΑΜΕΑ/έγκυο/άρρωστο/πικραμένο, κάνεις εμετό, βήχεις με ρουκέτες, ξύνεσαι με θόρυβο και μαδάς, σωριάζεσαι στο παρκέ κ.λπ. Μέχρι που σε λυπούνται και λένε «αφήστε το παλικάρι να περάσει, είναι φυματικό, και στο μήνα του!»
Όσο πιο φίρμα, τόσο τη γλιτώνεις: Ένας από τους λόγους που κρατάνε τις θέσεις τους στο γυαλί οι τηλεοπτικοί με νύχια και με δόντια, είναι ότι δεν χρειάζεται να περιμένουν ποτέ στην ουρά. Μπαίνουνε κατευθείαν πίσω από τα γκισέ και πίνουν καφέδες με τους εφοριακούς, που τάμα το είχαν να βγουν στην τηλεόραση μια μέρα.
Όσο παίρνεις νουμεράκι και πας βόλτα, τόσο αγαπιέσαι: Έρχεται η σειρά σου στο 124, λείπεις, πάει ο επόμενος ο 125, και σε ευγνωμονεί. Ας γύρναγες εγκαίρως, σόρι. Έχασες θέση ουράς, αλλά έχεις χουχουλιάρικο Κάρμα.
Όσο υπάρχουν καρεκλίτσες (π.χ. σε ταχυδρομεία, ΚΕΠ, στα πιο χλιδάτα μέρη) είσαι οκέι με τα νουμεράκια. Έχεις μαζί σου κινητό και διαβάζεις fb ή παίζεις κουλαμάρες, μέχρι να έρθει το νουμεράκι σου, σε τρία τέρμινα.
Όσο είσαι όρθιος, υποφέρεις: Είσαι σε εντελώς δημόσιο, δεν τολμάς να καθίσεις στο πάτωμα να μη πάθεις σύφιλη, ούτε να βγεις βόλτα για να μη σου πάρουν τη σειρά.
Όσο είσαι όρθιος, δεν κάνεις ασκήσεις για γλουτιαίους: Το έχεις διαβάσει/ακούσει, ναι. Αλλά δεν θέλεις ούτε να τους ξέρεις τους γλουτιαίους σου, που κορακιάζουνε πέντε ώρες στην ουρά.
Όσο είσαι όρθιος, σκέφτεσαι το νόημα της ζωής: Είναι επειδή είσαι νηστικός, άπλυτος και ταλαίπωρος στημένος σε ουρά. Αν ήσουν σε παραλία στη Χαβάη, σκασίλα σου το νόημα της ζωής.
Όσο πιο πίσω στην ουρά, τόσο μιλάς στο κινητό: Κι επειδή η ουρά κρατάει ώρες, σου βγαίνει ένα 20ευρω επιπλέον το μπουγιουρντί, από χρόνο ομιλίας.
Όσο φωνάζεις στο κινητό τον πόνο σου, τόσο σε μισούν όλοι, όχι μόνον οι μπρος-πίσω σου αλλά και οι πιο απόμακροι. Μα σκάσε πια. Ή πες για τα γκομενικά σου – άσε τις περιγραφές της ουράς, τις ξέρουμε!
Όσο ελπίζεις να πάρεις λεφτά, τόσο επιμένεις: Τζάμπα κόπος, θα τα πάρεις μετά από σαράντα χρόνια, και ΑΝ. Και για να πληρώσεις, πάλι το ίδιο θα περίμενες – απλώς η ελπίδα έχει άλλη χροιά, όσο να 'ναι.
Όσο πιο κομάντο, τόσο καλύτερα: Όχι να πας χωρίς βρακί, που κανείς δεν θα ιδρώσει, αλλά με προμήθειες – νεράκι, καφέ και κουλούρι. Η μπάρα δημητριακών αντιμετωπίζεται ως φλώρικη στα πιο κακόφημα ουρα-τήρια, π.χ. δημόσια ταμεία, ΔΕΗ-ΕΥΔΑΠ, εφορίες κ.λπ. του κέντρου ή περιοχών που σε σφάζουνε τη νύχτα άμα λάχει. Η τυρόπιτα μαδάει πάνω στη σακουλίτσα με τα παραστατικά που κουβαλάς.
Όσο πιο τράπεζα, τόσο τάλε-κουάλε με Δημόσιο: Ναι, στα πέντε ταμεία είναι ανοιχτό το ένα, έχεις πρόβλημα; Και μόλις πετάχτηκε προς νερού του (δε μπορεί και να το κάνει φιόγκο). Περιμένουν εξακόσιοι με τα νεύρα τσατάλια, αλλά ποιος τους απαυτώνει, είναι εκπαιδευμένοι από το δημόσιο. Και μήπως έχουνε δουλειές να πάνε;
