Τη Buffy τη βρήκα στις 3 Μαΐου του 2010 στη Λαυρίου, δύο χιλιόμετρα πριν μπεις στο Κορωπί. Σε ένα άνοιγμα του δρόμου έξω από ένα φούρνο, περίμενα έναν άνθρωπο που μου έφερνε κάτι πληγωμένο (γεράκι, χελώνα, γλάρο; δε θυμάμαι) από τα Μεσόγεια. Θα πήγαινα το ζώο στην Καλλιθέα, στις πρώτες βοήθειες της Anima – είμαι μία από τους εθελοντές της.
Ενώ περίμενα, εντόπισα στη ρίζα κοντινής ελιάς, κατόπιν σχετικής τσιρίδας, μουλωχτό μικροσκοπικό γατί, πλήρες ψείρας, δάκου και μουχρίτσας. Είχε φουλάρει για την άσφαλτο και (προσεχώς) για χαλκομανία στη Λαυρίου. Από τη μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκα να οδηγώ στο ηλιοβασίλεμα με ένα γατί να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Η μικρή μπήκε στο σπίτι αρχόντισσα και αντιμετώπισε τις άλλες δύο γάτες ως υποτακτικούς. Αφού καθαρίστηκε και πήγε κτηνίατρο, άρχισα να την πηγαινοφέρνω στο γραφείο ελπίζοντας να της βρω σπίτι. Πέντε ολόκληρες μέρες έκανε τη διαδρομή Νίκαια-Κορωπί «κυρία», χωρίς κλουβί μεταφοράς: κοιμόταν στο κάθισμα ή χάζευε έξω από το πίσω τζάμι. Μια εβδομάδα μετά, είχα αποκτήσει και επίσημα την τρίτη μου γάτα. (Στις πόσες παίρνω τον τίτλο crazy cat lady; Πως, τον δίνουν και με μία γάτα; Α, είμαι ήδη τιτλούχος, ΟΚ).
Την έβγαλα Buffy γιατί είχα περάσει τον τελευταίο μήνα ξαναβλέποντας σε dvd ένα από τα αγαπημένα μου σίριαλ όλων των εποχών, τη σειρά του ιδιοφυούς Joss Whedon, «Buffy the vampire slayer». Αυτή η σειρά προετοίμασε το έδαφος για τη βαμπιρολατρεία της τελευταίας πενταετίας, με την αποθέωση της σειράς βιβλίων και ταινιών «Twilight». Πρωταγωνιστής τους ο «χορτοφάγος» βρικόλακας Έντουαρντ Κάλλεν, η χάρτινη εκδοχή του οποίου εντελώς τυχαία βρισκόταν στο καθιστικό μου, σε φυσικό μέγεθος. Δεν είχα ξαναδεί γάτα να μασουλάει και να φτύνει χαρτόνι με τέτοια λύσσα. Φαγώθηκαν επίσης βαμπιροβιβλία (ανάμεσά τους το εξαιρετικό «Ο Έλλην Βρυκόλαξ» του Μόνταγκ Σάμερς, εκδ. Δελφίνι) και περιοδικά με εξώφυλλο τον Ρόμπερτ Πάτινσον. Μασουλήθηκαν εξάλλου πολλοί λογαριασμοί (τραπεζών, ΔΕΗ κλπ.) οπότε σιγουρεύτηκα ότι το γατί αντιπαθεί οτιδήποτε πίνει αίμα. Με λίγα λόγια η Buffy διάλεξε το όνομά της.
Ίσως να είχε διαλέξει κι εμένα όταν αποφάσισε να κάνει μπροστά μου επίθεση καμικάζι στα αυτοκίνητα στη Λαυρίου. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως, από τα δεκάδες ζώα που έχω κατά καιρούς μαζέψει από τους δρόμους η Buffy ήταν το πιο συγκινητικά έξυπνο, μία μικρή τίγρη, που μου ομόρφαινε καθημερινά τη ζωή, προσέφερε άφθονο γέλιο με τις κασκαρίκες της, έβλεπε μπάλα, άκουγε ραδιόφωνο, κρεμιόταν από τα φωτιστικά στο ταβάνι.
Η Buffy δε μένει πια εδώ, για να το θέσω κινηματογραφικά. Δεν έχει σημασία, την κουβαλάω μέσα μου, όπως και όλες τις γάτες και τα σκυλιά που πέρασαν από τη ζωή μου. Την αναγνωρίζω στο βλέμμα κάθε τετράποδου με ουρά που βγαίνει στο δρόμο μου. Και τη βλέπω καμιά φορά και σε χαμένα βλέμματα γύρω μου. Γιατί καθένας ψάχνει τη Buffy του, συχνά χωρίς καν να το ξέρει.
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
6°
