Αυτό για εσένα που δεν έχεις fb, αλλά ξέρω ότι θα στο διαβάσει αυτή που κάθεται δίπλα σου στον καναπέ...
Ένα βράδυ όταν ήμουνα στο λύκειο βλέπαμε οικογενειακά τηλεόραση. Κάποιος έλεγε σε μια συνέντευξη ότι λίγες μέρες αφότου πέθανε ο πατέρας του άνοιξε ένα συρτάρι και βρήκε χρήματα που είχε μαζέψει ο πατέρας του πριν πεθάνει και ένα σημείωμα ότι αυτά τα χρήματα είναι για να τελειώσει τις σπουδές του. Ακούω έναν θόρυβο που δεν είχα ξανακούσει, γυρνάω και βλέπω τον πατέρα μου να κλαίει, γιατί αυτά που άκουγε στη συνέντευξη του θύμιζαν δικά του βιώματα. Είχαν περάσει πάνω από 30 χρόνια που είχε χάσει τον δικό του πατέρα, αλλά μάλλον ποτέ δεν φεύγει αυτός ο καημός. Λίγο καιρό μετά, ένα βράδυ γύρισα σπίτι μετά από ένα πάρτυ. Ήμουνα στην τρίτη λυκείου. Μου λέει ο πατέρας μου, έλα εδώ λίγο να μιλήσουμε σαν άντρες, εγώ σκεφτόμουνα ότι κάποια μαλακία θα είχα κάνει και ότι με τσάκωσε και σκεφτόμουνα ω ρε πούστη μου βραδιάτικο... Μου λέει με την μητέρα σου αγαπιόμαστε πολύ, αλλά το βλέπεις κι εσύ ότι τσακωνόμαστε συνέχεια και αποφασίσαμε να χωρίσουμε. Του είπα κάντε αυτό που θέλετε και σας κάνει ευτυχισμένους και από τότε και για μερικά χρόνια, μέχρι δλδ που τα ξαναέφτιαξαν μετά από ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτυ, μέναμε οι δυο μας μαζί αφού και η αδερφή μου σπούδαζε στο εξωτερικό. Τα απογεύματα πολλές φορές παίζαμε τάβλι και μετά βλέπαμε την εκπομπή του Ευάγγελου Γιαννόπουλου, για κάποιο περίεργο λόγο μας άρεσε και στους δύο πάρα πολύ αυτή η πρωτόγνωρη καλτίλα, όχι απλά μας άρεσε αλλά ήταν και από τα πράγματα που μας ένωναν, το να γελάμε παρέα βλέποντας έναν γραφικό γέρο, το να γελάμε γενικά, βλέποντας ή κάνοντας βλακείες.
Πάντα θεωρούσα πολύ περίεργη και συγκινητική αυτή τη σχέση, τη σχέση πατέρα και γιου. Ίσως επειδή είναι η λιγότερο δεδομένη από τις οικογενειακές σχέσεις, ίσως επειδή εμπλέκεται αρκετά το φιλικό στοιχείο ή ίσως επειδή οι άντρες νιώθουν ξανά ελεύθεροι να είναι παιδιά όταν παίζουν με τα αγόρια τους κάτι που η ενήλικη ζωή τους έχει αναγκάσει να καταπιέζουν.
Και περάσανε τα χρόνια και ήρθαν έτσι τα πράγματα και ξαναζώ αυτή τη σχέση από την άλλη πλευρά και νιώθω ότι έχω σαν πατέρας πάρει πάρα πολλά από τον δικό μου τον πατέρα. Όταν είμαι με τα παιδιά μερικές φορές ξεχνάμε τους ρόλους μας και είμαστε τρεις φίλοι που κάνουμε βλακείες.
Ένα από τα περασμένα σαββατοκύριακα ο μεγάλος έπαιζε μπάλα στο μπαλκόνι και έσπασε ένα τζάμι. Και ήρθε κλαίγοντας και πριν του πω τίποτα ζητούσε συγγνώμη. Από πίσω και ο μικρός που έκλαιγε και αυτός και έλεγε μην τον μαλώσεις μπαμπά, μην τον μαλώσεις, γιατί στα δύσκολα είναι πάντα μαζί αυτοί οι δύο και αυτό είναι επίσης πολύ συγκινητικό. Έχω σπάσει άπειρα τζάμια για τα οποία δεν με μάλωσε ποτέ ο δικός μου ο πατέρας και έχω φάει αποβολές που γύρισα χεσμένος σπίτι και μου είπε εντάξει μωρέ μη σκας για αυτά, και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα εκείνη την ώρα ήταν να τους πω για τα τζάμια και τις λάμπες που σπάγαμε με την αδερφή μου παίζοντας μπάλα στο σαλόνι.
Δεν ξέρω ποια είναι τα όρια της σχέσης αυτής, πόσο φίλος μπορείς να είσαι με τα παιδιά σου και πόσο μπορεί να χάνεται η πειθαρχία αν χαλαρώνεις την αυστηρότητά σου. Δεν είμαστε φίλοι με την πραγματική έννοια της λέξης, ποτέ δεν θα είμαστε, αλλά είμαστε ό,τι πιο κοντινό σε αυτό, όπως είμαι και με τον πατέρα μου και όπως ήταν και αυτός με τον δικό του. Το τριήμερο που πέρασε, πήγαμε με δύο φίλους και τα παιδιά στο σπίτι μας στο πορτοχέλι. Ήταν σαν να είμαστε πέντε φίλοι που αράζαμε παρέα, τα λέγαμε όλοι μαζί και γελάγαμε όλοι μαζί. Σκεφτόμουνα συνέχεια πόσο τυχερός είμαι που έχω αυτούς τους δύο και που τώρα που έχουν μεγαλώσει κάνουμε πλέον και παρέα. Κάπως έτσι μεγάλωσα κι εγώ. Με τους γονείς μου και τους φίλους τους να περνάμε φανταστικά ακουμπώντας τα όρια της φιλίας. Γι’ αυτό θυμάμαι με πολλή αγάπη τα παιδικά μου χρόνια και γι’ αυτό χρωστάω πολλά στους γονείς μου, κυρίως το ότι χωρίς να το καταλαβαίνουν μου έμαθαν να απολαμβάνω αυτό που ζω τα τελευταία 9 σχεδόν χρόνια.
