Οι μαμάδες μας όταν δεν ήταν ακόμα μαμάδες

Κοιτώντας παλιά άλμπουμ -θυμάσαι τότε που είχαμε φιλμ για να δούμε τις φωτογραφίες έπρεπε να τις τυπώσουμε πρώτα- διαπιστώνεις πολλά πράγματα. Βλέπεις τον εαυτό σου και σκέφτεσαι «πώς ήμουν έτσι;», βλέπεις συγγενείς που έχεις να τους δεις αιώνες και βλέπεις τη μητέρα σου... αλλιώς. Τότε που εσύ δεν υπήρχες καν σαν ιδέα, τότε που εκείνη ήταν... εσύ. Οι δημοσιογράφοι της Athens Voice άνοιξαν το δικό τους χρονοντούλαπο και ανέσυραν φωτογραφίες με νέες, ωραίες και μοιραίες γυναίκες. Όλες τους μαμάδες!

Γράφει η Μαριάννα Μαρμαρά:

Δεν ξέρω γιατί, αλλά πριν από μερικές μέρες «ξέθαψα» κάτι παλιά οικογενειακά άλμπουμ. Εκεί, είδα και κάποιες φωτογραφίες της μητέρας μου και ήταν σαν κάποιος να με έλουσε με έναν κουβά γεμάτο παγάκια. Η μητέρα μου στα 19 της, πριν γίνει σύζυγος και μητέρα, άβαφη, με γυαλιά ηλίου aviator και τα μαλλιά πιασμένα επιμελώς ατημέλητα. Και ξαφνικά παύει να είναι μαμά και είναι ένα νέο δροσερό κορίτσι που με στιλ ποζάρει στην κάμερα για να θυμάται μετά από χρόνια το ταξίδι της στη Μαδέρα. Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς κι εσύ πως αυτό το κορίτσι την ίδια ώρα που δεν έχει καμία σχέση με τη μαμά σου, είναι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος. Οι μαμάδες δεν γεννιούνται μαμάδες. Έχουν κι αυτές μεθύσει, έχουν ξενυχτήσει, έχουν ταξιδέψει, έχουν φιληθεί, έχουν ερωτευτεί κι έχουν υπάρξει κι αυτές ξέγνοιαστες και τρελά μωρά! Σκεφτόμαστε πάντα τις μαμάδες μας πρώτα σαν μανάδες και μετά σαν γυναίκες. Σαν η μία ιδιότητα να αναιρεί την άλλη. Αυτή την Κυριακή λοιπόν, αν βαριέστε τα «χρόνια πολλά», τα λουλούδια και τα δώρα, απλά ξεφυλλίστε τα παλιά άλμπουμ, αλλά μην ξεμαλλιαστείτε με τις φίλες για το ποια μάνα είναι η πιο ωραία. Εγώ ακόμα κυνηγάω τη συνάδελφο Ελίζα με ένα χάρακα, που τόλμησε να ξεστομίσει ότι η δίκη της είναι πιο όμορφη…

Η Λαμπρινή σε ηλικία 19 ετών στη Μαδέρα, μερικά χρόνια πριν φέρει στον κόσμο τη Μαριάννα

Γράφει η Ελίζα Συναδινού:

Όταν σκέφτομαι τη μαμά μου μικρή...

Θυμάμαι πως στην ηλικία μου με είχε ήδη μωρό στην αγκαλιά της.

Θυμάμαι πως μου φαινόταν πάντα νέα, όμορφη και φωτεινή.

Θυμάμαι τα ξανθά της μαλλιά, σαν άγγελος.

Θυμάμαι όταν ήμουν άρρωστη να ξενυχτάει δίπλα μου.

Θυμάμαι που μου μάθαινε τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια.

Θυμάμαι την αγκαλιά της που ήταν το πιο προστατευμένο μέρος στον κόσμο.

Θυμάμαι πως πάντα μύριζε υπέροχα.

Θυμάμαι πως ήμουν κολλημένη πάνω της σαν βδέλλα και την ακολουθούσα ακόμη και στην τουαλέτα.

Θυμάμαι πως όταν έλειπε, μύριζα τα ρούχα της για να την νιώθω δίπλα μου.

Θυμάμαι που παίζαμε στο σπίτι κρυφτό, εκείνη 30 χρονών κι εγώ τριών.

Θυμάμαι πως όταν έκλαιγε, μου έλεγε πως κάτι μπήκε στο μάτι της.

Θυμάμαι πως όταν ήμουν νήπιο είχε πάρει άδεια απ’ την δουλειά της για να πάμε στο λούνα παρκ οι δυο μας και ένιωθα το κέντρο του σύμπαντος.

Θυμάμαι το βλέμμα της, που με ακολουθούσε διακριτικά παντού και αν έπεφτα πεταγόταν σαν ελατήριο.

Θυμάμαι τις Κυριακές το πρωί που ξυπνούσα με τραγούδια που είχε βάλει απ’το ραδιόφωνο.

Η Μαίρη πριν φέρει στον κόσμο την Ελίζα

Γράφει η Ελένη Μπεζιριάνογλου:

Δείχνω στο γραφείο μια φωτογραφία της μαμάς μου όταν ήταν σχεδόν στην ηλικία μου και ο ένας μετά τον άλλο μου λένε πόσο ίδιες είμαστε. Χαμογελάω γιατί συνειδητοποιώ πως έχουν δίκιο. Με αυτή τη γυναίκα στη φωτογραφία μοιάζουμε πολύ, κυρίως στο χαρακτήρα, κι ας μη θέλω να το παραδεχτώ πολλές φορές. Η μαμά μου, η γυναίκα που έτρεχα κλαίγοντας στην αγκαλιά της για το κάθετί, η γυναίκα που ξενυχτούσε κάθε φορά που είχα πυρετό ή έβγαινα τη νύχτα, η γυναίκα που έχω κοψοχολιάσει τόσες φορές με τις τρέλες μου, η γυναίκα που καταφέρνει να με εξοργίσει σε δευτερόλεπτα, η γυναίκα που πριν γίνει μαμά ήταν απλώς γυναίκα. Πιο όμορφη και πιο ντελικάτη από όσο θα μπορούσα να γίνω εγώ ποτέ, χαμογελαστή και πάντα έτοιμη για νέα ταξίδια και εμπειρίες. Η καλύτερη κομμώτρια του κομμωτηρίου Ζωρζ στην Αθήνα, είχε χτενίσει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του Εθνικού Θεάτρου, όπως τη Βουγιουκλάκη και τη Λάσκαρη. Η γυναίκα που στην ηλικία μου ήταν παντρεμένη τρία χρόνια, είχε ταξιδέψει στη μισή Ευρώπη και ετοιμαζόταν να αποκτήσει το πρώτο της παιδί, τον αδερφό μου.

Λοιπόν, μικρή συνήθιζα να χαζεύω με τις ώρες τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες από τα ταξίδια των γονιών μου. Και ήταν πολλά. Από τα πιο κυριλέ ξενοδοχεία του κόσμου στο ελεύθερο κάμπινγκ στα νησιά της Ελλάδας. Και πάντα ζήλευα τα ρούχα της, τα γυαλιά της, το στιλ της και όρμαγα στις ντουλάπες να φορέσω όσα από αυτά είχε κρατήσει. ΠΙστεύω πως όταν είμαστε μικρές αναγνωρίζουμε και θαυμάζουμε τη γυναικεία φύση της μαμάς μας, κάπου στην πορεία το χάνουμε κι αρχίζουμε να τις σκεφτόμαστε μόνο σαν μαμάδες. Και να τώρα που κρατάω στα χέρια μου αυτή τη φωτογραφία από ένα ταξίδι της στο Λονδίνο και μοιάζει να είναι βγαλμένη από φωτογράφιση. Και σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να την ξέρω τότε που ήταν ακόμα ξέγνοιαστη, που έκανε τις τρέλες που κάνω εγώ τώρα, που πόζαρε σαν μοντέλο. Ίσως να μη μου τα πει ποτέ όλα για τη ζωή της πριν γίνει μαμά, μου αρκεί όμως που μεγαλώνοντας αλλάζει η σχέση μας και συζητάμε περισσότερο σαν γυναίκες και φίλες κι έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσω κι άλλες πλευρές της και να τις αγαπήσω κι αυτές. Χρόνια πολλά ρε μαμά!

Η Μαριάννα, εδώ 28 χρονών, σε ένα από τα ταξίδια της στην Ευρώπη.

Γράφει η Κρίστυ Περρή:

Η ζωή της μαμάς μου πριν εγώ και ο αδερφός μου της περάσουμε καν σαν ιδέα από το μυαλό φαντάζει σαν να έχει ξεπηδήσει από κείμενα του Κέρουακ ή τραγούδια των U2, όταν οι U2 ήταν ακόμα καλό συγκρότημα. Road trips στο πίσω μέρος μιας μοτοσυκλέτας, ελεύθερο camping κάθε καλοκαίρι, ταξίδια χωρίς χρήματα αλλά με πολλή φαντασία, φλερτ με DJs και ηλιοθεραπεία χωρίς σουτιέν. Γκάφες (αμέτρητες), γέλια, αληθινές φιλίες, χορός σε discos της εποχής, λατρεία στον Bowie και τον Prince και μία μάντισσα που την πληροφόρησε πως σε έξι μήνες θα αρραβωνιαστεί έναν ψηλό άνδρα που ανοίγει πολλές πόρτες... έξι μήνες πριν γνωρίσει τον μπαμπά μου.

Η Μαμά Πριν Γίνει Μαμά έκανε ακριβώς την ζωή που θα ήθελα να κάνω εγώ τώρα, αν μπορούσα να αποχωριστώ τις ανασφάλειες και τα άγχη μου και να χαρώ την νιότη μου όπως της αξίζει. Παλιότερα αναρωτιόμουν συνέχεια αν την απογοητεύω και πως ακριβώς γίνεται μία τέτοια γυναίκα να έφτιαξε ένα παιδί σαν εμένα που κατα καιρούς φοβόταν να βγει από το σπίτι. Ήθελα τόσο πολύ να έχω και εγώ ιστορίες από περασμένες περιπέτειες που έκαναν τους άλλους να λιγώνονται από τα γέλια όποτε τις εξιστορούσα, ακριβώς σαν εκείνη.  Προσπαθώ όμως να γίνω καλύτερη και να μην με νοιάζει τόσο η άποψή της, ακριβώς όπως η Μαμά Πριν Γίνει Μαμά θα ήθελε.

Τώρα πια είναι συγγραφέας, έμπιστη φίλη, ο προσωπικός μου διαιτολόγος και γενικότερος life coach και στον ελεύθερό της χρόνο διοργανώνει ψυχαγωγικές δράσεις για παιδιά στην Σύρο και επαναπροσδιορίζει τον εαυτό της ως κάτι άλλο εκτός από Μαμά. Αγαπώ όλες τις εκδοχές της το ίδιο.

H Xαρά στην μέση μίας από τις αμέτρητες περιπέτειές της

Γράφει η Ηρώ Παρτσακουλάκη: 

Μαμά, το ξέρω ότι υπήρχες και πριν από εμένα, ότι ήσουν κι εσύ μικρή και επιπόλαιη, προσπαθώ δηλαδή να το χωνέψω. Οι ψυχολόγοι λένε ότι ο εγωισμός του παιδιού είναι τόσο μεγάλος που αδυνατεί να συλλάβει ότι οι γονείς του υπήρχαν και πριν γεννηθεί, πόσο μάλλον ότι ήταν και ωραίοι τύποι. Ε κι εγώ αυτό παθαίνω καμιά φορά, γίνομαι παιδάκι και προσπαθώ να σε φανταστώ. Να φλερτάρεις με εκείνο το αγόρι που έλεγες με τη φίλη σου την Άννα, εκείνον από το τσίρκο που είχε έρθει στο χωριό. Να τσακώνεσαι με τον θείο ποιος έχει πιο πολλές τηγανητές πατάτες, να δίνεις Πανελλήνιες και να κάθεσαι μόνη σου στο λεωφορείο για να μην ακούς τις απαντήσεις των άλλων, να περνάς Νομική και να έρχεσαι στην Αθήνα, να είσαι φίλη με όλους, να γελάς δυνατά, να πατάς στο πανό της παράταξης που δε χώνευες και τσαούσα να ιδρύεις τον πολιτιστικό σύλλογο των φοιτητών, να βγαίνεις, να φλερτάρεις και να γνωρίζεις τον μπαμπά. Ξέρω μερικά σκόρπια πράγματα, αλλά και πάλι δεν ξέρω την αλήθεια σου.

Παρατηρώ τις παλιές φωτογραφίες, βλέπω πόσο μοιάζουμε και προσπαθώ να φανταστώ τι έλεγες, τι έκανες, πώς μιλούσες και πώς γέλαγες, αν ήσουν τόσο κουλ όπως λες, πώς στεναχωριόσουν και τι σκεφτόσουν. Στη φωτογραφία μπορεί να φαντάζεσαι ότι πλησιάζει η μέρα που θα γίνεις μητέρα, λογικά το θέλεις ήδη κι εγώ νιώθω λίγο καλύτερα επειδή ξέρω επιτέλους κάτι παραπάνω από εσένα για σένα.

Ξέρω ότι σε 1,5 χρόνο θα με έχεις στην αγκαλιά σου και θα είσαι υπέροχη, ότι λίγο αργότερα θα γεννήσεις τον Δημήτρη, ότι μετά θα μας τσιμπάς κάτω από το τραπέζι επειδή κάνουμε βλακείες, αλλά έχει αρκετό κόσμο για να βάλεις τις φωνές, ότι στην εφηβεία θα σε κάνω συχνά να φεύγεις από το σπίτι με τις ώρες, ότι θα τα βρίσκουμε συνήθως πριν πάμε για ύπνο κι ο μπαμπάς θα κοροϊδεύει, ότι θα έχουμε πάντα το μυστικό μας σύνθημα, ότι θα σου λέω ό,τι δεν λέω σε κανέναν και ότι θα σε λατρεύω ως να σβήσω μάμε μου.

Η Ελένη είναι 26, ανέμελη ακόμα και παντρεμένη με τον Γιώργο εδώ και 9 μήνες. Ατενίζει μοιραία τη θέα της Κεφαλονιάς και ίσως αναρωτιέται τι της επιφυλάσσει η ζωή.