Η πίστα μετά το game over

Εντάξει, το ομολογώ, σχεδόν βούρκωσα όταν έμαθα ότι πέθανε ο Μασάγια Νακαμούρα. Δεν ήταν κάποιος μεγάλος λογοτέχνης, διανοητής ή καλλιτέχνης, από αυτούς που γράφουν κεφάλαια στις ζωές των ανθρώπων – εγώ δεν ήξερα ούτε το όνομά του. Απλώς το μυθιστόρημα της ζωής μου, όχι μόνο της δικής μου, νομίζω όλων μας, έχει και σελίδες pop, γιατί είμαι σίγουρη ότι ο άνθρωπος έχει μεγάλη ανάγκη το light, το λιγότερο σημαντικό, το ξέγνοιαστο χάσιμο χρόνου. Ο Μασάγια Νακαμούρα είναι ο δημιουργός του pacman. Της κόκκινης πίστας που, αν την περάσεις, η ζωή σου τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.

Λες και περίμενε να επιστρέψουμε στη νοσταλγία των 80s για να φύγει για το μεγάλο του ταξίδι. Γιατί το δημιούργημά του ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της τοιχογραφίας της εποχής εκείνης και συστατικό υλικό της αγαπημένης υποκουλτούρας των παιδιών που μεγαλώναμε εκείνα τα χρόνια.

Το pacman δεν ήταν μια υποφωτισμένη ηλεκτρονική οθόνη και δύο λεβιέ.΄Ηταν ένα ανθρωπάκι, που ήταν ο καθένας από μας, εγκλωβισμένο σε ένα λαβύρινθο που προσπαθούσε να ξεφύγει, που έτρωγε τις τελίτσες, όπως εμείς τρώγαμε τις ώρες, που έτρεχε να γλιτώσει από τα πολύχρωμα φαντάσματα ή να φάει τη μεγάλη τελεία για να τα κάνει γαλάζια και να τα κυνηγήσει πίσω. Το pacman ήμασταν όλοι εμείς, τα εφηβάκια που τρέχαμε να ξεφύγουμε από τα φαντάσματα που μας απειλούσαν, που προσπαθούσαμε να βγούμε νικητές στη μονομαχία μαζί τους, που ψάχναμε απεγνωσμένα την έξοδο. Το pacman ήταν η μικρή και η μεγάλη φυγή μας. Ήταν ο τρόπος να μη φοβόμαστε το game over.

Νομίζω αυτό ήταν και το μυστικό της παγκόσμιας επιτυχίας του. Η απόλυτη ταύτιση με την εφηβική ψυχολογία που και φοβόταν και ρίσκαρε, που και έτρεχε να ξεφύγει και γυρνούσε να επιτεθεί, κυρίως που ένιωθε εγκλωβισμένη στις προσχεδιασμένες ατραπούς μιας στενής ζωής. Σχολείο, σπίτι, διάβασμα, φροντιστήριο, ξένες γλώσσες, φαντάσματα, φόβοι, φοβίες, αγωνίες – πρέπει να νικήσω, πρέπει να ξεχωρίσω, πρέπει να δραπετεύσω αλώβητος.

Γιατί αυτό είναι η εφηβεία, η νίκη ή η ήττα από τα φαντάσματα. Και η μικρογραφία εκείνης της μάχης το μικρό ξωτικό που κατάπινε ατελείωτα τελίτσες και τις ώρες μας.

Είναι πολλά πράγματα που συνθέτουν το υδατογράφημα της ψυχής μας. Τη σφραγίδα γνησιότητας δηλαδή του καθενός από μας που θα μείνει για πάντα απαράλλαχτη. Στο δικό μου υδατογράφημα υπάρχει πάντα κάπου κι αυτό το σχέδιο λαβυρίνθου, και ανακλήθηκε αυτόματα τις λίγες φορές που στην ενήλικη ζωή μου είχα την ευκαιρία να ξαναπαίξω το εμβληματικό ηλεκτρονικό. Οι κινήσεις των χεριών μου που κρατούσαν τους μοχλούς ήταν σαν να είχαν εγγραφεί ανεξίτηλα στους νευρώνες μου, η ανακούφιση της φυγής ξαναείχε την ίδια ποιότητα και τώρα συνειδητοποιούσα πιο καθαρά ότι όσο αγάπησα το θέατρο, τα βιβλία, το σινεμά, άλλο τόσο αγάπησα και το pacman.

Κανένα παιχνίδι δεν σου εξασφαλίζει τη νίκη σου. Μόνο το pacman σ’ αφήνει να πιστέψεις ότι με ένα τόσο δα κέρμα κερδίζεις 3 ζωές.