Ντυμένοι στα χρώματα του στρατού, για όλους τους φαντάρους υπάρχει μια κοινή συνισταμένη: είναι ο απόλυτα χαραμισμένος χρόνος από τη ζωή σου, είναι μια περίοδος που στην ουσία δεν κάνεις τίποτα. Παρ' όλα αυτά, σε όποια ειδικότητα κι αν είναι ο καθένας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάθε άντρας θα διηγείται για μια ζωή ιστορίες στρατιωτικής τρέλας. Αυτή τη βδομάδα μπαίνει η καινούργια ΕΣΣΟ κι εμείς μαζέψαμε ιστορίες φαντάρων για να δείξουμε ότι δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα.
«Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από την εννιάμηνη θητεία μου είναι ένα απόγευμα του Νοέμβρη, καλή ώρα, πριν 2 χρόνια. Στην υποστολή της σημαίας που μας είχε ανατεθεί, γινόταν ανάκρουση του εθνικού ύμνου τον οποίο παιάνιζε η ομάδα των φαντάρων που είχε επιλεγεί από τον τότε ΑΥΔΜ, στην οποία ήμουν κι εγώ. Εκτός του ότι ηχητικά το αποτέλεσμα ήταν άθλιο (δεν πατούσαμε νότα) και έμοιαζε με κακό playback σε "δεύτερο" πρωινάδικο καναλιού τοπικής εμβέλειας, ένας εξ ημών είχε τη φαεινή ιδέα να επιδείξει υπερβάλλοντα ζήλο όχι βεβαίως λόγω υψηλού εθνικού φρονήματος αλλά με την ελπίδα να πάρει τιμητική άδεια από τον γαλαντόμο ταξίαρχο που παρακολουθούσε σε κάθε υποστολή και έπαρση από το μπαλκόνι του Στρατηγείου της ΑΣΔΕΝ (βύσμα). Στο "Σε γνωρίζω από την κόψη", λοιπόν, ο φαντάρος ξεσπά σε ουρανομήκεις κραυγές προκαλώντας νευρικό γέλιο σε όλη την ομάδα και το σάλτο μορτάλε του υποδιοικητή που μας συνόδευε, για να καταπνίξει αυτή τη μίνι παρέκκλιση-προσβολή εθνικού συμβόλου που κάνει την Κομανέτσι να μοιάζει με μέλος χορευτικού μπαλέτου στο Δελφινάριο. Ευτυχώς με την επέμβαση κάποιων ψυχραιμότερων ανωτέρων μείναμε στις απειλές για την πράγματι αυστηρή ποινή που επέσυρε αυτή η παρασπονδία μας και το όλο σουρεαλιστικό σκηνικό μπήκε αυτομάτως στο πάνθεον με τις πιο ξεκαρδιστικές στρατιωτικές μου αναμνήσεις». -Kωνσταντίνος
Ο Α. ήταν στην αεροπορία, ένα από «της Ελλάδος τα παιδιά», όπως συνηθίζει να λέει. «Κάθε μεσημέρι όσοι είχαμε υπηρεσία πηγαίναμε στο τάγμα για αναφορά. Εκεί υπήρχε ένας αξιωματικός υπηρεσίας ο οποίος έπαιρνε παρουσίες και έκανε κάποιες ερωτήσεις ρουτίνας σχετικά με τις σκοπιές και το αν είμαστε όλοι καλά. Μια μέρα, λοιπόν, αυτό ο μόνιμος ήταν άρρωστος κι είχαν βάλει κάποιον άλλον στη θέση του για 2-3 μέρες. Κι εκεί που περιμέναμε να ακούσουμε τα ίδια πράγματα για 1000η φορά, ο τύπος άρχισε να μας λέει για το πόση προσοχή πρέπει να δίνουμε στους ελεύθερους σκοπευτές που μπορεί να μας έχουν βάλει στόχο, για πιθανή εισβολή εξωγήινων, ότι το facebook έχει στόχο να καταγράψει ό,τι συμβαίνει στα στρατόπεδα και άλλες ιστορίες συνομωσίας. Αφού ένα ολόκληρο στρατόπεδο κρατιόταν επί 45 λεπτά να μη γελάσει, φύγαμε από το τάγμα για να πάει ο καθένας στην υπηρεσία του. Το βράδυ, όταν πήγα στη σκοπιά, ο συγκεκριμένος αξιωματικός ήρθε για έφοδο. Πριν καν προλάβω να κάνω τα καθιερωμένα της αναγνώρισης, μου έπιασε τη κουβέντα και με ρώταγε αν έχω δει κάποιο παράξενο φως στον ουρανό ή αν έχω δει τριγύρω κάτι ασυνήθιστο. Αφού σιγούρεψε ότι τουλάχιστον εκείνο το βράδυ δεν θα γινόταν εισβολή, έφυγε. Το επόμενο πρωί μάθαμε ότι δύο φαντάροι από τη σειρά μου έφαγαν "φυλακή" επειδή είπαν στον συγκεκριμένο κύριο πως δεν πιστεύουν ότι θα γινόταν εισβολή από τον Άρη εκείνο το διήμερο».
Ο Λ. θυμάται από τη θητεία του το εξής περιστατικό: «Κάναμε άσκηση στα ΣΠΕΝ, πυρ και κίνηση, και ξαφνικά έρχεται ένα αγροτικό κατά πάνω μας και κόντεψε να μας πατήσει. Εμείς τρέχαμε να σωθούμε κι ο οδηγός άρχισε να μας κυνηγάει και να μας πετάει πέτρες. Τελικά κάποια στιγμή τον ακούσαμε να φωνάζει ότι το χωράφι που κάναμε άσκηση ήταν δικό του κι έχει βαρεθεί να κυνηγάει τους φαντάρους και τους ανωτέρους τους να μην ξαναπατήσουν εκεί».
«Πρώτη μέρα στην Τρίπολη για τον μήνα εκπαίδευσης. Γνωριμία με το τι εστί στρατός, ατελείωτες ώρες που σε κάνουν να προσεύχεσαι να ήσουν στην εφορία, παθολόγος, καρδιολόγος, ό,τι ειδικότητα μπορεί να φανταστεί κανείς... Σκέτο μαρτύριο με άτομα τριγύρω που προσπαθείς να κόψεις φάτσες για τον αν συμπαθείς κάποιον ή όχι. Οι ώρες περνάνε, βάζω πρώτη φορά τα χακί, μου δίνει το λουκάνικο (σ.σ σάκο) ο λοχίας που βαριέται γιατί είμαι μόλις ο 500ος φαντάρος και η μέρα τελειώνει με τι άλλο... αναφορά! Ο υπολοχαγός μάς ψαρώνει "Λόοοοχοοςς! Άκυρο". Αυτός ο υπολοχαγός έμελλε να είναι το μόνιμο θέμα συζήτησης ανάμεσα στους φαντάρους καθ' όλη τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Φεύγοντας πάντως λέγαμε όλοι "Τριπολαραααα"». -Παύλος
Όπως και να 'χει, μετά το πρώτο σοκ της βασικής εκπαίδευσης, την ψαρωτική πρώτη σκοπιά όπου πρέπει να θυμάσαι συνθήματα και αριθμούς, τους 30 και βάλε φαντάρους στο ίδιο δωμάτιο, τα ταχύρρυθμα μαθήματα «στρατιωτικής» γλώσσας και την όποια ειδικότητα, όλα αυτά είναι τόσο περαστικά που θα τα θυμάσαι και θα γελάς. Στείλε μας κι εσύ μια ιστορία από το φανταριλίκι σου στο info@athensvoice.gr
