Τρεις φίλοι, ο Yann, ο Nicolas και ο Jacques-Henri, συμφοιτητές σε μία εμπορική σχολή κάπου στη Defense του Παρισιού, την έβρισκαν να βολτάρουν στην γειτονιά και να χαζεύουν τον κόσμο που κινείται και εργάζεται. Η περιοχή της Defense άλλωστε δεν είναι τυχαία αφού θεωρείται το αντίστοιχο City ή Silicon Valley της Γαλλίας, το προάστιο που φιλοξενεί τις περισσότερες πολυεθνικές και τα μεγαλύτερα γραφεία της χώρας.
Χαζεύοντας τα μεγαλοστελέχη προσπαθούσαν να υπολογίσουν πόσο κόστιζαν τα πανάκριβα ρούχα τους αλλά και πόσα τέτοια στέκονταν άχρηστα και αφόρετα πλέον σε κρεμάστρες. Σκέφτηκαν ότι το κοστούμι και το ταγιέρ αποτελούν πια κάτι παραπάνω από υποχρεωτική στολή για πολλές επαγγελματικές κατηγορίες αφού μία καλή και προσεγμένη εμφάνιση μπορεί να ανοίξει πόρτες.
Δεν ήμουν εκεί να ακούσω την κουβέντα τους αλλά σίγουρα κάποιος από τους τρεις θα είπε κάτι σαν: «Για σκέψου πόσο θα βοηθούσε αν άνεργοι άνθρωποι που δεν έχουν χρήματα εξασφάλιζαν ένα ωραίο κοστούμι και την κατάλληλη προετοιμασία για να πάνε σε μία συνέντευξη για δουλειά».
Έτσι αποφάσισαν να πάρουν μία πρωτοβουλία. Ένα πρωινό το 2012 χτύπησαν το κουδούνι της μικρής εταιρίας που στεγάζονταν δίπλα στη σχολή τους και πρότειναν στους υπαλλήλους να τους χαρίσουν τα παλιά τους ρούχα. Το πείραμα έπιασε και έτσι πήγαν και στην παραδιπλανή εταιρία και στην επόμενη. Για καιρό στοίβαζαν τα ρούχα στα φοιτητικά τους στούντιο ή στα γκαράζ του πατρικού τους.
Γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι κανείς δεν έλεγε όχι στην πρότασή τους και η προσφορά όλο και μεγάλωνε. Τώρα έπρεπε να βρουν τρόπο να την συνδέσουν με την ζήτηση. Προσέγγισαν οργανώσεις και φορείς που ασχολούνται με άνεργους, με κατάρτιση και με εύρεση εργασίας και παρουσίασαν την ιδέα τους. Μάζεψαν φίλους και γνωστούς εθελοντές για να στηρίξουν το πρότζεκτ τους. Την μέρα που είδαν ένα μεγάλο φορτηγό να αράζει έξω από την πόρτα του σπιτιού και να αρχίσει να αδειάζει χάρτινες κούτες με ρούχα, κατάλαβαν ότι πρέπει επιτέλους να βρουν γραφεία. Εκείνη την εποχή ήρθε και μία κρατική χρηματοδότηση αφού η ιδέα τους κέρδισε σε έναν διαγωνισμό για την αλληλεγγύη και στην στήριξη των αδυνάτων και έτσι γεννήθηκε και επίσημα η «Αλληλέγγυα Γραβάτα».
Τον Οκτώβριο που μας πέρασε εγκαινίασαν τα μεγάλα τους γραφεία στο κέντρο του Παρισιού και σήμερα πάνω από 100 εθελοντές απασχολούνται εκεί. Στυλίστες, κομμωτές, φωτογράφοι, ειδικοί στον τομέα του ανθρώπινου δυναμικού και άλλοι πολλοί. Οι πολίτες ενημερώνονται πια επίσημα για την ύπαρξη της «Αλληλέγγυας Γραβάτας» από τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης ή του δημοσίου όπου απευθύνονται για βοήθεια.
Η οργάνωση δεν φροντίζει βέβαια μόνο για το ντύσιμο των υποψηφίων εργαζόμενων αλλά για όλη την προετοιμασία μίας καλής συνέντευξης. Με το που μπαίνει κάποιος στα νέα γραφεία, οδηγείται στο μεγάλο υπόγειο με τα αμέτρητα ρούχα, όλα ωραία τακτοποιημένα και χωρισμένα ανά μέγεθος, χρώμα, στυλ κλπ. Εκεί ένας εθελοντής διαλέγει ρούχα και στυλ. Μετά ένας άλλος εθελοντής, βοηθάει στη συγγραφή του βιογραφικού σημειώματος. Ο επόμενος βγάζει φωτογραφία για την ολοκληρωμένη εικόνα του βιογραφικού που θα κατατεθεί στην εταιρία. Ανάλογα με το αν ακολουθεί συνέντευξη, διαγωνισμός ή άλλου τύπου επιλογή για την δουλειά, εθελοντές αναλαμβάνουν να προετοιμάσουν σωστά τον υποψήφιο υπάλληλο. Υπολογίζεται ότι περίπου το 70% όσων έρχονται στην «Αλληλέγγυα Γραβάτα» βρίσκουν δουλειά. Και φυσικά η καλύτερη στιγμή για όλους τους εθελοντές είναι όταν κάποιος επιστρέφει χαρούμενος και ανακοινώνει ότι τον επέλεξαν για την δουλειά που ήθελε.
ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ: Ο Nickel, απόφοιτος τεχνικού λυκείο, εδώ και χρόνια άνεργος, έφτασε στην οργάνωση χάρη στις υπηρεσίες του δήμου που τον ενημέρωσαν. Ο εθελοντής στυλίστας που ανέλαβε να τον μεταμορφώσει, μόλις τον είδε με τα φαρδιά του αθλητικά ρούχα και τις άσπρες κάλτσες του είπε «Πέτα τις άσπρες κάλτσες! Μόνο ένας άνθρωπος σε αυτήν τη γη δικαιούται να τις φοράει, λέγεται Μάικλ Τζάκσον και πέθανε ήδη!».
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
