Στα 38 του ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δείχνει πιο σίγουρος και πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ. Με το «Αν», την πρώτη του ταινία, κατάφερε να ταράξει τα κινηματογραφικά νερά, πριν καν η ταινία βγει στις αίθουσες. Μαζί μιλήσαμε για τον έρωτα, την τύχη και το τυχαίο, το χθες και το σήμερα. Κρίση, διαπλοκή, αγανακτισμένοι πολίτες και πολιτικοί, λογοκρισία, lifestyle και πολλά… αν…
Θα μας συστήσεις τον Δημήτρη και τη Χριστίνα;
Ο Δημήτρης είναι ένας σκηνοθέτης, φανατικός εργένης, αυτάρκης και αυτόνομος. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει τη Χριστίνα... Αν τη γνώριζε... Αν εκείνο το βράδυ έβγαινε με το σκύλο του, θα γνώριζε τη Χριστίνα, αν δεν έβγαινε δεν θα τη γνώριζε. Πώς θα ήταν να ζει με έναν έρωτα; Πώς να ζει μόνος του; Τα ίδια ερωτήματα τίθενται και στη ζωή της Χριστίνας. Τη μια στιγμή είναι κορίτσι και την άλλη γυναίκα, τη μια στιγμή είναι αφελής και ερωτευμένη και την άλλη είναι μια γυναίκα ρεαλίστρια και σκληρή. Στην ταινία βλέπουμε την εξέλιξη των δύο αυτών ιστοριών μέσα από το δίπολο έρωτας-μοναξιά. Μια πορεία ζωής από το 2009 έως το 2012. Η μία εκδοχή είναι η πιο έγχρωμη και παραμυθένια και η άλλη η πιο σκληρή. Εγώ δεν έχω καταλήξει, αν τελικά όλα στη ζωή γίνονται τυχαία. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι πάντα παίζει ρόλο η στιγμή. Πολλές φορές στη ζωή μας, δεν αναρωτιόμαστε τι θα συνέβαινε αν…
Εσύ ποια θεωρείς ως καθοριστική στιγμή που άλλαξε τη ζωή σου;
Σίγουρα έχουν υπάρξει αρκετές στιγμές. Αν όταν ήμουν 15μισι ετών δεν είχα πάει εκείνη την ημέρα στο σπίτι της γιαγιάς μου και αν δεν είχα ανοίξει εκείνη την εφημερίδα να δω την αγγελία που ζητούσαν ηθοποιούς, δεν θα είχα πάει ποτέ σε εκείνο το κάστινγκ. Όλα στη ζωή μου θα εξελίσσονταν διαφορετικά.
Γιατί διάλεξες την Πλάκα για την πλοκή της ιστορίας;
Γιατί είναι μία περιοχή που λατρεύω από μικρό παιδί και γιατί από μόνη της παρέχει εικόνες κινηματογραφικές και παραμυθένιες, που τις έχεις ανάγκη όταν γράφεις μία ιστορία αγάπης. Πέραν αυτού όμως ήθελα, αν η ταινία ταξιδέψει στο εξωτερικό, να δει το κοινό εικόνες της πόλης μου που δεν έχουν καμία σχέση με αυτές που προβάλλουν τα δελτία ειδήσεων.
Ο ήρωας έχει ένα γερμανικό λυκόσκυλο που το έχει ονομάσει Μοναξιά. Εσύ αντέχεις τη μοναξιά; Την επιζητάς;
Μην ξεχνάς ότι τη μοναξιά πολλοί τη λένε και ελευθερία… Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που γράφει, οπότε την έχω ανάγκη. Το σενάριο πάει μαζί με τη μοναξιά, δεν μπορείς να γράψεις σε διαφορετικές συνθήκες. Άπαξ και τα πηγαίνω καλά με τον εαυτό μου, ναι, δεν έχω κανένα πρόβλημα, μου αρέσει.
Ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα της ταινίας «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» πώς μπλέκονται στην ιστορία και γιατί επέλεξες αυτούς τους δύο ήρωες;
Έψαχνα να βρω δύο ανθρώπους που κουβαλάνε όλη τη σοφία του χρόνου, αυτά που θα λένε να είναι πειστικά και να αποδεικνύουν μέσα από τα λόγια τους ότι μετά από τόσα χρόνια μπορεί να υπάρξει αληθινή αγάπη. Έτσι, αμέσως σκέφτηκα ότι δύο άνθρωποι με τους οποίους έχω μεγαλώσει όχι μόνο εγώ, αλλά όλη η δική μου γενιά, είναι ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα. Θυμάμαι κάθε Σάββατο βράδυ, όταν ήμουν μικρός, να βλέπω στο σπίτι ελληνική ταινία.
«Η μία γενιά δίνει τη σκυτάλη στην επόμενη, σε μία εποχή που όλα μοιάζουν βιαίως να επιστρέφουν στο τότε». Γιατί έχεις αυτή την αίσθηση ότι επιστρέφουμε εκεί;
Πιστεύω ότι κάπου στο χρόνο, κάτι χάσαμε. Επομένως, θεωρώ ότι πρέπει να το ξαναπάρουμε από την αρχή και σιγά σιγά θα το ξαναβρούμε. Διαπλοκή, σαπίλα υπήρχαν πάντα, αλλά σε εμάς έγινε μία απενοχοποιημένη σημαία που όλοι τη δέχονταν χωρίς καμία αντίσταση. Όλα είναι θέμα τρόπου σκέψης. Και νομίζω ότι ο τρόπος σκέψης μας πήγε λίγο λάθος. Καλό είναι να το πιάσουμε πάλι από την αρχή. Πιστεύω ότι όπου υπάρχει ένα πρόβλημα, πάντα κάπου εκεί κοντά υπάρχει και λύση.
Είχες πει ότι το «4» θα γινόταν ταινία, πώς κατέληξες στο «Αν»;
Όταν τελειώναμε το «4», ήξερα ότι ήθελα να κάνω μια ταινία. Σκέφτηκα, λοιπόν, το πρώτο μου βήμα στον κινηματογράφο να μην είναι με ένα τηλεοπτικό προϊόν, αλλά κάτι διαφορετικό και πιο προσωπικό.
Λόγω κρίσης υπήρξε δυσκολία με το budget;
Οι δυσκολίες υπήρχαν, όμως τα καταφέραμε! Πρέπει να σου πω ότι είναι μία ταινία που ήδη έχουν πληρωθεί όλοι!
Πώς αποφάσισες να γράψεις δικό σου σίριαλ σε ηλικία μόλις 24 ετών;
Δεν ήταν απόφαση ακριβώς. Το γράψιμο δεν μπορεί να είναι θέμα στρατηγικής, είναι περισσότερο μια εσωτερική ανάγκη. Σχεδόν βιολογική. Το ερώτημα νομίζω θα πρέπει να είναι πώς αποφάσισα να φτάσω να το πάω στο MEGA! Λόγω άγνοιας κινδύνου και πάθους για αυτό που ήθελα να κάνω. Με διευκόλυνε, βέβαια, το ότι δούλευα και ως ηθοποιός από τα 17 μου και είχα πρόσβαση στα κανάλια.
Πριν 9 χρόνια το ΕΣΡ επέβαλε πρόστιμο για το ομοφυλοφιλικό φιλί στη σειρά σου «Κλείσε τα μάτια», πρόσφατα είδαμε την ΕΡΤ να λογοκρίνει και να κόβει τη σκηνή του ομοφυλοφιλικού φιλιού στη σειρά «Ο πύργος του Ντάουντον». Πώς κρίνεις αυτή την απόφαση;
Ως καφρίλα μιας μερίδας ηλίθιων ανθρώπων που παραμένουν ακόμα στις λάθος θέσεις. Κομπλεξικοί αντιεπαγγελματίες που δεν σέβονται τίποτα. Το πιο επικίνδυνο είναι ότι έχουν άγνοια της δουλειάς που πρέπει να κάνουν.
Θεωρείς ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένα taboo που εξακολουθεί να υπάρχει στην ελληνική κοινωνία ή ήταν απλά μία αστοχία της διοίκησης της ΕΡΤ;
Δεν θεωρώ ότι είναι θέμα της κοινωνίας. Θεωρώ ότι είναι θέμα μιας μερίδας ηλιθίων αντιεπαγγελματιών. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να κόψεις και να λογοκρίνεις ένα ξένο προϊόν το οποίο σου έχει δοθεί και σαν δώρο, γιατί το έχεις αγοράσει πολύ φθηνά, και αντί να το έχεις σαν κόσμημα μπαίνεις και του κάνεις μοντάζ, πρέπει να είσαι από αντιεπαγγελματίας –το λιγότερο– έως κάφρος! Νομίζω ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχει γενικότερη κρίση αξιών, σκέψης και αξιοπρέπειας. Αν το καταλάβουμε, τότε ίσως πάμε μπροστά.
Τις πολιτικές εξελίξεις τις παρακολουθείς; Είσαι της λογικής «να πληρώσουν οι 300 που τα έφαγαν» ή ότι φταίμε και εμείς ως πολίτες;
Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν τους λαούς άμοιρους ευθυνών. Όμως, σίγουρα θεωρώ πως το μεγαλύτερο βάρος το έχουν οι 300 και πραγματικά με τρομάζει το ότι είναι ακόμα εκεί. Είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα μπορείς να διαστρεβλώσεις ένα έθνος και ακόμα πιο εντυπωσιακό πώς ένα έθνος το δέχεται.
Προφανώς κάποιος τους ψήφισε, εσύ ψηφίζεις;
Ναι, πλέον ψηφίζω, αλλά αν έπρεπε να πάω σήμερα στην κάλπη δεν θα ήξερα τι να ψηφίσω. Μικρότερος δεν είχα αυτή την αίσθηση της υποχρέωσης. Πλέον, όμως, το αισθάνομαι ως υποχρέωση.
Πώς σχολιάζεις την άνοδο της Χ.Α.;
Αν το δω ψύχραιμα, θεωρώ ότι είναι ένα σημείο των καιρών που λόγω του μικρού μεγέθους της χώρας μας δείχνει πιο ακραίο και πιο επικίνδυνο. Πιστεύω ότι θα περάσει.
Συμφωνείς με την άποψη ότι η ρητορική του μίσους, τα γιαουρτώματα και οι προπηλακισμοί πολιτικών, που ως πρακτικές χρησιμοποιήθηκαν από μερίδα της Αριστεράς, εξέθρεψαν την ακροδεξιά;
Κατά τη δική μου γνώμη, οι ακραίες αντιδράσεις δεν είναι ποτέ αποτελεσματικές. Αυτό που παρατηρώ γενικότερα είναι ότι οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να φάνε τις σάρκες τους. Και πιστεύω ότι αυτό είναι και το πιο τρομακτικό. Είτε αυτό λέγεται Αριστερά, είτε Δεξιά, είτε Χρυσή Αυγή. Είναι όλοι σε μία σύγχυση.
Τελευταία παρακολουθούμε το αποκαλούμενο «lifestyle» να καταρρέει, με περιοδικά και μεγάλους ομίλους να κλείνουν κ.ο.κ. Πώς το σχολιάζεις;
Δεν αρχίζει να καταρρέει, κατέρρευσε ήδη! Από τη μία ειλικρινά στενοχωριέμαι πάρα πολύ που τόσος κόσμος χάνει τη δουλειά του, από την άλλη όμως πιστεύω ότι είμαστε μία πολύ μικρή χώρα που είχε μία δυσανάλογα μεγάλη αγορά. Ήταν λίγο παρά φύσιν όλο αυτό που συνέβαινε, εξού και κατέρρευσε. Ό,τι είναι ανισόρροπο καταρρέει. Πλέον αρχίζει να γίνεται ένας εξορθολογισμός: στα σίριαλ, στα περιοδικά, ακόμα και στα προϊόντα. Είναι θλιβερό ότι είμαστε μία χώρα που σταμάτησε να παράγει.
Τα δικά σου επόμενα σχέδια ποια είναι;
Έχω ήδη έτοιμα δύο διαφορετικά κινηματογραφικά σενάρια. Είναι λίγο νωρίς να μιλήσω για τις ιστορίες, αλλά έχω ιδέες έτοιμες και μόλις περάσει λίγος χρόνος από το «Αν» θα ξεκινήσω την υλοποίησή τους.
Γιατί πάλι κινηματογράφος;
Δεν έχει πάντως να κάνει με την κρίση στα σίριαλ της τηλεόρασης. Είναι τελείως συγκυριακό. Θα το έκανα ανεξαρτήτως της κρίσης, το ήξερα από τη στιγμή που τελείωνα το «4» ότι ήθελα να κάνω κινηματογράφο.
Για τις τούρκικες σειρές ποια είναι η άποψή σου;
Γενικότερα δεν με ενοχλεί που υπάρχουν τούρκικες σειρές, το ότι υπάρχουν τόσο πολλές τούρκικες σειρές φυσικά και με ενοχλεί. Η αναλογία με τις ελληνικές με ενοχλεί. Γενικώς, πάντα με ενοχλεί όταν σε οτιδήποτε χάνεται το μέτρο.
Αν… είχες μπροστά σου το διαδηλωτή που γιαουρτώνει έναν πολιτικό τι θα του έλεγες;
Θα του έλεγα πως το έχουν κάνει κι άλλοι και δεν πέτυχαν κάτι.
Αν... έβγαινες ένα βράδυ με τον Αλέξη Τσίπρα τι θα του έλεγες;
Να σταματήσει να μαζεύει όλο αυτό το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, που ο κόσμος έχει απαξιώσει.
Αν… μπορούσες να αλλάξεις κάτι στην Αθήνα θα ήταν;
Το μυαλό και την αισθητική πολλών κατοίκων της.
Αν… τώρα πηγαίναμε κάπου να διασκεδάσουμε τι θα πρότεινες;
Θα σου έλεγα να πάμε να φάμε στο Colibri πίσω από το Καλλιμάρμαρο, το οποίο είναι ένα εξαιρετικό μαγαζί που ανακάλυψα πρόσφατα. Έχει το πιο ωραίο φαγητό με 10-11 ευρώ.
Αν… μπορούσες να βρίσκεσαι οπουδήποτε αυτή τη στιγμή πού θα διάλεγες;
Στο Παρίσι!
Ερωτεύεσαι αν…
Αν είμαι έτοιμος.
Αν μπορούσες να νικήσεις ένα φόβο, θα ήταν…;
Το φόβο που νιώθω την ώρα της απογείωσης στο αεροπλάνο!
*Η ταινία του Χ.Π. «Αν» βγαίνει Πέμπτη 29/11 στις αίθουσες
17°
