Η ζωή μας με τα μάτια ενός πρώην κατάδικου

Η ζωή μετά από 44 χρόνια. Έξω από τη φυλακή. Μπήκε όταν ήταν 25 χρονών για απόπειρα δολοφονίας ενός αστυνομικού. Τον Αύγουστο του 2014 αποφυλακίστηκε.

Περπατάει στους δρόμους της Νέας Υόρκης και παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Βλέπει τους ανθρώπους να μιλούν μόνοι τους και όταν πλησιάζει παρατηρεί τα καλώδια στα αυτιά τους. Στα χρόνια του, λέει, οι τύποι της CIA περπατούσαν καλωδιωμένοι, τι έγινε, όλοι γίνανε πράκτορες; Έτσι μόνο μπορεί να το σκεφτεί. Μετά κατάλαβε, είναι κάτι σαν τηλέφωνα. Σκέφτεται λίγο, σαν να ντρέπεται, γελάει: «iPhones, νομίζω, τα λένε». Προσπαθεί να αντιληφθεί πώς τα καταφέρνουν να περπατούν και ταυτόχρονα να μιλούν στο τηλέφωνο, χωρίς καν να κοιτάζουν πού πηγαίνουν».

Ο Otis Johnson μας παρατηρεί. Κινούμαστε στο χώρο χωρίς να είμαστε εκεί. Δεν είναι και λίγο, άλλο που το ’χουμε συνηθίσει.

Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του συνήθισε να είναι μόνος. Τώρα του αρέσει να παίρνει το λεωφορείο, εκεί περνάει τον περισσότερο χρόνο του. Το προτιμάει από το τρένο, εκεί υπάρχει συνωστισμός. Στο λεωφορείο μπορείς να δεις πολλά πράγματα, έχεις κάποιο δικό σου χώρο, μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον ή να παρατηρήσεις κάτι που συμβαίνει σε μια οικογένεια δίπλα σου.

Το να είσαι στην κοινωνία είναι ωραίο πράγμα, λέει. Ο Otis Johnson εκτιμάει τα απλά πράγματα, τα αυτονόητα. Να σε βλέπει ο ήλιος. Να παρατηρείς τους ανθρώπους. Να είσαι ελεύθερος.

Με την οικογένειά του έχασε επαφή γύρω στα 1998. Βγαίνοντας από τη φυλακή δεν είχε κανέναν. Δεν είχε πιστοποιητικό γέννησης, δεν είχε οικογένεια, αδέλφια, φιλενάδα, κάποιον να συναντήσει. Θυμάται τις μικρές δίδυμες ανηψιές του, θυμάται πως αγαπούσε τα παιδιά.

Στο super market το διασκεδάζει. Είναι γεμάτο με όλα αυτά τα περίεργα πράγματα για να φας και όλα αυτά τα χρωματιστά πράγματα για να πιεις. Του αρέσει να τα δοκιμάζει, του φαίνεται αστείο και παράξενο – peanut butter και μαρμελάδα στο ίδιο βάζο; Αν και πολλές φορές του είναι δύσκολο να διαλέξει. Καταλαβαίνει πολύ γρήγορα πολλά πράγματα... 

Με όλα αυτά τα πάρα πολλά πράγματα που υπάρχουν, δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι θέλεις.

Δεν έχει τίποτα να κάνει στις 6 το απόγευμα, όταν νυχτώνει. Του αρέσει να πηγαίνει στο πάρκο και να διαλογίζεται. Εκεί του έρχονται όλες αυτές οι σκέψεις που δείχνουν τη σοφία του. «Ξέρεις», λέει, «πρέπει να αφήσεις τα πράγματα να πηγαίνουν. Με το να κρατάς μέσα σου θυμό, μόνο εμποδίζεις τον εαυτό σου από το να μεγαλώνει, να πηγαίνει μπροστά. Πολλοί άνθρωποι λένε, η κοινωνία μού χρωστάει. Δεν σκέφτομαι έτσι, δεν νιώθω ότι κάποιος μου χρωστάει κάτι. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Για αυτό τα αφήνω να συμβαίνουν και κοιτάω μπροστά αντί να μένω στο παρελθόν…» 

Τη βόλτα του Otis Johnson στη Νέα Υόρκη ακολούθησε η κάμερα του το Al-Jazeera.