Οι συγκάτοικοι

Η A.V. ερεύνησε την αναπτυσσόμενη, λόγω κρίσης, αθηναϊκή κουλτούρα συγκατοίκησης. Μπήκαμε σε 3 σπίτια σε διαφορετικές γειτονιές της πόλης και ρωτήσαμε/είδαμε πώς είναι να ζεις με τα αδέρφια, τον φίλο ή τον σύντροφό σου. Καταλήξαμε ότι η συγκατοίκηση είναι ένα πάρτι από το οποίο αξίζει οπωσδήποτε να περάσεις. Έστω για λίγο…

Tη στιγμή που θα κλείσει η πόρτα και θα μείνεις μέσα στο διαμέρισμα, όχι μόνος αλλά με κάποιον συγκάτοικο, μπορείς να αρχίσεις να δέχεσαι συγχαρητήρια. Ενηλικιώθηκες. Μόνο και μόνο τότε. H τέχνη τού να συμβιώνεις νίκησε πια τις «παραξενιές» σου. Συγκατοίκηση σημαίνει τήρηση υποχρεώσεων, διεκδίκηση δικαιωμάτων, διαχείριση λεπτών κρίσεων. Και, κυρίως, συλλογή εμπειριών. Όταν περάσεις κι απ’ αυτή την πίστα, μπορείς να ξαναβρείς το γυάλινο πύργο της απομόνωσης. Έχεις πια μεγαλώσει.

ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ «ΤΑ ΤΡΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑ»

Αντώνης «Ντέμης Ρούσσος», 37

Γιώργος «Φίλιππος Νικολάου », 30

Ναταλία «Τζένη Βάνου», 21

Ζουν σε ένα τριάρι 100 τ.μ. στη Νέα Σμύρνη. Τρία αδέρφια, τρεις διαφορετικές γενιές φοιτητών που ήρθαν από το Αγρίνιο (από το οποίο κατάγονται) στην Αθήνα. Οι δύο μεγαλύτεροι ζουν μαζί 8 χρόνια, τα 2 τελευταία μένει μαζί τους και «η μικρή».

«Το καλό και το κακό της δικής μας περίπτωσης είναι ότι συνεχίζεις και ζεις με την οικογένειά σου. Χωρίς τη μαμά σου, το φαγητό και την περιποίησή της, αλλά σε ένα οικείο περιβάλλον. Έχουμε διαφορετικές ηλικίες, άρα το σπίτι ανάλογα με τους επισκέπτες περνάει από διαφορετικές φάσεις. Ενδιαφέρον, αλλά και καμιά φορά κουραστικό. Πάντα βέβαια έχεις κάποιον να μιλήσεις, είτε για κάποιο πρόβλημα είτε για το τελευταία βίντεο που είδες στο you tube.

Έξοδα, δουλειές, υποχρεώσεις – μοιράζονται. Βέβαια και οι τρεις μας, αν το αντέχαμε, θα προτιμούσαμε να ζούμε μόνοι.

Οι τσακωμοί με τα αδέρφια έχουν το καλό ότι δεν κοστίζουν. Δεν πρόκειται να σηκωθεί και να φύγει ο άλλος. Καλό για την ψυχολογική εκτόνωση αυτό.

Οι κανόνες είναι για να σπάνε. Αλλά, εντάξει, έχουμε 2-3. Δεν κυκλοφορούμε γυμνοί… ειδικά όταν έχει κόσμο. Αν διανυκτερεύσεις αλλού, πρέπει να τηλεφωνήσεις. Η Ναταλία δεν το κάνει πάντα.

Οι πιο αστείες ιστορίες είναι τα ατυχήματα. Με παίρνει μια μέρα ο Γ. τηλέφωνο: “Έλα, μην ανησυχείς, παραλίγο να βάλω φωτιά στο σπίτι”. Τον είχε πάρει ο ύπνος με το τηγάνι να καίει. Από τότε πετάγεται όταν κοιμάται και μυρίσει κάτι. Από την άλλη, πρόσφατα πέσαμε θύματα διάρρηξης, εκεί μέτρησε πολύ που είμαστε όλοι μαζί και το ξεπεράσαμε χωρίς φοβίες.

Να ξέρετε πάντως κάτι: Το να είσαι σαββατόβραδο στο σπίτι με πέντε 20χρονα κορίτσια δεν είναι πάντα τόσο ωραίο όσο ακούγεται».

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ

Φρίξος, 35 - Νάγια, 25

Εδώ και τέσσερις μήνες ζουν σε ένα ευρύχωρο δυάρι στη Νεάπολη Εξαρχείων. Και οι δύο δημοσιογράφοι στη βαριά βιομηχανία των ιστοσελίδων ποικίλης ύλης.

«Στην ουσία βρισκόμαστε 40 λεπτά το πρωί, πριν ξεκινήσουμε για το γραφείο. Και λίγες ώρες μόλις γυρίσουμε, με όλη την κούραση που μπορεί να κουβαλάμε. Μας βοηθάει ότι κάνουμε την ίδια δουλειά κι έχει γέλιο που τυπικά είμαστε σε, ας πούμε, ανταγωνιστικά sites. Είναι ευκολότερο να έχεις κάποιον στο σπίτι που θα μιλήσεις χωρίς πρόλογο.

Κακά τα ψέματα, είναι μια απόφαση να ξεπεράσεις το κόλλημα του “πάμε σοβαρά”, που σου φοράει ο περίγυρος. Ειδικά για τους άνδρες είναι ταμπού η γκομενική συγκατοίκηση, αλλά στην περίπτωσή μας δεν ήταν κάτι ριζικά καινούργιο. Είμαστε πολλά χρόνια μαζί, κοιμόμασταν τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας παρέα, απλά τώρα είναι “επίσημο”. Ισότιμο. Ξέρουμε ο ένας τις συνήθειες του άλλου, έχουμε αλληλο-υποστηριχθεί και οικονομικά σε περιόδους εκατέρωθεν ανεργίας, δεν υπάρχει κάτι που συμβαίνει αυτούς τους μήνες που δεν συνέβαινε πριν.

Όταν πάρεις την απόφαση να ζήσεις μαζί, στην ουσία απελευθερώνεσαι. Τώρα πια, αν έχετε βγει χωριστά, δεν έχει σημασία που ο ένας θα γυρίσει στις 11 το βράδυ κι ο άλλος π.χ. στις 4. Στο τέλος της ημέρας μαζί θα κοιμηθείτε. Και είναι τρομερό συναίσθημα να φτιάξεις ένα σπίτι με έναν άνθρωπο που αγαπάς, έτσι ώστε να αντανακλά δύο διαφορετικές προσωπικότητες.

Αυτούς τους λίγους μήνες που ζούμε μαζί, έχουμε τσακωθεί μόνο μια φορά. Στήνοντας ένα γαμωέπιπλο. Τα χάλασε όλα το “500 μέρες με τη Σάμερ”, που το παρουσιάζει τόσο ιδανικά. Ναι, δεν υπάρχει κλειστή πόρτα. Φυσικά και υπάρχουν παραξενιές, αν και πολλές είναι κοινές. Αλλά πόσο να κρατήσεις μούτρα; Λες ένα καληνύχτα και το πρωί όλα είναι διαφορετικά. Αν χρειαστεί, υπάρχει και καναπές…»

«Στην τελική», συμπληρώνουν, «μαθαίνεις πολλά. Όπως, ας πούμε, ότι «ο άντρας σύντροφός σου μπορεί να φοβάται τις κατσαρίδες περισσότερο από σένα…». Ή ότι συνήθως οι γυναίκες είναι πιο πρακτικές στις δουλειές του σπιτιού, «εκτός από τη δική σου…»

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΤΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

Κώστας & Βίκυ, δύο μεγάλα παιδιά συγκατοικούν σε ένα τριάρι στο Παγκράτι

Ο Κ. συγκατοικεί από τα 21 του (έχοντας ζήσει και 12 χρόνια μόνος) και η Β. από τα 23, αν και τα τελευταία χρόνια έχει μαζί της και τον Πάκη, το γάτο της.

«Το σημαντικότερο κίνητρο ήταν φυσικά το οικονομικό. Η παρέα μάς κάνει καλό. Έχουμε εντελώς διαφορετικά ωράρια κι έτσι δεν μας κουράζει η συνύπαρξη – ανυπομονούμε να συναντηθούμε. Η διαρρύθμιση του σπιτιού βολεύει ούτως ώστε να απομονωνόμαστε, αν χρειάζεται. Μην ξεχνάμε ότι βγαίνουμε πια λιγότερο. Αν έχεις κάποιον που είναι φίλος στο σπίτι, και τη μοναξιά αντιμετωπίζεις και δεν χρειάζεται να είσαι συνεχώς στα τηλέφωνα για να κανονίσεις κάτι... Η επιτυχία της συγκατοίκησης είναι μια προσπάθεια. Δεν είναι δεδομένη. Το “συμβόλαιό” μας ήταν να λέμε όλα όσα μας απασχολούν και να σεβόμαστε τον κανόνα της κλειστής πόρτας. Τίποτα άλλο. Δύο τηλεοράσεις, δύο υπολογιστές, δύο ψυγεία, κανένα πρόβλημα. Άντε κι ο γάτος».

Ο Κ. ως «βετεράνος» συγκάτοικος θυμάται: «Μία από τις προηγούμενες συγκατοικήσεις ήταν στο Αμβούργο με 8 άτομα από όλη την Ευρώπη. Μπορεί αυτή η κρίση που βιώνουμε να μας οδηγήσει ξανά στα κοινόβια. Εγώ θα το ξανάκανα. Σε τελική ανάλυση είναι βλακεία να συντηρείς ένα μεγάλο σπίτι μόνος. Ο γιος μου είναι 21 ετών και μόλις αγόρασε το δικό του στη Γερμανία, όπου θα συγκατοικήσει. Είμαι χαρούμενος γιατί μόνο έτσι θα μάθει πράγματα για τον εαυτό του και τους άλλους. Όλοι πια συγκατοικούν, έστω και ως έσχατη λύση, επειδή δεν έχουν άλλο περιθώριο οικονομικά».

Και η Β. ξέρει ότι όλα μπορούν να πάνε και στραβά, «μια προηγούμενή μου εμπειρία κατέληξε σε εξώδικα». Βέβαια υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο, «στα Εξάρχεια, με άλλα δύο κορίτσια, ξέφυγε η φάση με τα πάρτι κάποια στιγμή. Το συνειδητοποιήσαμε όταν μάθαμε ότι μαζεύουν υπογραφές για να μας διώξουν».

«Το ευτράπελο της συγκατοίκησης», ομόφωνα απαντούν, «είναι πάντα η τουαλέτα. Από το να μπεις ενώ είναι ο άλλος μέσα, μέχρι να γίνονται σοβαρές συζητήσεις ενώ λούζεσαι».