Ο εφιάλτης ξεκίνησε νωρίς: ήταν τέλος Οκτώβρη όταν μέσα σε ταξί και διασχίζοντας την Παπαναστασίου είδα το πρώτο στολιδάδικο, με χριστουγεννιάτικα ελαφάκια, μπαλίτσες και όλα I love Αγιοβασίλης αξεσουάρ. Δεν ξέρω αν έπαιζε το «Last Christmas», σας διαβεβαιώνω όμως ότι πανικοβλήθηκα, όχι πάλι, σκέφτηκα, να όμως που πάλι! Χρόνια πολλά και ευτυχισμένος ο νέος χρόνος, αναγνώστες μου, στη βιτρίνα των Notos Galleries επίσης στόλισαν δεντράκι, παραδίπλα κότσαραν και το Μολυβένιο Στρατιώτη, τα Χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη έσκασαν σαν πρόωρη εκσπερμάτιση, όπως μου αρέσει να τα κράζω χρόνια τώρα.
Άντε να σε κάνω και μια βόλτα, μιας και πιάσαμε τα σεξουαλικά, στα στενάκια πέριξ της Πολυτεχνείου και στο περιλάλητο «Cabaret», όπου αφισάρα τεράστια με Μαριάννα Ντούβλη πρώτη μούρη και με αστεράκια, όπως έκαναν στις x-rated φωτογραφίες των πορνοφίλμ του ’70, στα στήθια, η σόου γούμαν παρακαλεί: «Κυρία Μέρκελ, κόψτε κάτι, τους άνδρες μας τους κάνατε χάνους στο κρεβάτι». Ή κάπως έτσι! Η πόρτα ήταν ανοιχτή, από το εσωτερικό έβγαινε εκείνη η μυρωδιά αποτσίγαρων, αλκοολούχων αναθυμιάσεων και μουχλιασμένης μοκέτας, κόκκινα σεπαρέ, πίστα, τι είδους κόσμος συχνάζει εδώ αναρωτήθηκα.
Περπατάω τη Θεσσαλονίκη όπως παλιά. Σκαλώνω σε γωνίες και καταγώγια, εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι σαν πρωτάκι flâneur από τους ήχους και τις εικόνες, σαρώνω με τα μάτια τα πρώτα χιόνια απέναντι στον Όλυμπο, ο ρεμβασμός μου διακόπτεται από αγενείς γαϊδάρους συμπολίτες που τις νύχτες παρκάρουν παράνομα στη Δόξης (προέκταση Δωδεκανήσου) δίπλα στον ποδηλατόδρομο χωρίς να τους ενδιαφέρει πως σε αναγκάζουν να βγεις στο αντίθετο ρεύμα.
Λίγες μέρες αργότερα, έτυχε να βρεθώ στην Τούμπα Παρασκευή βράδυ, τότε που αναφλέγονται οι επιθυμίες των παιδιών ενόψει επερχόμενου σαββατοκύριακου. Το καφέ-μπαρ «Σούσουρο» γιόρταζε τα 17 του χρόνια, στέκι συνοικιακό και αμετανόητα ροκ εν ρολ. Είχα καιρό να διασκεδάσω μακριά από το κέντρο και ένα έχω να σας πω: Στην Τούμπα είναι ωραία, τα μπλουζάκια γράφουν ακόμα Guns n Roses, οι Τουμπιώτισσες είναι θεές και τα αλάνια μετά τις 4 τα χαράματα σβήνουν τα ουίσκια με τεράστια πιτόγυρα από τον «Γιώτη», που το ξενυχτάει όπως παλιά.
Στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ εύκολο να πάθεις ιδρυματισμό, να νομίζεις πως ζωή έχει μόνο στο κέντρο, να κάνεις χωρίς να παρεκκλίνεις ούτε σπιθαμή τις ίδιες διαδρομές, όμως επαναλαμβάνω: η πόλη έχει τον τρόπο της να διαχέει κουλτούρα και γούστα παντού.
Στην Τούμπα συγκινήθηκα διπλά εκείνη τη νύχτα, γιατί λίγο παρακάτω από το «Σούσουρο» βρίσκεται το στούντιο όπου προβάρουν δύο δεκαετίες τώρα οι Universal Trilogy. Η πιο μπλιμπλίκ ηλεκτρονική θεσσαλονικιώτικη γκρούπα που φέτος επέστρεψε με το δίσκο “Pop Crisis”. Κρατάμε γνωριμία από τη δεκαετία του ’90, τότε που οικονομικός μετανάστης από Ξάνθη στο «Μύλο» έψαχνα την τύχη μου κάνοντας εκπομπές στο ραδιόφωνο. Είχαν μόλις βγάλει το «Inside Blue», αυτό το διαμάντι που λάμπει ακόμα ψυχεδελικά και rave on κιθαριστικά ανεξίτηλα. Ο Χάρης, Κίμωνας και ο Θεοχάρης ήταν οι πιονέροι του νέου ήχου, εκείνη την εποχή κάτω από το γήπεδο της Τούμπας ο λαός πάρταρε στο «Acid Psychedelic», ο Βέρρος έστηνε το πάρτι Brainstorm, η πόλη έμοιαζε με χαρούμενο συννεφάκι!
Οι Universal Trilogy παίζουν ακόμα, από το νέο τους δίσκο μου αρέσει το “One To One” αλλά και το «Strange Disease». Τέσταρέ τους αν ο δρόμος σε βγάλει στο «Κύτταρο live» αυτή την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου. Οι τύποι το κρατάν ψηλά, όπως και η Θεσσαλονίκη όπου δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω: είναι κάτι μέρες και κάτι νύχτες όπου η πόλη καθώς την περπατώ, την οσφραίνομαι και την ακούω, είναι σκέτη καύλα.
Universal Trilogy:Οι ηλεκτρονικάριοι του βορρά για μία μόνο νύχτα, Παρασκευή 16 Νοεμβρίου, στο «Κύτταρο live», στην Αθήνα
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
Η Βόρεια Θάλασσα έχει αναδειχθεί σε hotspot πράσινης καινοτομίας και σε παγκόσμιο πρότυπο απαλλαγής από τις ανθρακούχες εκπομπές χάρη σε μια σειρά από ποικίλα έργα καθαρής ενέργειας.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
14°
