Η Κέλλυ Σκλαβούνου δεν πετάει στα σύννεφα. «Πετάει» όμως όταν κάνει πράγματα και θαύματα με το αγαπημένο της άλογο. Η Κέλυ είναι σήμερα 20 χρονών, με εξαιρετικές επιδόσεις και διεθνείς διακρίσεις στο ντρεσάζ. Τι είναι το ντρεσάζ; Όμως μας λέει η ίδια «είναι η συγχρονισμένη κολύμβηση της ιππασίας. Ή, αν θέλετε, ένα μπαλέτο με άλογα. Έχεις ένα ζευγάρι –έναν αναβάτη και ένα άλογο– που εκτελεί μια σειρά ασκήσεων σε ένα στίβο 20x60. Απαιτείται ακρίβεια, δεξιότητα και να φαίνεται ότι οι ασκήσεις βγαίνουν αβίαστα». Μέλος της εθνικής ομάδας στη δεξιοτεχνία, ετοιμάζεται για το μεγάλο άλμα στην εθνική των ενηλίκων. Πώς έφτασε ως εδώ; Από ένα συνδυασμό που ξενίζει. Από πολύ μικρή αγάπησε τα άλογα και ξεκίνησε πρωταθλητισμό στην πρώτη γυμνασίου, σε δύο χρόνια είχε την άδεια ικανότητας αθλητή. «Ο πρωταθλητισμός ήταν για μένα η κατάληξη μιας έφεσης για την ιππασία, που με γέμιζε. Κι αυτό παρά την έντονη προσπάθεια, τις καθημερινές θυσίες και τις δυσκολίες που συνάντησα».
Ας μιλήσουμε λίγο γι’ αυτές τις δυσκολίες, που συνοψίζονται σε μια λέξη: δυσλεξία. Η Κέλλυ βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα υψηλό εμπόδιο τόσο στη μάθηση όσο και στην καθημερινότητά της. «Είχα την τύχη της συμπαράστασης από τους γονείς μου, που δεν με έκαναν ούτε στιγμή να νιώσω ότι ήμουν περιττή ή μειονεκτική. Κι αυτό την ίδια ώρα που είχα μεγάλα προβλήματα στο σχολείο. Για μένα τα πιο δύσκολα χρόνια ήταν στο δημοτικό και τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου». Πολλοί σήμερα γνωρίζουν πόσο δύσκολο για ένα δυσλεκτικό είναι να αντιμετωπίσει ακόμα και απλές μαθηματικές πράξεις ή την ορθογραφία, την ανάγνωση, τη γραφή. Κάποιοι δάσκαλοι που δεν εξηγούσαν το πρόβλημα, κάποιοι συμμαθητές που γύριζαν την πλάτη, επέτειναν το πρόβλημα. «Στο σχολείο προσπαθούσα να είμαι αόρατη. Έλεγα μέσα μου, “μην ασχολείστε μαζί μου και δεν θα ασχοληθώ με εσάς”. Οι φίλοι μου ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού...»
Κάπου εκεί έρχεται η ιστορία με το ντρεσάζ. Η Κέλλυ βρίσκει ένα καταφύγιο αλλά παράλληλα και μια πρόκληση, καθώς η δεξιοτεχνία του αθλήματος απαιτεί μια υπερπροσπάθεια ελέω δυσλεξίας. «Τα άλογα τα λατρεύω, είναι απίστευτα ζώα. Νομίζω ότι καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στην ψυχή ενός ανθρώπου». Μια πολύτιμη συναισθηματική σχέση που είναι η αφετηρία. Αλλά εδώ μιλάμε για ένα εξαιρετικά σύνθετο άθλημα που απαιτεί δεξιότητες, υπολογισμούς, δυσπρόσιτους ακόμα και για έναν άνθρωπο χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Πώς έγινε η υπέρβαση; «Είμαι πολύ πεισματάρα. Ό,τι εμπόδιο και να βρω στο δρόμο μου έχω μάθει να πηγαίνω καταπάνω του. Έτσι μεγάλωσα, και σ’ αυτό με βοήθησαν οι γονείς μου. Με την ιππασία έβλεπα πως μπορώ να τα καταφέρω. Μπορεί να μη μου ήταν εύκολο να αποστηθίσω τη “ρουτίνα” του ντρεσάζ, αλλά αφιέρωνα ώρες ατελείωτες για να τη μάθω στο σπίτι ξανά και ξανά».
Η αίσθηση ότι τα καταφέρνει της προσθέτει αυτοπεποίθηση και την αίσθηση ότι μπορεί να πετύχει δύσκολους στόχους παρά τα όποια προβλήματα. Μήπως ήταν ωστόσο και μια ρεβάνς η διάκρισή της στο δύσκολο αυτό είδος της ιππασίας για ό,τι είχε υποστεί τα παλαιότερα χρόνια;
«Δεν νομίζω ότι αυτό ήταν το κίνητρό μου. Άλλωστε ποτέ δεν πρόβαλα στο σχολείο τις διακρίσεις μου στο άθλημα». Αντίθετα η δημοσιότητα και η προβολή διοχετεύθηκαν σε ένα σκοπό: στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για το πρόβλημα της δυσλεξίας και των επιπτώσεων στους εφήβους και τα παιδιά. «Απλά δεν θέλω κανένα παιδί να περάσει όσα πέρασα, να δέχεται αναίτια προσβολές, να μην κάνει φίλους γιατί δυσκολεύεται στον πολλαπλασιασμό». Η Κέλυ Σκλαβούνου ήδη παίρνει μέρος σε πρωτοβουλίες, ομιλίες και συζητήσεις για την αντιμετώπιση των συνεπειών της δυσλεξίας στους νέους. Βοηθά και το παράδειγμά της.
Η Κέλλυ είχε βέβαια την ολόπλευρη στήριξη, ηθική αλλά και υλική, από τους γονείς της. Όμως, δεν έχουν όλα τα δυσλεκτικά παιδιά τις ίδιες δυνατότητες... «Το σημαντικό για μένα δεν είναι κυρίως το τι έχει κανείς, αλλά το τι κάνει με αυτά που έχει. Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας χρησιμοποιεί και παίρνει ό,τι θετικό μπορεί από το περιβάλλον του για να κάνει κάτι καλύτερο και να ξεπεράσει τα εμπόδια».
Η Κέλλυ βάζει ήδη υψηλούς στόχους, με ορίζοντα τη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στη Βραζιλία! Ο στόχος αυτός περνά μέσα από καθημερινή προπόνηση αρκετών ωρών με το άλογο, αλλά και με ειδική γυμναστική αγωγή. «Μου αρέσουν τα φιλόδοξα σχέδια» λέει. Μέχρι τότε ο δρόμος είναι μακρύς. Μετά τη διάκρισή της τον περασμένο μήνα στο βαλκανικό πρωτάθλημα ιππασίας, όπου πήρε την πρώτη θέση στην κατηγορία της, θα πάρει μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, και σε λίγους μήνες σε μεγάλη διεθνή αναμέτρηση στο Άαχεν της Γερμανίας – ένα άλμα για τη συμμετοχή της στα ευρωπαϊκά και τα παγκόσμια πρωταθλήματα.
Κι όλα αυτά με φόντο την Ελλάδα της κρίσης...«Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση, αλλά παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Βλέπω γύρω μου νέους ανθρώπους με θέληση, με δύναμη, με όρεξη για δουλειά, με πυγμή, με επιμονή, με στόχους και φιλοδοξίες, και αυτά είναι κατά τη γνώμη μου τα συστατικά για μια στροφή προς το καλύτερο». Όταν κερδίζει έναν αγώνα πώς νιώθει; «Κάθε δική μου διάκριση με κάνει περήφανη όχι μόνο γιατί έτσι ανταμείβεται μια μεγάλη ομάδα συνεργατών που μοχθούν, αλλά γιατί διακρίνεται η πατρίδα μου σε μια πολύ δύσκολη στιγμή».
12°
