Ο αρχισυντάκτης του SOUL και συντάκτης της A.V. Δημήτρης Καραθάνος έτρεξε στο We Run Athens της Κυριακής, διαπιστώνοντας πως, παρά τη συλλογική κατήφεια, η πόλη διατηρεί μια ανυπέρβλητη γοητεία. Αρκεί να τη δει κανείς με απελευθερωμένες ενδορφίνες! Αυτό είναι το ημερολόγιο της διαδρομής του.
Γύρω στο 2009, όταν διαπίστωσα ότι το πράγμα σοβαρεύει, άρχισα να κρατάω λογαριασμό. 5.365 χιλιόμετρα αργότερα, με μέσο όρο 12,5 χιλιόμετρα την ημέρα, με κρύο ή βροχή, ταξιδεύω στην Αθήνα, είμαι ο «εκτός Αθηνών», Θεσσαλονικιός προσκεκλημένος της Nike Running Greece, για να τρέξω στο μαραθώνιο We Run Athens 10k 2012.
Ξέρετε ποιο ήταν το δυσκολότερο κομμάτι της προετοιμασίας; Το να μην τρέχεις. Η απραξία, η μεθοδευμένη καταπίεση της έξης, τα συναπτά ρεπό προκειμένου το κορμί να στοκάρει ενέργεια και να φουλάρει υδατάνθρακες προγραμματισμένους να εκλυθούν παροξυσμικά στις 7/10. Υπάρχουν, βλέπετε, πολλοί παράγοντες ικανοί να μου χαλάσουν τη μέρα, με προεξάρχοντα το να μην μπορώ να δέσω τα κορδόνια μου και να πάρω τους δρόμους στο τέλος της.
Tο έκανα ωστόσο, υπακούοντας στη γενικότερη εικόνα, πεπεισμένος να χορέψω σωστά το σκοπό. Και σήμερα είμαι εδώ, ποδοβολώντας το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας μαζί με άλλες δυόμισι χιλιάδες αθηναϊκές ψυχές, υπό οριακά ανελέητη θερμοκρασία 30 βαθμών.
Ξεχυνόμαστε στις 10 ακριβώς από την αλέα του Ζαππείου, δρασκελίζουμε μια ζόρικη ανηφόρα και βγαίνουμε στην Αλεξάνδρας, όπου το πράγμα αρχίζει να ξεκαθαρίζει, με το προπορευόμενο γκρουπ να κερδίζει μέτρα και τον κυρίως όγκο των δρομέων να συντονίζεται στο επιθυμητό τέμπο. Περνάμε την Πατησίων, την Αιόλου, στρίβουμε δεξιά στη Σοφοκλέους, διασχίζουμε την Αθηνάς και την Ερμού μέχρι το Θησείο, ανεβαίνουμε Φιλοπάππου, κοιτάζουμε κατάφατσα την Ακρόπολη και κατηφορίζουμε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στρίβουμε αριστερά στην Αμαλίας και, μια ανάσα πριν το τέλος, περνάμε μπροστά από τoυς Στύλους του Ολυμπίου Διός, προτού ολοκληρώσουμε στους κήπους του Ζαππείου.
Τι τρέχει στο μυαλό μου ενόσω καταπίνω χιλιόμετρα αφομοιώνοντας αυτά τα καρέ; Όπως όλοι οι ανθρώπινοι τύποι, ομοίως και οι δρομείς δεν θα έπρεπε να προσφέρουν τον εαυτό τους σε γενικεύσεις. Συχνά, μάλιστα, ο θεατής ή ο περαστικός συγχέει την πειθώ στο βλέμμα και το θεληματικό ποδοβολητό του μαραθωνοδρόμου με σκέψεις υψιπετείς. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: κάπως σαν το defragment του υπολογιστή, τρέχω για να συναρμολογήσω τα κατακερματισμένα αρχεία. Σκέφτομαι περιστατικά, ατάκες, ταινίες, βιβλία, πολιτική, επικαιρότητα, κορίτσια, έγνοιες, βλέψεις, σκέφτομαι τα μελλούμενα και τα παρελθοντικά.
Σαν τις σελίδες ενός βιβλίου που ανυπομονείς να το ξαναπιάσεις, βρίσκω το ρυθμό μου και αράζω εκεί ξεφυλλίζοντας, επιτρέποντας στο τοπίο να χρωματίσει τον καμβά και τις μουσικές να μου ρημάζουν τα αυτιά από τα ακουστικά, καθώς η διάθεση προσεγγίζει την εγκεφαλική ενάργεια αυτού που μεταξύ μας οι μαραθωνοδρόμοι ονομάζουμε «runner’s high», κοντολογίς ντόπα του τρεχαλατζή. Με την καλή διάθεση εξασφαλισμένη χάρη στη σεροτονίνη, ενίοτε τα λέω και με τους φίλους μου, αιτιολογώ, συγχωρώ, απολογούμαι, κοινώς τα βρίσκουμε στο λεπτό, μόνο που δεν ακούει κανείς, οπότε την επομένη επιστρέφω στο συνήθη ανυπόφορο, ακοινώνητό μου εαυτό. Σκέφτομαι επίσης: μια μποέμικη κλίμακα του Charlie Parker, ένα αδρεναλιδικό riff των Fu Manchu, μια μόρτικη ρίμα των Wu-Tang Clan.
Υπάρχει ασφαλώς και το γονίδιο της αμφιβολίας, το υφέρπον αίσθημα της ηττοπάθειας, ένα έλασμα που πρέπει να καμφθεί: σε εμένα επέρχεται συνήθως στην αρχή, με ιδέες του τύπου «κακό ζέσταμα… τσιμεντένια πόδια… πείνα… τι τα θέλεις τώρα… αραλίκι στον καναπέ», αλλά άπαξ και η ρουτίνα του αγώνα αναισθητοποιήσει την υπερφόρτιση των συνεχόμενων αγώνων, το πνεύμα προσηλώνεται στην ευφρόσυνη εκείνη διάθεση που η Λάιονελ Σράιβερ έχει περιγράψει ως «η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι αυτή που αισθάνεσαι την ώρα που κάνεις κάτι, όχι όταν το έχεις ήδη κάνει».
Στη μικρομηκάδικη αλληλουχία των εικόνων της πρωτεύουσας επί τροχάδην πιάνω επίσης τον εαυτό μου συνεπαρμένο από τα κτίρια, την κλίμακα, την ανθρώπινη πομπή που στέκει στο πλάι και χειροκροτεί ενθαρρυντικά. Όλη αυτή η συσσωρευμένη αστική κατάφαση, η συλλογική χρήση του δημόσιου χώρου και η καθολική σύμπνοια αθλητών και παρισταμένων με γεμίζει αισιοδοξία και μου αποκαλύπτει ένα λογοκριμένο από τα μίντια director’s cut της Αθήνας, μια τηλεοπτικά αδιανόητη version της πρωτεύουσας, του πόσο ευγενής και αξιέραστη θα μπορούσε να γίνει με μια στάλα συλλογικότητας.
Έπειτα βλέπω την κορδέλα του φίνις και βρίσκομαι στους κήπους του Ζαππείου ξανά, ψάχνω χρονομέτρες, μπανάνες, μπουκαλάκια νερό, στεγνό t-shirt, μια γυναικεία αγκαλιά, ενώ λίγες ώρες αργότερα καθ’ οδόν για το αεροδρόμιο, διατείνομαι στον οδηγό του ταξί: «Δεν είναι και τόσο χάλια η Αθήνα, τελικά». Εκείνος σηκώνει τους ώμους, μισοχαμογελά πικρά, ψαχουλεύει το ταμπλό για τσιγάρο. «Καλά, περίμενε» αποκρίνεται τελικά. «Πέρνα μια βόλτα την Τρίτη κι έλα να μου το πεις ξανά».
info
Το We Run Athens 10k 2012 ήταν μια διοργάνωση της Nike Running Greece, που πραγματοποιήθηκε στις 7/10/2012 σε συνεργασία με τον ΟΠΑΝΔΑ. Δηλώθηκαν περίπου 3.000 συμμετοχές, ενώ ολοκλήρωσαν τον αγώνα συνολικά 2.240 δρομείς, με μέσο χρόνο 59 λεπτά, 6 δευτερόλεπτα και ρυθμό 5΄54΄΄. Στους άνδρες τις τρεις πρώτες θέσεις κατέλαβαν οι: Γιώργος Μίνο, Γρηγόρης Σκουλαρίκης, Μανώλης Τσάια.
Στις γυναίκες, οι Φωτεινή Δαγκλή Παγκότο, Ραφαηντίνα Πατρικέλλη, Μαρία Μάλαϊ. Η A.V. τερμάτισε στην 36η θέση, με χρόνο 40΄:51΄΄!
Η Βόρεια Θάλασσα έχει αναδειχθεί σε hotspot πράσινης καινοτομίας και σε παγκόσμιο πρότυπο απαλλαγής από τις ανθρακούχες εκπομπές χάρη σε μια σειρά από ποικίλα έργα καθαρής ενέργειας.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Τα απογεματινά ηλεκτρονικά πάρτι – θεσμός με την υπογραφή του Plissken Festival επιστρέφουν με μία σεζόν που θα μας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα υπόσχεται.
17°
