Και ξαφνικά, τρεις λέξεις σε έκαναν να σταματήσεις και να σκεφτείς. Τρεις λέξεις. Tolis loved Maria. Η ιστορία ενός παιδιού, τριάντα, τριάντα ενός χρόνων, που έσβησε από καρκίνο. Ενός νέου που πάλευε χρόνια με την αρρώστια, έχοντας στο πλάι του έναν άγγελο, τη Μαρία. Μαζί στα δύσκολα, χωρίς να έχουν καταφέρει να ζήσουν τα εύκολα. Το account του Τόλη στο Twitter διάσπαρτο από αναρτήσεις. Μηνύματα ζωής και ελπίδας μέσα από τη χοάνη του πόνου. Αλλά καθόλου πικρά, ούτε κατά διάνοια μίζερα. Μηνύματα δύναμης.
Έτσι ξόρκιζε το πρόβλημα ο Τόλης. Δίνοντας δύναμη στους άλλους. Πού και πού, μόνο, του ξέφευγε κάποιο παράπονο. Αλλά ήταν παράπονο για τον εαυτό του. Κρίμα που δεν μπορώ να σε πάω διακοπές, έγραψε τον Αύγουστο. Στη Μαρία του. Σε κείνη που του στεκόταν στα δύσκολα. Και το έγραψε δημόσια, σαν να παρέδιδε ένα μάθημα σε μας τους υπόλοιπους. Την ώρα που τα social media έβραζαν από νεοελληνικό διχασμό για οτιδήποτε πεζό κι ανούσιο θα μπορούσε να ανακύψει, ο Τόλης έγραφε στη Μαρία για τη ζωή τους που, ενώ έμοιαζε «ατελής» λόγω της αρρώστιας του, μόνο πεζή κι ανούσια δεν ήταν.
Και κάπως έτσι, σου έδινε να καταλάβεις ότι η αληθινή Ελλάδα της κρίσης δεν γυρεύει τη σωτηρία της σε σκονισμένα σλόγκαν, φθαρμένες λογικές και εκφράσεις μισαλλοδοξίας, αλλά στους ανθρώπους που παλεύουν με μοναδική πυξίδα το άγγιγμα του άλλου, την αγάπη, την αφοσίωση, όσους μπορούν να πάρουν τη δυσκολία και να τη μετατρέψουν σε φως. Αυτός ήταν ο Τόλης. Και αυτή ήταν η Μαρία. Ανώνυμοι, καθημερινοί, μικροί κι ασήμαντοι σαν εμάς. Αλλά τόσο μεγάλοι την ίδια ώρα. Ένα ζευγάρι που δεν ζούσε την έξαψη της στιγμής, που δεν τολμούσε ίσως να ονειρευτεί μακρόπνοα σχέδια, μα έδινε τη μάχη του μέρα με τη μέρα, σιγά-σιγά, με την πίστη που απορρέει από την ανθρώπινη επαφή, από κείνο το καύσιμο που κρατάει ανθρώπους δεμένους στο ίδιο αγκίστρι μια ολόκληρη ζωή.
Δεν ξέρω την ιστορία τους. Δεν ξέρω πώς γνωρίστηκαν, πόσο καιρό ήταν μαζί, τι λάτρευε ο ένας στον άλλο. Ξέρω μόνο ότι ο Τόλης αγάπησε τη Μαρία, το μήνυμα που εκείνος είχε ζητήσει να επαναλάβουν οι χρήστες του Twitter όταν δεν θα του έμενε άλλη δύναμη να παλέψει. Tolis loved Maria. Ξέρω επίσης ότι χιλιάδες «ηλεκτρονικοί φίλοι» του, καθώς και πολλοί που δε τον γνώριζαν καν, ξέχασαν για μια στιγμή τους λόγους για τους οποίους έχουν βρει καταφύγιο στο διαδίκτυο και πληκτρολόγησαν τις τρεις αυτές υπέροχες λέξεις, το μήνυμα της αιώνιας αγάπης που νικά το θάνατο. Άλλοι ίσως είδαν στο πρόσωπο της Μαρίας τον άγγελο που θα ήθελαν να έχουν. Άλλοι ενδεχομένως συνειδητοποίησαν πως η ουσία της ζωής είναι κάτι που τους διαφεύγει.
Εγώ ένιωσα να με πλημμυρίζει η δύναμη ενός παιδιού που, πεθαίνοντας, κατάφερε να με διδάξει την πιο απλή παραδοχή. Ότι ο θάνατός σου μπορεί να εκμηδενιστεί μόνο μέσα από την αγάπη που δίνεις. Την αθανασία δεν την κερδίζεις αν γράψεις σπουδαία βιβλία, αν θεσπίσεις σημαδιακούς νόμους, αν προβείς σε σπουδαίες ανακαλύψεις. Με αυτά κερδίζεις τη μετά θάνατο μνημόνευση. Την πραγματική αθανασία την κερδίζεις μέσα από αυτούς που άγγιξες. Αν αγάπησες πολύ, ποτέ δεν θα ξεχαστείς από κείνους που γεύτηκαν την αγάπη σου.
Μπορεί εμείς να ξεχάσουμε τον Τόλη, η Μαρία όμως δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Κι αυτή είναι η αθανασία του Τόλη. Η αθανασία ενός ανθρώπου που βρήκε τη δύναμη να φωτίσει την πνιγηρή μας έρημο με τρεις λέξεις, τις πιο απλές που υπάρχουν. Αν αυτό δεν είναι ΖΩΗ, τότε τι είναι;
13°
