Σε αντίθεση με το Κουνούπι του Δυτικού Νείλου, όπου τόσες ενημερώσεις έγιναν και τόσος ντόρος με τα θύματα που τσίμπησε, η ελληνική πολιτεία και πολύ περισσότερο η περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας δεν προέβη σε καμία ενημέρωση για το κουνούπι του Ανατολικού Γουίμπλετον. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο κώνωψ να δαγκώσει απεριόριστα και ασύστολα κομψευόμενους νεανίες με καλλίγραμμο κορμί-φέτες, οι οποίοι ως ζόμπι μολυσμένα από τον ιό ξαμολύθηκαν στις παραλίες παίζοντας ακατάσχετα ρακέτες. Αυτό το καλοκαίρι οι ρακετάμπουρες, όπως ονόμασα τη φυλή τους, κατέκτησαν επάξια τον τίτλο των πιο γελοίων και αγενών Ελλήνων.
Οι τόνοι ιδρώτα για το τίποτα, ο σιχαμερός θόρυβος του τάκα τούκα τους, ο ακισμός και το κοκόρεμα, λες και απέναντί μου δεν μονομαχούσαν ο Λάκης με το χαϊμαλί εναντίον του Τεό με το τατού-δράκος αλλά ο Ναδάλ με τον ΜάκΕνρο, η παντελής έλλειψη τακτ αλλά και σεβασμού στους συγκάτοικους στις ξαπλώστρες του μπιτσόμπαρου που ήθελαν να διαβάσουν αυτοσυγκεντρωμένοι στις σελίδες τους και όχι το ένα μάτι στο βιβλίο και το άλλο στο παιχνίδι μην τυχόν και τους κουτουλήσει καμιά αδέσποτη, ήταν ο εφιάλτης του φετινού καλοκαιριού.
Προς στιγμήν σκέφτηκα μάλιστα, απελπισμένος, να συστήσω βιβλιοφιλικά τάγματα εφόδου. Δηλαδή: μόλις το σιχαμερό τάκα τούκα τους τελείωνε και οι ρακετάμπουρες βουτούσαν για να δροσιστούν, δεν το είχα σε τίποτα να ορμήσω κι εγώ κατά πάνω τους με θράσος και να τους απαγγείλω κάτι από το «Πέρασμα στην άλλη όχθη» του Δημήτρη Δημητριάδη, του οποίου μου στερούσαν την απόλαυση καθ’ όλη τη διάρκεια του ποταπού παιχνιδιού τους. «Αυτό που ονομάζουμε λαϊκό αποτελεί παράγοντα πνευματικής υποβάθμισης, η οποία μπορεί να φτάσει και κατά κανόνα φτάνει σε σημείο απόλυτης εξαχρείωσης. [...] Το λαϊκό έχει με αυτές τις μεθόδους εξισωθεί με το πρόστυχο».
Έως τα μέσα Ιουλίου πίστευα πως τα Κουνούπια του Δυτικού Γουίμπλετον δάγκωναν μόνο ρακετάμπουρες των ακτών της Χαλκιδικής, όμως αποδείχτηκε πως από τον ιό τους μολύνθηκε και το Ιόνιο. Στη Λευκάδα, βέβαια, τα πράγματα ήταν χειρότερα, γιατί εκτός από τα Κουνούπια του Γουίμπλετον, ειδικά τους ντόπιους, τους δάγκωσαν και τα Κουνούπια Ύδρας. Αυτά που, όταν σε τσιμπήσουν, σε κάνουν να ξεχάσεις να δώσεις απόδειξη. Δεν εξηγείται αλλιώς πως οπουδήποτε κι αν φάγαμε, ή ακόμα και στην πανσιόν που μείναμε, απόδειξη δεν ήθελε να δώσει κανένας.
Όμως αρκετά με τις «τροπικές» ασθένειες! Όσο κι αν συνωμότησαν για να μου χαλάσουν τη διάθεση και τις διακοπές, δεν τα κατάφεραν. Και ορίστε μερικά πράγματα-αντισώματα-αντιβιοτικά που με κράτησαν χαρούμενο και σε φόρμα.
1) Η παραλία Λιβάδι στη Θάσο, που απορώ γιατί οι ταξιδιωτικοί οδηγοί του θέρους δεν την εμπεριέχουν στη λίστα με τις ωραιότερες ελληνικές παραλίες. 2) Τα βιβλία «Αρκετά ως εδώ» της Λάιονελ Σράιβερ και «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε» της Τζίλιαν Φλιν. Το πρώτο είναι ένα συγκλονιστικό πανανθρώπινο και ουμανιστικό μυθιστόρημα πάνω στην απώλεια, όντας ταυτόχρονα και ένα «πολιτικό» βιβλίο, καθώς ανατέμνει τον αμερικάνικο καπιταλισμό με ακρίβεια χειρουργικής ακτίνας λέιζερ. Το δεύτερο, ένα ατμοσφαιρικό νουάρ που σου κόβει την ανάσα ακόμα και αν δεν υπάρχει φόνος, αλλά μόνο... γάμος. 3) Οι βόλτες στην πόλη της Κέρκυρας και το σύνθημα «Θάνατος στον Justine Bieber» που εξεγερμένοι νεανίες συνέγραψαν σε τοίχο δίπλα στο μπαρ «Ελραδινόν», γνωστό και ως «Μπαρ της Αλέκας». Να σημειωθεί ότι η Αλέκα έκοβε αποδείξεις σε όλους και για όλα. Και για να αποκαταστήσω την τιμή και την υπόληψη της Λευκάδας, πέρα από το μυθικό μπλε των παραλιών Άγιος Νικήτας, Κάθισμα και Πόρτο Κατσίκι, οφείλω να εξάρω την πίτα, τα παϊδάκια, το παστίτσιο, την υπέρτατη θέα, την απόδειξη που μας έκοψαν αλλά και τον ευγενή και γλυκό σερβιτόρο Τάσο της ταβέρνας «Η σέσουλα», στο δρόμο για Καλαμίτσι.
Η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη υπήρξε άγρια σαν προσελήνωση σε άγνωστο πλανήτη μετά από τόσο καιρό απουσίας. Όταν δε έλαβα την πρόσκληση για το Πικ Νικ Urban Festival 2012, ανέκραξα: Να τα μας πάλι τα events χωρίς σκοπό και χαρακτήρα, άιντε πάλι ο κάθε urbanofrappeditis να στήνει παρτάκια ημιτέχνης για ψύλλου πήδημα. Η αφορμή ήταν, λέει, το blue moon του Αυγούστου. Μπαγιάτικη ομολογουμένως συμπεριφορά από μέρους μου και μικρόψυχη, που σημαίνει πως το χειμώνα πρέπει να δουλέψω πολύ πάνω στη ζοχάδα μου. Διότι οι εκδηλώσεις με πικ-νικ, σινεμά και μουσική που ετοίμασαν τα παιδιά του Πικ Νικ Urban Festival στο χώρο της Αρχαίας Ρωμαϊκής Αγοράς ήταν ό,τι καλύτερο έχω συμμετάσχει φέτος σε επίπεδο αστικής δράσης στη Θεσσαλονίκη.
Για τρεις μέρες, καθώς πάνω από τον ουρανό της πόλης ασήμιζε το φεγγάρι, χιλιάδες Θεσσαλονικέων καταβυθίστηκαν στα έγκατα της αρχαίας σκουριάς με τα καρεκλάκια τους, τα μπιρόνια τους, τα κρασιά και τις κουβέρτες τους, απόλαυσαν ανερχόμενα σχήματα της πόλης και χάζεψαν ταινίες και πανσέληνο επιδεικνύοντας έναν πολιτισμό και μια κόσμια συμπεριφορά που με έκαναν να αναθαρρήσω. Εύφημος μνεία στους καταπληκτικούς Meanwhile In Mexico, τρελούς και καλοκουρδισμένους σερφάδες που διασκεύασαν έξοχα από Dick Dale έως και «Λευτέρη Λευτέρη» κάνοντάς με πραγματικά να αναρωτιέμαι αν πίσω μου ήταν ο Θερμαϊκός και όχι η παραλία Βένις, αλλά και στους διοργανωτές της εκδήλωσης που βάδισαν στα επιτυχημένα πρότυπα του Sala Monjuic της Βαρκελώνης.
Κι ύστερα όλα έγιναν φθινόπωρο ή, τουλάχιστον, παλεύω να με ψήσω πως έτσι είναι, αλλά... και; Από τη στιγμή που και εγώ, όπως και όλη η Θεσσαλονίκη, φέτος το καλοκαίρι ανακαλύψαμε τις μισάωρες σε απόσταση παραλίες της Ηράκλειας και της Καλλικράτειας, αυτές που για χρόνια σνομπάραμε γιατί μας θύμιζαν τα εφηβικά καλοκαίρια της βαρεμάρας, το καλοκαίρι και οι βουτιές ανέτως ας παραταθούν μέχρι τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη. Τότε που πραγματικά η θάλασσα αγριεύει και πέφτει η διάθεση σαν the end.
Η Βόρεια Θάλασσα έχει αναδειχθεί σε hotspot πράσινης καινοτομίας και σε παγκόσμιο πρότυπο απαλλαγής από τις ανθρακούχες εκπομπές χάρη σε μια σειρά από ποικίλα έργα καθαρής ενέργειας.
«Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να πίνω καφέ φίλτρου, όταν τον πρωτογνώρισα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ʼ60. Αγαπούσα και τον ελληνικό, αλλά όσο να πεις, το ξενόφερτο και το νέο είχε τη χάρη του»
Τα απογεματινά ηλεκτρονικά πάρτι – θεσμός με την υπογραφή του Plissken Festival επιστρέφουν με μία σεζόν που θα μας δώσει ακόμα περισσότερα από όσα υπόσχεται.
11°
