Πάντα θα υπάρχουν Ιφιγένειες, δεν θα φτάνουν στα δικά μας τα αυτιά όμως. Όταν δεν μπορείς να κριτικάρεις τα πράγματα, να πεις την αλήθεια, λες παραμυθάκια. Παραβολές. Αυτό έκανε κι ο Ευριπίδης, αυτό κάνουμε κι εμείς. Κάνοντας αυτό το έργο προσπαθούμε να κινητοποιήσουμε το πρωτογενές συναίσθημα. Ο καθένας με τα όπλα του. Η ιστορία του έργου είναι ένας τρόπος να αναδείξει ο συγγραφέας τη δυναμική και τον όγκο της Ιφιγένειας, και εν γένει των νέων ανθρώπων. Το άνοιγμα για την προοπτική το δίνουν πάντα οι νέοι. Οι αθώοι. Πάντα οι αθώοι είναι τα θύματα. Ποιος πολεμάει; Εγώ; Οι νέοι θα πολεμήσουν. Τα εικοσάχρονα γίνονται κιμάς στον πόλεμο. Γιατί δεν πάνε οι γέροι; Απλώς, οι νέοι έχουν ανόθευτα πιστεύω. Αυτός είναι ο σκοπός της νεότητας στην ανθρωπότητα, να μεταβολίσει νέες ιδέες, με μεγάλη δυναμική. Αυτός είναι και ο σκοπός της ζωής».
ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ
«Η “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” μέχρι τώρα έχει αντιμετωπιστεί σαν ένας ύμνος στην πατρίδα, ενώ είναι ένα έργο βαθιά ειρωνικό. Εναντίων ποιων βαρβάρων γίνεται ο (τρωικός) πόλεμος; Ποιος είναι πιο βάρβαρος από εκείνον που σκοτώνει το ίδιο του το παιδί; Ο Ευριπίδης ούτε καν δίνει το λόγο για τον οποίο η Θεά ζητάει τη θυσία. Σα να μην τον αφορά... Εγώ θα σταθώ στο ότι η Ιφιγένεια είναι ένα σύμβολο όλων των νέων που θυσιάζονται σε έναν πόλεμο...
…Σήμερα, μπορεί κανείς να μιλήσει για τη θυσία σε ευρύτερους όρους. Ζητείται από τους ανθρώπους να θυσιαστούν, κι ας μην είμαστε σε καιρό πολέμου. Οι αιτίες που επικαλούνται κάθε φορά οι ηγέτες είναι γελοίες. Υποτιμούν τη νοημοσύνη των ανθρώπων. Πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα καθαρά, να μη γινόμαστε κορόιδα, να μην αφήνουμε να μας κοροϊδέψουν. Για αυτό, ο καθένας θα πρέπει να σκέφτεται, να μαθαίνει, να διαβάζει και να γνωρίζει, να καταλαβαίνει πώς λειτουργεί ο κόσμος».
ΚΑΡΙΟΦΥΛΛΙΑ ΚΑΡΑΜΠΕΤΗ
«Η Ιφιγένεια δεν θέλει να γίνει άλλη μια Ελένη. Δεν θέλει να πεθάνει κανείς για εκείνη. Και στην πορεία του έργου, ακαριαία σχεδόν, συνειδητοποιεί ότι δεν θέλει να ζήσει πια σε αυτό το διαβρωμένο τόπο. Αποφασίζει να θυσιαστεί και μέσα από αυτή την πράξη της αποθεώνεται κιόλας…
…Αυτή την εποχή, ο φόβος έχει γίνει κοινωνικό φαινόμενο. Όλοι φοβόμαστε να μετακινηθούμε από τον τρόπο ζωής και σκέψης που είχαμε οικειοποιηθεί. Περάσαμε μια εποχή ξέφρενου lifestyle, που αποτυπωνόταν στα πάντα, από το πώς φτιάχναμε το σπίτι μας μέχρι το πώς διασκεδάζαμε. Ανεξαρτήτως αν αυτό είχε γίνει συνειδητά ή όχι, δεν είμαστε αμέτοχοι. Τα πράγματα γίνονται αμφίδρομα, οι κοινωνίες επηρεάζουν τους πολίτες και οι πολίτες τις κοινωνίες».
ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ
«Κάπου είδα να γράφεται, σε πολιτικές εφημερίδες, για την απόλυτη σύνδεση Ελλάδας-Ιφιγένειας. Ότι η Ελλάδα είναι η Ιφιγένεια της Ευρώπης. Κατά τη γνώμη μου, το τι θέλει να πει ένα κείμενο, παίζεται πάντα στη συνείδηση του θεατή: εμένα αυτό που με συγκινεί είναι ότι οι νέοι άνθρωποι συχνά, ειδικά στον τόπο μας, θυσιάζονταν από την αμέλεια και την έλλειψη υπευθυνότητας των πολιτικών μας...
…Ζούμε σε μια περίοδο που είναι παγκόσμια η αποβλάκωση. Μια χώρα με καλλιεργημένους ανθρώπους μπορεί να ελπίζει ότι θα βγει απο τα δύσκολα. Μια χώρα όμως σαν την Ελλάδα, που έχει ένα λαό καθηλωμένο μπροστά σε φτηνή τηλεόραση, δεν μπορεί να ελπίζει πολλά πράγματα. Δεν είναι τυχαίο το παράδειγμα της Ιταλίας με το Μπερλουσκόνι, που αγόρασε όλα τα κανάλια, αποβλάκωσε τον κόσμο με το Ciao Antenna και τις άλλες μπούρδες και πήρε την εξουσία. Κάποιος είχε πει ότι δεν χρειάζεται να κάνεις δικτατορίες, αρκεί να μοιράσεις σε κάθε χωριό μια τηλεόραση. Δεν είναι όλη η τηλεόραση κακή, μιλάω για ενός τύπου τηλεόραση που φτηναίνει τη σκέψη και την ψυχή των ανθρώπων, πράγμα που συμβαίνει σε διεθνές επίπεδο και κατά τη γνώμη μου εντελώς συνειδητά. Όμως, το να έρχεται ένας άνθρωπος σε επαφή με ένα κείμενο του Ευριπίδη, με ένα δίσκο του Χατζιδάκι, το να καλλιεργείται, τον βοηθά να καταλαβαίνει πιο πολλά πράγματα, να απολαμβάνει τη ζωή του αλλά και να είναι λιγότερο πιόνι. Αυτοί θα αποφασίζουν πάντα, αλλά τέλος πάντων είναι πιο δύσκολο να χειραγωγήσουν τους λαούς όταν είναι καλλιεργημένοι».
«Κάνω θέατρο περίπου 45 χρόνια... δεν υπήρξε μια φορά που να μην έχουμε πει “αυτό το κείμενο μιλάει για το σήμερα”. Αυτά τα έργα πήραν το χαρακτηρισμό κλασικά επειδή επιβιώνουν. Και όποια στιγμή ασχοληθείς καλοπροαίρετα μαζί τους θα σου μιλήσουν για το σήμερα που ζεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η θυσία που ζητάται είναι να πεινάσεις, να μην έχεις μισθό, να πας τριάντα χρόνια πίσω. Ο καθένας μπορεί να βρει τις αντιστοιχίες σε πολλά πράγματα, η θυσία έχει πάρα πολλές μορφές».
ΜΗΝΑΣ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑΣ
«Πολλοί έχουν πάρει αυτό που συμβαίνει γύρω μας και το έχουν κάνει φλάμπουρο για την οποιαδήποτε λαμογιά τους. Αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι μίζερο, ανθυγιεινό, χωρίς χρώμα, χωρίς συναίσθημα τις περισσότερες φορές. Όταν ξυπνάω το πρωί, και ανοίγω τα πατζούρια και βλέπω τα λουλούδια μου και κοιτάζω τον ουρανό, και κοιτάζω το λαμπερό ήλιο, αποκλείεται να με πιάσει η μιζέρια μου. Πόσο μάλλον όταν ακούω ότι υπάρχουν άνθρωποι στο νοσοκομείο που δεν έχουν φάρμακα. Κάνω μια δουλειά που αγαπάω, με ανθρώπους που σέβομαι κι εκτιμώ δίπλα μου. Είμαι υγιής, κι αν δεν έχω να πληρώσω κι ένα ενοίκιο, δεν έγινε και τίποτα».
ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
Ιφιγένεια εν Αυλίδι, σκηνοθεσία κι επεξεργασία Θ. Μουμουλίδη με τους: Κ Καραμπέτη, Στ. Μάινα, Ι. Παππά, M. Χατζησάββα, Γ. Στάνκογλου, Α. Σακελλαροπούλου, Αγ. Μπούρα. Κορυφαία η Ρίτα Αντωνοπούλου. Μουσική Κ. Βήτα, σκηνικά Γ. Πάτσας.
12°
