Το Μανιφέστο της αισιοδοξίας

Εσείς πόσα από τα σημαντικά βραβεία που κερδίζουν Έλληνες στο εξωτερικό γνωρίζετε; Μπορεί τα κινηματογραφικά βραβεία να βρίσκονται στον «αφρό» της δημοσιότητας, όμως μαζί με αυτά «ευδοκιμούν» και πολλά ακόμα σημαντικά βραβεία στο χώρο των επιστημών, της τέχνης, της φωτογραφίας, του επιχειρείν.

...κι έτσι η Ομόνοια θα γίνει πράσινη

La vie en rose*

Γράφουν οι εικαστικοί  Μάρω Αβράμπου και Δημήτρης Ξενάκης

«Έτσι θα μας έκανε περήφανους η πλατεία Ομονοίας...Αν είχε χρώμα αντί για γκρι.Αν είχε δέντρα και χορτάρι αντί για πλάκες και τσιμέντο.Αν είχε ίσκιο. Αν είχε πάγκους.Αν είχε λίγη τρέλα.Πεύκα, χορτάρι (κι ας κιτρινίζει το καλοκαίρι, αλλά τουλάχιστον είναι ζωντανό), μεγάλες ομπρέλες με μοτίβα λουλουδιών, ατσάλινοι ιστοί με μορφή κλαδιών, πάγκοι σε σχήμα μανιταριών. Χώρος περάσματος και επικοινωνίας, αλλά και στάσης, ξεκούρασης, συνάντησης. Μια ανάπαυλα στους απάνθρωπους αστικούς ρυθμούς.Μια νησίδα ζωής».

*vs Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε

Ο Δημήτρης Ξενάκης γεννήθηκε στο Παρίσι, σπούδασε στη Σορβόνη, ασχολείται με τις εγκαταστάσεις σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, τη γλυπτική και τη φωτογραφία. Η Μάρω Αβράμπου γεννήθηκε στην Αθήνα, ζει εδώ και 25 χρόνια στο Παρίσι και είναι εικαστικός/light designer. Από το 2005 συνεργάζονται σε αστικά και φυσικά τοπία: δρόμους, πλατείες, κήπους, πάρκα, δάση. Αυτή την περίοδο η τελευταία δουλειά τους συμμετέχει στο Φεστιβάλ Κήπων του Ναγκασάκι.

avrabou-xenakis.com

Από το φωτορεπορτάζ μέχρι τις γκαλερί

Γράφει ο φωτορεπόρτερ  Άλκης Κωνσταντινίδης

Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι σημαδιακή. Την τράβηξα μισή ώρα πριν ξεκινήσουν τα σοβαρά επεισόδια. Η πλατεία Ταχρίρ ήταν χωρισμένη στα δύο – οι υποστηρικτές του Μουμπαράκ και οι αντικαθεστωτικοί. Το κλίμα άρχισε να οξύνεται, οι δύο ομάδες λογομάχησαν και ύστερα άρχισαν κι οι μάχες σώμα με σώμα. Στα πρόσωπά τους φαινόταν ανάγλυφα ότι ένιωθαν τη δραματική κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα τους. Μισή ώρα αργότερα ξεκίνησαν να πέφτουν οι πέτρες βροχή. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξαναδεί τόσες πέτρες – όσες πέφτουν στο Σύνταγμα είναι ένα τίποτα μπροστά σε εκείνη την κατάσταση. Με αυτά που αντικρίζω τα τελευταία δύο χρόνια σε όλο τον κόσμο είναι πολύ δύσκολο για μένα να νιώθω αισιοδοξία. Παρ’ όλα αυτά η διάθεση των ανθρώπων για πάλη, ο αγώνας για την ελευθερία, όπως αυτός που έδωσαν οι Αιγύπτιοι για να αποτινάξουν το ζυγό της τυραννίας, αυτό ναι, είναι ένα στοιχείο που με κάνει αισιόδοξο. Και το νιώθω και για τους Έλληνες. Η κατάσταση στην Ταχρίρ μού ήταν απολύτως οικεία. Ζούσα ό,τι ζω και στο Σύνταγμα όταν έχει διαδηλώσεις, με μόνο διαφορετικό στοιχείο τη γλώσσα.

Τον Ιανουάριο του 2011 κατέκτησε την υψηλότερη διάκριση στην κατηγορία Press στο διαγωνισμό Px3 2011 (Prix de la Photographie Paris) για τη σειρά «Egypt Unrest» στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου. Στο συγκεκριμένο ετήσιο, διεθνή διαγωνισμό σάρωσε πραγματικά τα βραβεία. Κέρδισε ακόμα ένα  χρυσό και ένα αργυρό βραβείο στην κατηγορία Press - General News, το αργυρό βραβείο στην κατηγορία Press - Feature Story και έναν έπαινο στους επαγγελματίες.

Γράφει ο ζωγράφος Τασος Χώνιας

Η Saatchi έκανε κάτι πολύ καλό – έδωσε την ευκαιρία να προβάλουν διαδικτυακά τη δουλειά τους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο και να ψηφιστεί το έργο τους από εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς παρεμβάσεις και συμφέροντα. Έχω λάβει μέρος σε τρεις διαγωνισμούς της γκαλερί. Την πρώτη φορά ανάμεσα σε περίπου 4.000 καλλιτέχνες αναδείχτηκα στους 16 καλύτερους, τη δεύτερη στους 8 με 4.500 συμμετέχοντες και την τρίτη ανάμεσα σε 5.777 καλλιτέχνες δεύτερος. Η  χαρά μου ήταν ακόμα πιο μεγάλη τις 3 τελευταίες ημέρες της ψηφοφορίας, όπου μέχρι και τα τελευταία λεπτά το όνομά μου ήταν στην πρώτη θέση. Δεν αισθάνομαι ότι είμαστε μειοψηφία ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν, ασχέτως με την ειδικότητά τους, διαπρέψει ανά τον κόσμο. Νιώθω πολύ περήφανος για την καταγωγή μου. Για τη δύσκολη κατάσταση της χώρας μας φταίνε κάποιοι οι οποίοι δεν μπορούν να είναι περήφανοι για τίποτα, αυτή είναι η διαφορά μας. Με κάνει αισιόδοξο που αυτή τη στιγμή οι απλοί και ταπεινοί Έλληνες, του μεροκάματου και μιας ζωής γεμάτης δυσκολίες και στερήσεις που τους έχουν επιβληθεί, με αξιοπρέπεια και τεράστια αποθέματα ψυχής αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα της ζωής τους.

Κέρδισε το 2o βραβείο ανάμεσα σε 5.777 συμμετέχοντες καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο στο διαγωνισμό «Saatchi Gallery Showdown», που οργάνωσε η γκαλερί για το 2010-2011.

Τον Δεκέμβριο θα παρουσιάσει τη νέα του ατομική έκθεση στην αίθουσα τέχνης «Αγκάθι-Καρτάλος».

Η άνοιξη του ελληνικού κινηματογράφου

 «Δεν το περίμενα ποτέ, είναι ακόμη λίγο σαν όνειρο. Το να πάρεις βραβείο στις Κάννες είναι κάτι που σκέφτεσαι με τρόπο εντελώς υποθετικό, αν κάποτε καταφέρω να βρεθώ στο φεστιβάλ… Αυτό που έχουμε παρατηρήσει όλοι είναι ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχουν κάποιες ταινίες που έχουν κάνει αίσθηση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στο εξωτερικό. Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτά τα φιλμ είναι τυχαίοι, άρα αυτό πιθανότατα θα έχει συνέχεια». -Γιώργος Λάνθιμος-

Γράφει η Δήμητρα Τριανταφύλλου

Η παρατεταμένη άνοιξη του ελληνικού κινηματογράφου ξεκίνησε απροσδόκητα ένα πρωινό του Μαΐου του 2009, όταν μάθαμε ότι ο σκηνοθέτης Γιώργος Λάνθιμος τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του τμήματος «Ένα Κάποιο Βλέμμα» – επίσημο τμήμα στο 62ο  Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία του «Κυνόδοντας».  Είχαν περάσει 10 χρόνια από την τελευταία φορά που μια ελληνική ταινία («Μια αιωνιότητα και μια μέρα» του Αγγελόπουλου) είχε κερδίσει βραβείο στις Κάννες και η βράβευση του Λάνθιμου έμοιαζε να πυροδοτεί το ντόμινο των ελληνικών βραβείων. Η πορεία του «Κυνόδοντα» θα συνεχιζόταν ακάθεκτη προς την κορυφή κερδίζοντας βραβεία στα κινηματογραφικά φεστιβάλ των: Σαράγεβο, Μόντρεαλ, Μονπελιέ, Εστορίλ, Στοκχόλμης, Τεργέστης, Δουβλίνου και Σίτζες.

Τον Σεπτέμβριο του 2010, η μούσα του Λάνθιμου Αριάν Λαμπέντ θα κέρδιζε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στην 67η Μόστρα της Βενετίας για την ερμηνεία της στο «Attenberg» της Αθηνάς Τσαγγάρη. Ύστερα, αρχίσαμε να μετράμε διακρίσεις: ο «Κυνόδοντας» υποψήφιος για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας/ Λεοπάρδαλη Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας στο 62ο Φεστιβάλ του Λοκάρνο στον Αντώνη Καφετζόπουλο για την ερμηνεία του στην ταινία του Φίλιππου Τσίτου «Ακαδημία Πλάτωνος» και ταυτόχρονα Βραβείο Οικουμενικότητας και Βραβείο της Επιτροπής των Νέων για τον Έλληνα σκηνοθέτη/ Βραβείο Σεναρίου στον Ευθύμη Φιλίππου και τον Λάνθιμο στην 68η Μόστρα της Βενετίας για τις «Άλπεις»/ Δύο βραβεία - Σκηνοθεσίας και Α΄ ανδρικής ερμηνείας στον Τσίτο και τον Καφετζόπουλο αντίστοιχα για τον «Άδικο κόσμο» στο 59ο Διεθνές Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.

Γράφει ο σκηνοθέτης Φίλιππος Τσίτος

Δεν θα κουραστώ να το λέω: έτυχε, έτυχε, έτυχε. Έτυχε που πήραν τώρα οι ταινίες βραβεία (θα μπορούσαν να είχαν πάρει νωρίτερα ή αργότερα), έτυχε που βραβεύτηκαν ενώ έγιναν χωρίς λεφτά (θα μπορούσαν να είχαν γίνει με κανονικούς προϋπολογισμούς και να βραβεύονταν επίσης). Οποιαδήποτε προσπάθεια ανίχνευσης συγκεκριμένων λόγων και αιτιών είναι χωρίς νόημα. Είμαστε ίσως η μοναδική χώρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο χωρίς σχολή κινηματογράφου σοβαρού επιπέδου (η Αλβανία έχει). Αυτοί που καταφέρνουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό ή να κουτσοσπουδάσουν στο εσωτερικό, δεν έχουν πού να εξασκήσουν αυτό που σπούδασαν. Κάποιοι κάνουν διαφήμιση, αλλά πόσο μπορείς να εξασκηθείς μέσω της διαφήμισης; Κάποιοι πάνε στην τηλεόραση, αλλά το επίπεδο της τηλεόρασής μας είναι τόσο χαμηλό που δεν έχει ανάγκη σκηνοθέτες.

Οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν ζητούν κάτι από τους σκηνοθέτες, μόνο να τοποθετήσουν την κάμερα για να μπει μέσα ο ηθοποιός να μιλήσει. Τέλος, το σύστημα κρατικής χρηματοδότησης (όσο υπήρχαν χρήματα) υπολειτουργούσε, κακολειτουργούσε και δυσλειτουργούσε στο ίδιο μίζερο και αντιπαραγωγικό μοτίβο των περισσότερων κρατικών οργανισμών. Πείτε μου εσείς τώρα: είναι ή δεν είναι τυχαίο που μερικές ταινίες βραβεύθηκαν σε φεστιβάλ του εξωτερικού; Είναι ή δεν είναι άξιο θαυμασμού το γεγονός ότι εξακολουθούν να παράγονται καλές ταινίες στην Ελλάδα; Προφανώς, η ανάγκη για έκφραση υπερισχύει των πάντων. Η αθλιότητα των συνθηκών μπορεί να μας εμποδίζει να έχουμε μια κανονική κινηματογραφική παραγωγή, αλλά δεν μας παραλύει κιόλας. Έχουμε τους τρόπους μας. Κι όταν κουράζονται οι μπροστινοί, έρχονται άλλοι από πίσω. Και αυτό είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχω να σας πω.

Γράφει ο δημιουργός κόμικ Αλέκος Παπαδάτος

Όταν κυκλοφόρησε το «Logicomix» στην Αμερική έγινε πολύ γρήγορα best seller στο είδος του. Οι πρώτοι που το διάβασαν ήταν φυσικά οι… τρελοί οι μαθηματικοί. Μια μέρα επικοινώνησε μαζί μου ο James Winfield King, ένας μαθηματικός ο οποίος συνδυάζει τη διδασκαλία με ένα είδος ακτιβισμού. Στην Αμερική το κράτος έχει φτιάξει 4.000 «Girls and Boys Clubs», δηλ. «φροντιστηριάκια» τα οποία λειτουργούν μετά το σχολείο με σκοπό να βοηθούν στα μαθήματα παιδιά από φτωχές οικογένειες.

Ο King έφτιαξε ένα 24ωρο κέντρο διαδικτυακής μάθησης δίδάσκοντας στα παιδιά μαθηματικά μέσω chat. Μου είπε ότι είχε διαβάσει το «Logicomix» και είχε πάθει την πλάκα του και μου πρότεινε να φτιάξω τα μαθήματα σε μορφή comix. Είναι τέτοιο το πάθος του, που οργάνωσε μάλιστα και ηθοποιούς για να κάνουν τις φωνές στις ιστορίες μου, με πρωταγωνιστές τρεις μικρούς φίλους που προετοιμάζονται για ένα διαγωνισμό μαθηματικών. Στην ουσία, είναι ένα κομιξοθέατρο. Διαγωνιζόμαστε μαζί με άλλα προγράμματα e-learning για τη χρηματοδότη. Με γεμίζει συναισθηματικά να συμμετέχω σε αυτή την προσπάθεια. Παράλληλα, το 2013 θα εκδοθεί ταυτόχρονα σε Αμερική κι Ελλάδα το νέο graphic novel που ετοιμάζω με τίτλο «Δημοκρατία».

Μετά την παγκόσμια επιτυχία του «Logicomix», ο Έλληνας κομίστας τώρα «σχεδιάζει» και απλοποιεί τα μαθηματικά για φτωχά παιδιά στην Αμερική.

Δες επίσης: Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα Made in Greece   Η Ελλάδα όλου του κόσμου   Η Ακρόπολη του Μανώλη Κορρέ  Ελληνικά εύσημα

Τα υπέροχα μικρά ελληνικά ξενοδοχεία  Πως γεννιούνται οι ελπίδες  Φιλία  Παραγωγές διεθνούς εμβέλειας   That’s the sound of the πόλις Οι Έλληνες της γεύσης σε όλο τον κόσμο