Ντάλα άνοιξη πήραµε αµάξι και µερικά (µικρά) παιδιά και τραβήξαµε βόρεια, ως τα βουλγαρικά σύνορα. Πρασινάδες, ζουζούνια και πασχαλιές ανθισµένες – δεν το πιστεύεις πως είναι η ίδια χώρα, από την ανάποδη, ντουµπλαρισµένη µε ανθάκι και, ερµ, βουβαλίσια φέτα…
Σε κάποιον έλεγα ότι σταµατήσαµε στα Τέµπη και µε ρώτησε «Mα υπάρχουν ακόµα τα Τέµπη;». Ζουν και βασιλεύουν, µε πλούσια βλάστηση και τη σπηλιά-που-τρέχει-αγιασµός πίσω από τη γέφυρα του Πηνειού… το κλασικό, σχεδόν αρχαιοπρεπές πια, «Τέγος» πουλάει από καφέδες και τραχανά µέχρι σουβενίρ και τοστ µε ανεξήγητη γεύση σαπουνιού: κάθεσαι στους ξύλινους πάγκους και χαζεύεις το ποτάµι, δεν πολυθέλεις να ξαναµπείς στο αυτοκίνητο, όπως όταν ήσουνα σπόρος και έψαχνες ευκαιρία να τσαλαβουτήσεις στα ρηχά, στις γυαλιστερές πετρούλες. Μήπως άµα βραχείς σταµατήσουµε εδώ για πάντα; Μήπως δεν διασχίσουµε τη µισή Ελλάδα ζαβλακωµένοι ακούγοντας «Κατεβαίνει, κατεβαίνει ο ∆οµάζος στη µικρή περιοχή, σουτάρει, σουτάρει ο ∆οµάζος…» και τέτοια…
Φτάσαµε στη λίµνη Κερκίνη: γύρω στα 70.000 στρέµµατα νερού, µε τρία ποτάµια (Κερκινίτης, Κρούστας αλλά κυρίως Στρυµόνας), µε υδροβιότοπους και 300 είδη πουλιών. Και («έξτρα για τους µικρούς µας φίλους!») 500 βουβάλια – µικρά, σκονισµένα, αλητήρια, πλην όµως real βουβάλια, που βόσκουν ανέµελα σ’ ένα τοπίο τάλε-κουάλε µ’ αυτό της Βόρειας Ιταλίας. ∆ηλαδή µε ψηλά βουνά, γαλανό ουρανό, πράσινα χωράφια και λίµνη στη µέση, που απλώς δεν είναι γαλάζια, µάλλον λόγω υπεδάφους ή γκαντεµιάς. Μπήκαµε σ’ ένα βαρκάκι να µας κάνει βόλτα στη λίµνη. Αγριοπελεκάνοι (indeed!), κορµοράνοι, αγριόπαπιες και όλοι τους οι φίλοι τσιµπολογούσαν ψαράκια στο πρώτο ∆έλτα του Στρυµόνα, στο πλουσιότερο κοµµάτι της λίµνης. Η οποία είναι τεχνητή (κατασκευάστηκε το 1932) αλλά πηγµένη στο ψάρι, αµφίβιο, πετούµενο και ζωντανό…
Πάµε παρακάτω. Το βουβαλίσιο κρέας έχει λέει λιγότερες θερµίδες από το µοσχάρι κι επειδή τα βουβάλια ζούνε και πεθαίνουνε ευτυχισµένα πλάι στη λίµνη, είναι πιο υγιεινά… Σε ανάλογο, φιλοσοφικο-πεινασµένο πνεύµα (άλλα αντ’ άλλων) πήγαµε το βράδυ να φάµε στο αργεντίνικο εστιατόριο “Fernando’s” έξω από το Κιλκίς: τέσσερα άτοµα µε κάµποσο ωραίο φαγητό καθαρίσαµε µε 90 ευρώ. Ο Fernando είναι Αργεντίνος που γνώρισε µιά Κιλκισιώτισσα στο Τορόντο, την παντρεύτηκε κι άνοιξε το “Fernando’s” µαζί της (που αλλού;) στο Κιλκίς. Ο Λουίς, επίσης Αργεντίνος, µπάρµαν του µπαρ “MG” της Μαβίλη, µας είχε πει ότι το φαγητό είναι σούπερ, που όντως είναι. Και το µαγαζί είναι ενδιαφέρον, περίεργο, εκτός-τόπου-και-χρόνου αλλά µ’ ένα σκούρο, film-noir-ish τρόπο. Νοµίζεις ότι στο έβγα θα ανοίξεις την πόρτα και θα δεις να απλώνονται µπροστά σου οι ατελείωτες πάµπας, όχι ταµπέλες µε ποντιακά ονόµατα, κεµπαµπτσίδικα και ψιλικατζίδικα… δεν σε χαλάνε βέβαια κι αυτά – αν µη τι άλλο η αγορά του Κιλκίς πάει µια χαρά, δείχνει να σκίζει. Λίγο είναι κι αυτό;
∆εν µπήκαµε στη Θεσσαλονίκη, βρεθήκαµε µε φίλους στο καφέ “Tre Marie” στο Πανόραµα, για τέλειες πίτσες µε λεπτή κρούστα, κρασί και άλλη, επίσης ζεστή ατµόσφαιρα… γενικά το «ζεστή ατµόσφαιρα» δεν περιγράφει τίποτα αλλά πώς να το θέσω; Μπρούντζοι, ξύλινοι πάγκοι, µαρµάρινα µεγάλα τραπέζια, τζαµαρίες, πορτοκαλί φως και ένας αέρας παλιού αρχοντικού – λένε κάτι περισσότερο όλ’ αυτά; Τέλος πάντων, το “Tre Marie” έχει χαρακτήρα, καλές τιµές και φιλικό σέρβις. Οι φίλοι µας, που φτιάχνουν τα καλύτερα κριτσίνια και κουλουράκια στην «Εδωδή» της Θεσσαλονίκης, µας φόρτωσαν µε θεϊκά µπισκοτάκια (κρικάκια µε σουσάµι! Παξιµαδάκια σταφίδας!) και µας ξαπόστειλαν στην Αθήνα.
Φτου κι απ’ την αρχή ανθισµένες αµυγδαλιές, πρασινάδες, τι ’ναι η πατρίδα µας, µην είναι οι κάµποι, µην είναι τα άπιαστα ψηλά βουνά; Ε; ε; Μην είναι µία κούκλα, όπως Ιταλία στο πιο ανοργάνωτο/φτωχό/βρόµικο/ψωραλέο, πλην όµως, ναι, µε ζεστή ατµόσφαιρα; Με υπέροχη ζεστή ατµόσφαιρα ίσως; Ή µήπως enough is enough already;
16°
