Υπάρχουν και προφυλακτικά

Σε αυτόν τον κόσμο τον παλιό, κάποια πράγματα εντελώς καινούργια θα έπρεπε να έχουν φέρει επανάσταση, κι όμως δεν την έφεραν. Τα προφυλακτικά, αν και πάμφθηνα, αν και πωλούνται παντού, από τα περίπτερα ως το σούπερ μάρκετ, αν και μπορείς να τ' αγοράσεις χωρίς να χρειαστεί να τα ζητήσεις από κανέναν, για πάρα πολλούς ανθρώπους δεν έχουν ακόμα επινοηθεί.

Ας το κάνουμε συγκεκριμένο: για πολλούς άνδρες θεωρούνται αχρείαστα. Το AIDS δεν τους φόβισε, αλλά κυρίως δεν πτοούνται από το φόβο ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Είναι φόβος που αφορά τον άλλον. Δηλαδή, την άλλην. Οπότε δεν επιτρέπουν στο μικρό αυτό πλαστικό θαύμα να διαμεσολαβήσει στην ηδονή τους. Έχουν ακούσει ότι τη μειώνει, δεν θέλουν να στερηθούν τίποτε. Υπάρχει και η αντίθετη άποψη, ότι το προφυλακτικό μεγιστοποιεί την ηδονή. Ναι, αλλά είναι βαρετό βρε παιδί μου.

Προφυλακτικό. Στη γενιά μου, που έζησε μάλλον απροετοίμαστη τη σεξουαλική επανάσταση, ήταν ταμπού, τοτέμ και αντικείμενο του πόθου. Μέγα πρόβλημα τότε, πώς να πάει ένα κορίτσι να το ζητήσει απ' το περίπτερο; Αν υποθέσουμε ότι το είχαν κάποια περίπτερα, όπως έλεγαν τότε μερικοί περπατημένοι. Ή ξέρω ‘γω, από το φαρμακείο;

Δεν πήγαινε το κορίτσι. Κι αν πήγαινε, θα έπρεπε μετά να έχει το θάρρος, την ψυχραιμία, τον τρόπο και τις λέξεις να το πασάρει στο αγόρι την κατάλληλη στιγμή. Χειρότερο από το να το ζητάς από περιπτερά και φαρμακοποιό. Πώς ξενερώνεις τον παρτενέρ σου με μια τέτοια τεχνολογική υπενθύμιση πάνω στο καλύτερο; Πώς το θέτεις, αν ο ίδιος δεν το έχει οργανώσει και προνοήσει; Δεν το θέτεις.

Δεν συναντηθήκαμε ποτέ σωστά με το εξαιρετικά χρήσιμο αυτό αντικείμενο. Θα έπρεπε να οργανώνονται όχι απλώς μαθήματα, αλλά εκδρομές στα εργοστάσια. Να δίνονται δείγματα δωρεάν σε εφήβους, να καλλιεργούνται μόδες, να διαδίδονται προσόντα, να πουλιούνται σε αυτόματα μηχανήματα παντού, σε σταθμούς και μαγαζιά, σε δρόμους και πλατείες. Και βέβαια θα έπρεπε να αφορά πρωτίστως τους άνδρες, να τους ενδιαφέρει όπως οτιδήποτε σχετίζεται με το σώμα τους και δη με το σημείο εκείνο του σώματος που προτίθεται να προφυλάξει. Να επικρατήσει ανάμεσά τους η συζήτηση για φίρμες προφυλακτικών, και τύπους, και τα υλικά του και τα προσόντα του, να το συζητάνε όπως το ποδόσφαιρο και τα αυτοκίνητα. Να το έχουν αγκαλιάσει με πάθος, όπως άλλες σύγχρονες εφευρέσεις που τους εμπνέουν, τα διαστημόπλοια, τα smartphones. Να παινεύονται μεταξύ τους όχι μόνο για τις κατακτήσεις τους αλλά και για τις αγορές τους προφυλακτικών, να εμπιστεύονται ο ένας στον άλλον τρικ για την ευκολία στη χρήση του.

Πόσα δράματα, πόση δυστυχία, πόσα εγκλήματα θα είχαμε γλιτώσει. Και πόσο, οι γυναίκες της γενιάς μου θα είχαν ζήσει τη σεξουαλική απελευθέρωση σαν αληθινή απελευθέρωση, που τις αφορά, κι όχι σαν ένα είδος παρατηρητή της απελευθέρωσης των ανδρών, από την οποία κινδύνευαν να βρεθούν έγκυες. Βαθιά ανισότητα μέσα στην καρδιά του φεμινισμού, στην καρδιά των κινημάτων. Κι αν δεν είχε έρθει το AIDS ίσως ακόμα εκεί να βρισκόμασταν. Η αρρώστια αυτή έφερε κάποιο είδος ισότητας, ανάγκασε και τους άντρες να έχουν ερωτηματικά για τη χρήση του προφυλακτικού. Μικρή ήταν η πρόοδος όμως, και στραβή η ισότητα, ακόμα ομάδα υψηλού κινδύνου παραμένουν οι γυναίκες.

Και ο φεμινισμός χωλαίνει. Δεν βρήκε τρόπους να το πλασάρει, να το κάνει ελκυστικό, απαραίτητο. Υιοθέτησε με ενθουσιασμό το αντισυλληπτικό χάπι, το οποίο είχε παρενέργειες, καμιά φορά πολύ δυσάρεστες, πολύ πιο βαριές από την υποτιθέμενη ενόχληση των ανδρών από το προφυλακτικό. Σπιράλ, διαφράγματα κι άλλα παρόμοια που έπρεπε οι γυναίκες να χρησιμοποιήσουν, ήταν όλα πολύ πιο δύσκολα κι επικίνδυνα από το θεϊκά απλό προφυλακτικό. Επί δεκαετίες τα γυναικεία περιοδικά αφιέρωναν σελίδες επί σελίδων για να εξηγούν τα διάφορα σοφιστικέ κι ανθυγιεινά αυτά αντικείμενα.

Δεν νομίζω τα αντρικά να ασχολούνταν αντίστοιχα με το προφυλακτικό, ή πώς να γυρίσουν τα μυαλά των ανέμελων αγοριών που έπρεπε ξέγνοιαστα να ολοκληρώνουν τις σεξουαλικές τους πράξεις και τίποτα να μην τους τυραννά το μυαλουδάκι. Το AIDS λίγο τους φόβισε, αλλά αυτός ο φόβος δεν φτάνει. Όταν ακούς για ανθρώπους με παράνομους ερωτικούς δεσμούς και παιδιά εκτός γάμου που δεν τα έχουν αναγνωρίσει, καταλαβαίνεις ότι δεν φτάνει. Κι αυτές οι περιπτώσεις δεν θεωρούνται ακραίες, δεν μας βγάζουν από τα ρούχα μας, έχουμε κατανόηση για τους αρσενικούς με τις ελεύθερες επιθυμίες, με τις πατρότητες που αρνήθηκαν. Έχουμε δρόμο μπροστά μας για να κατανοήσουμε τη χρήση της επαναστατικής ανακάλυψης, ή την προσπεράσαμε ήδη και συνειδητά την αγνοούμε;

Μόνη λύση να αναλάβουν οι μανάδες τη διαπαιδαγώγηση των αγοριών τους. Δεν χρειάζεται να έχεις υπάρξει φεμινίστρια για να αντιληφθείς τη σημασία της. Αρκεί να είσαι γυναίκα. Μανούλες, δεν θα αφήνατε τα παιδιά σας αγράμματα, μη μένετε σιωπηλές στο σημαντικό αυτό θέμα. Τα κορίτσια δεν είναι τα μόνα θύματα εν τέλει, κι ένα αγόρι που το χειρίζεται η κοιλιά της άλλης, μπορεί να γίνει θύμα εξίσου.