Απ’ την Αράχοβα στη Λάρισα

Ώφου φωνούλα, μου ’λειψες. Καλή χρονιά το έντεκα, εμένα αυτό το νούμερο με ελκύει ανέκαθεν. Στα γρήγορα τα νέα. Χώρος εργασίας άριστα, κόσμος έρχεται, επικοινωνούμε, αλαφρώνουμε, πενθήμερο μεταξύ κρίστμας και νιου γίαρ χτύπησα Λιβάδι Παρνασσού, στο σπίτι της Ευγενίας που φτιάχνει τα θεϊκά ρούχα «Λα Στάμπα». Ένα ξύλινο σπιτάκι στο πουθενά, τα πέταξα ούλα και άραξα σόλο με τον Μπαχ και το χαμάμ ανοιχτά, και την τηλεόραση, είδα ένα με έναν μπαμπά χιονάνθρωπο που μετεμψυχώθηκε για να μάθει στο γιο του χόκεϊ, κλάμα. Και τις θεϊκές ειδήσεις του Σταρ, που απ’ ό,τι έχω καταλάβει αυτές τις βλέπουν όλοι, αυτές είναι ειδήσεις, ο παρουσιαστής, τι τόλμη! Όσκαρ μακράν!!! Όλα τα άλλα βαρετά, θεϊκά τα γκόλντεν γκερλς μ’ αυτή τη χοντρούλα από τα φέιμ στόρι της αλλοδαπής, πού ’σαι Θεοχάρους μου, πού ’σαι να κοπείς… Και τα τρελά κρύα βράδια ή και αργά τα μεσημέρια την έβγαζα στο εξαιρετικό εμπορικό Τσι Τσι Λιβάδι του Δεσφινιώτη, με τον ίδιο σε παράκρουση για να τα ’χει όλα στην εντέλεια. Μαγείρευε πυρετωδώς ο θεός Κωνσταντίνος. Πιτσιρικάς, εγγονός της Μπέτυς Λιβανού, ο οποίος έχει αναγάγει το τοπικό προϊόν σε απόλυτο γκουρμέ. Φάγαμε θεϊκά και ήπια κιόλας, αφού είχε ρημαδοτελειώσει η γαμωαντιβίωση από μια φαρυγγίτιδα που μ’ έτρεχε τρεις βδομάδες. Λοιπόν ο κόσμος όλος απάνω, όλοι έξω κι όλοι ξοδέψανε, πλην όμως το εμπορικό Τσι τσι Λιβάδι γαμάει κι από τιμές, δεν σε ξεσκίζει, κι η βρόμα βγαίνει γρήγορα άμα πληρώνεις το ρεβεγιόν όσο τρία μηνιάτικα…

Η Αράχοβα θάνατος. Ένα μαύρο χάλι, μια Ερμού σε κατάληψη, ένα μεταβλαχογιάπικο με ολίγην τα νέα μαγαζιά σαν σκηνικό της παραποιοτικής τηλεόρασης, όπως Κάτω Κηφισιά, ολ τάιμ κλάσικ! Σταθερές αξίες όπως πάντα μόνο το «Μπον ζουρ», πλατεία, το φαΐ της Παναγιώτας! Και το «Σνόου μη» (χιόνισέ με), πίνεις ακόμα και το περιεχόμενο του πυροσβεστήρα το οποίο κέρασε στους θαμώνες ο γιος του Ιντέρνι, καλά τα πλούσια έχουν ζαντέψει τελείως, η Εθνική ήσυχη, τα διόδια ευγενικά με το σεις και με το σας, να σου πάρουν το δυομισάευρω, διότι όπως θα ξέρετε τα οχήματα ανάλογα τον παίχτη δεν πληρώνουν όλα, κατεβαίνουν, σηκώνουν την μπάρα και αντίο Γρανάδα… Μ’ αρέσει, αλλά εγώ βαριέμαι πάρα πολύ και τα σκάω… Πήγα και μιάμιση μέρα Λάρισα στην πρεμιέρα του Θεσσαλικού, «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», καινούργιο ανέβασμα από τον Τσιάνο, μαγικό. Με μια ηθοποιό που παίρνω την ευθύνη να πω ότι είναι η καινούργια Αρώνη! Ελένη Ουζουνίδου, φίλη και Θεά. Γραν σουξέ η Ιοκάστη στη Λάρισα. Τίγκα το θέατρο κάθε μέρα. Επίσης, νέο τυροπιτάδικο Μπούτου Λάρισα, άπαιχτο και τίγκα… λέγεται Άζυμο. Και σολντ άουτ για τρεις βδομάδες, με την εκλεκτή Φωτεινή Μπαξεβάνη στον επώνυμο η Λωξάντρα στο ΚΘΒΕ στη Σαλόνικα…

Από Αθήνα κλάφ’ τα, δεν έχω πολλά, πήγα Ζωζώ παραμονή Χριστούγεννα, ψιλοπαράκμα το γύρω γύρω αλλά η ίδια πραγματικός κόσμος ολόκληρος, με συγκίνησε βαθύτατα και μου ξαναθύμισε τι σημαίνει στόφα. Από μουσική άκουγα συνέχεια Μπαχ τις χριστουγεννιάτικες καντάτες, ταίριαζαν με όλα τα περιβάλλοντα. Τα φαγάδικα που ταΐζουν τους καλλιτέχνες φέτος ασυζητητί είναι το Αγκορά πίσω από το Χίλτον και το Μίνι Σάιζ. Θα τους βρεις όλους ή στο ένα ή στο άλλο. Όσο για το τσιγάρο… Χαχαχα, απλά καπνίζουν παντού εκτός από τα σιχαμερά ξενοδοχεία… που σέβονται τη μαλακία τους…

Ωραία μπήκε το έντεκα. Πόλεμος, κατοχή, άδεια όσα βασίστηκαν στο χρόνιο ψεύδος και στη σαχλή επικαιρότητα. Κι όμως είδα ουρές στο Κοσμικόν στο Φάληρο, το φαντάζεσαι, για τα υπέροχα τσουρέκια του. Μάλιστα ουρά υπό βροχήν… αυτά για να ξέρουμε ότι τελικά το κλασικό ή το αληθινό φέτο τουλάχιστον προς στιγμήν νικάνε. Συμπονώ την κυβέρνηση, αλλά δεν τη συμμερίζομαι. Οι άγγελοι είναι εδώ, μα ένας του Αιγαίου έφαγε στο τρίγωνο των Βερμούδων δύο ναυτικούς, Έλληνες, ήρθε ένα κύμα και τους βούτηξε απ’ το κατάστρωμα… Έτσι είμαστε όλοι, αγαπημένοι μου, εκτεθειμένοι πάνω σ’ ένα κόκκινο λαμαρινένιο κατάστρωμα, στο έλεος μιας τεχνητής κεφαλαιοκαταιγίδας… Μόνο να σ’ αγαπάω μπορώ φέτος. Τίποτε άλλο. Με όλες μου τις δυνάμεις. Και δουλειά, δουλειά. Σαν άνοιξη με κρύο μού κάνει έτσι όπως μπήκε το 11.

Και φρι πρες και μη χάσεις τις Δευτέρες που κάνει η Λίνα στο μικρό Γκαζάρτε… για ένα λόγο παραπάνω… με είσοδο ελεύθερη… Το δώρο σου από κοντά. Φιλιά, μωρό μου. Σταμ.