Next big Thing '11

Ένα κύμα που συνεχώς μεγαλώνει και αυτοτροφοδοτείται… Μια νέα γενιά που σπρώχνει μπροστά και ψάχνει. Οι παλιότεροι που σαστισμένοι υποχωρούν διαμαρτυρόμενοι. Το κάδρο αλλάζει κι όταν αυτή η κατάντια που ζούμε –και πιστοποιεί με τον πιο απάνθρωπο τρόπο ότι οι μεταπολιτευτικές γενιές τα έκαναν σκατά– τελειώσει, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Όσοι ζουν στο τώρα και δεν μακαρίζουν το έντεχνο, τα ταβερνάκια, τον Θεοδωράκη, το «ένδοξο παρελθόν», τη vintage αισθητική, την αναβίωση των πάντων, τις διασκευές τραγουδιών, τα remakes, τον Αγγελόπουλο και τις χίπικες διακοπές στις Κυκλάδες της δεκαετίας του ’80, όσοι δεν έζησαν λάθρα και προσκολλημένοι στο άρμα της εξουσίας που υποτίθεται πως πολέμησαν, γνωρίζουν ήδη γι’ αυτό το κύμα: στη μουσική, στο σινεμά, στο θέατρο, στις καλλιτεχνικές δράσεις. Κάθε μέρα προστίθενται και νέα πρόσωπα, ο ανταγωνισμός ανεβάζει διαρκώς τον πήχη, τα νέα παιδιά έχουν πολλές ικανότητες, δεν έχουν κόμπλεξ και στεγανά, παίζουν, τραγουδάνε, χορεύουν, ανοίγουν τα φτερά τους για το εξωτερικό, ψάχνονται και δεν κωλώνουν εύκολα. Αναζητώντας διαρκώς αυτό που συμβαίνει τώρα, απευθυνθήκαμε στους ειδικούς. Σε καλλιτέχνες που έχουν ήδη τη δική τους ιστορία, που παρακολουθούν τι συμβαίνει, που είναι ανοιχτοί στο νέο, που μπορούν να δουν πίσω από την πρώτη εντύπωση, να εκτιμήσουν το ταλέντο, την τεχνική, τις δυνατότητες, την πολυμορφία, και τους ζητήσαμε να μας μιλήσουν ή να μας γράψουν για κάποιο νέο συνάδελφό τους.

Άντζελα Μπρούσκου Σκηνοθέτις

Με τον Ηλία Χατζηγεωργίου γνωριστήκαμε όταν έψαχνα ένα αγόρι που να παίζει και να χορεύει για την παράσταση «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς. Συναντηθήκαμε για την «ακρόαση». Θυμάμαι ότι έβρεχε και είχα την αίσθηση ότι είχε μπει στο στούντιο πιο πολύ για να προφυλαχτεί από τη βροχή, γιατί δεν έλεγε να φύγει. Φορούσε φαρδιά extra-large πειραγμένα ρούχα, και τα μαλλιά του ήταν μακριά, κρυμμένα σ’ ένα μαύρο σκουφάκι. Έχει πολλά μεταχειρισμένα ρούχα που τα αγοράζει από τα παζάρια με 2 ευρώ, όπως μου είπε. Ήταν πολύ σοβαρός, μετρημένος και βρεγμένος. Μιλήσαμε αρκετή ώρα και όταν χωριστήκαμε ήμουνα σίγουρη ότι θα δουλεύαμε μαζί. Την επόμενη μέρα ασχοληθήκαμε με τις χορογραφίες του έργου. Ο Ηλίας, εκτός από τις σπουδές Ψυχολογίας που έχει τελειώσει, χορεύει hip-hop, jazz, latin, musical, τραγουδάει και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς, κι όλα αυτά πάντα μαζί με μία ποικιλία ακροβατικών! Έχει τρομερό πάθος και αγάπη για την τέχνη του μέσα από το δικό του στιλ. Από τότε συνεργαστήκαμε πολλές φορές. Τον βλέπω κάθε φορά να εξελίσσεται και να ωριμάζει το ταλέντο του σαν χορογράφος, performer και ηθοποιός. Τώρα συνεργάζεται με μία νέα ομάδα σύγχρονου χορού και δουλεύει στο παιδικό θέατρο. Eίναι εξαιρετικός συνεργάτης και πάντα χαμογελαστός και ανάλαφρος. Όταν τον ρωτάω πώς περνάει με την κρίση, μου απαντάει γελώντας «κανονικά». Επίσης δεν έχει πρόβλημα να υιοθετήσει ένα αδέσποτο γατάκι από το δρόμο, γιατί είναι γενναίος και καλλιτέχνης. Ενθουσιάστηκα και γοητεύτηκα από τον τρόπο του γιατί όλα αυτά αποτελούν ένα αυθεντικό κομμάτι της ζωής του. Του εύχομαι να είναι πάντα καλά και να μη χάσει ποτέ την όρεξή του.

Γιώργος Χρονάς Συγγραφέας

Υπάρχει μια πόλη που μας περιμένει

Επειδή η πραγματική ζωή γράφεται στους δρόμους –τίποτα δεν έχει μείνει πια όρθιο σ’ αυτή την πόλη– κατέφευγα, αυτή τη χρονιά, στην «Αντάλια». Το βιβλίο του Φώτη Θαλασσινού. Η έρημη πόλη του μου δείχνει το δρόμο. Το παράξενο βιβλίο του, μου φαίνεται, καθαρίζει τη νεοελληνική λογοτεχνία από τη χωριατιά της. Τα δήθεν μεταεμφυλιακά χρόνια, με τα ίδια και τα ίδια, δεν ενδιαφέρουν πλέον κανέναν. Και δεν το ’χουν πάρει χαμπάρι ή μας δουλεύουν – λογοτεχνικά. Η εξιδανίκευση των «αγωνιστών» του εμφυλίου τείνει να εξιδανικεύσει μια πληγή και ένα χάσμα που μόνο ως τέτοια πρέπει να τα θυμόμαστε. Αν είναι να γίνουμε ήρωες, αν είναι τόσο πολλά αυτά που μας χωρίζουν, ας βγούμε πολεμοχαρείς στους δρόμους. Η υγιής και ειρηνική ουσιαστική δύναμη του καθενός μας ξεχωριστά είναι πολύ αποτελεσματική. Ο άνθρωπος παλεύει, δεν είναι θύμα της πάλης. Απλά κάποιοι βρήκαν φλέβα με αίμα χιλιάδων νεκρών. Βρικόλακες-γραφιάδες επινοούν και απομυζούν ό,τι απέμεινε πάνω στα οστά θυσιασμένων προσώπων. Στη λογοτεχνία, όπου δεν υπάρχει έμπνευση και όραμα, υπάρχει ο Eμφύλιος και το Κυπριακό. Ασελγείστε, δυσεβείς!

Γιάννης Αγγελάκας Μουσικός

Άκουσα πρώτη φορά τον Vlastur σε ένα γαλλικό ιντερνετικό ραδιόφωνο, σημείωσα το όνομά του, κατέβασα το δίσκο του και για μήνες απολάμβανα τις θαυμαστές dub εξερευνήσεις του ώσπου μια μέρα ένας φίλος με πληροφόρησε πως ο Vlastur είναι Έλληνας και πως είχε μάλιστα κάνει ένα εξαιρετικό dubstep remix στο «Αρκετά» των Lost Bodies.

Δεν έχασα το χρόνο μου, βρήκα το τηλέφωνό του και συναντήθηκα μαζί του απολαμβάνοντας αυτή τη φορά την παρέα ενός ανθρώπου που το έργο του είναι η φυσική προέκταση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του. Ακούστε το άλμπουμ του “Interaxion Dub” για να μυηθείτε σαν Έλληνες στο παγκόσμιο δημιουργικό ρεύμα της σύγχρονης dub από τον Βλάσση (Vlastur), έναν ακόμη κάτοικο της διάφανης, μυστικής, δημιουργικής Ελλάδας που αιωρείται σε απόσταση ασφαλείας πάνω από τη νεοελληνική χαβούζα.

Δημήτρης Παπαϊωάννου Χορογράφος

Την Κατερίνα Παπαγεωργίου την ήξερα από παλιά ως χορεύτρια και χορογράφο, αλλά με τις τρεις τελευταίες δουλειές της έπαθα την πλάκα μου. Φαίνεται να έχει επανεφεύρει ή να έχει ανακαλύψει τον καλλιτεχνικό της εαυτό. Η εργασία της έχει τις αρετές της εμμονής και της εκτυφλωτικής ερμηνείας και, αυτή τη στιγμή, έχει την πιο ενδιαφέρουσα πρόταση. Δεν πρόκειται απλώς για ένα άριστο κόνσεπτ, άρτια εκτελεσμένο, αλλά μέσα από τη σύνθεση και την ερμηνεία μετατρέπεται σε καλλιτεχνικό έργο, κι αυτό είναι κάτι που συνήθως το στερείται η πρωτοπορία.

Νίκος Δαβέττας Συγγραφέας

Μόλις τελείωσα το «Κάτι θα γίνει, θα δεις» του Χρήστου Οικονόμου, σκέφτηκα πως καιρό είχα να διαβάσω ένα βιβλίο που οι ήρωές του δεν ζουν στο Κολωνάκι ή στα Εξάρχεια, αλλά στη Δραπετσώνα, στον Κορυδαλλό και στα Μανιάτικα. Κατορθώνει να δημιουργήσει στέρεους ήρωες, χωρίς μελοδραματισμούς και πολιτικές αναλύσεις, και να σε συγκινεί με την ωμή πραγματικότητα ανθρώπων που ζουν στη Β΄ Πειραιώς, που παλεύουν, θυσιάζουν πολλά, για να κερδίσουν τελικά μια θέση στην ουρά του ταμείου ανεργίας. Όλα αυτά τα «πολύ αριστερά» περιγράφονται με λογοτεχνία και όχι με πολιτική, κι αυτοί οι τύποι που δεν έχουν και πολλά να πουν, δεν έχουν ούτε λεφτά, ούτε διαβάσματα, ούτε τίποτα σοφιστικέ, γίνονται πραγματικοί λογοτεχνικοί ήρωες και οι ιστορίες τους είναι εν δυνάμει σενάρια για ταινίες του Φασμπίντερ.

Όλια Λαζαρίδου Ηθοποιός

Xαρισματικοί νέοι ηθοποιοί υπάρχουν πολλοί... αυτό που βλέπω μόνο σε μερικούς, σπανιότερα, είναι να σου μεταδίδουν την αίσθηση ενός κατεπείγοντος, ότι δηλαδή θέλουν τρομερά να είναι εκεί, παρόντες, με όλη τη ζωντάνια του σώματος και της ψυχής τους... Δύσκολο να είσαι παρών… δύσκολο να έχεις προσδοκίες, σε μια χώρα σε καταστολή... Και πολύ ωραίο να βλέπεις το παλιό όνειρο –σχεδόν ξεχασμένο πια– να είναι ολοζώντανο στην ψυχή ενός νέου ηθοποιού από την Αλβανία, όπως είναι ο Ένκε Φεζολάρι.

Ηλίας Παπαηλιάκης Ζωγράφος

Με αφορμή αυτά, εκείνα και μερικά μυστήρια της ζωγραφικής

Ο νεαρός ζωγράφος Γιάννης Μαλεγιαννάκης παρατηρεί τους χώρους που ζει και τις λεπτομέρειές τους που τον συγκινούν. Κοιτάζοντας αισθάνεται, σκέφτεται και αναπνέει το κενό, το γεμάτο από την αλήθεια και τις αντιφάσεις της καλλιτεχνικής πράξης. Ήδη στις πρώτες σειρές έργων του το μεγάλο ερωτηματικό της ζωγραφικής έχει τεθεί. Είναι νεαρός στην ηλικία, φιλόδοξος και αγαπά τα αινίγματα. Βλέποντας κανείς τη δουλειά του και μιλώντας μαζί του καταλαβαίνει πως ο ζωγράφος επιχειρεί να κάνει τη διαδρομή στην τέχνη προς την αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτήν που τρέχει το νερό του ποταμού. Όχι προς τις μεγάλες εκβολές και τα δέλτα, αλλά προς τον ανηφορικό δρόμο που ενδεχομένως οδηγεί στην πηγή. Προς το πασίγνωστο, αλλά ακατανόητο χαμόγελο μιας γυναίκας με ξυρισμένα φρύδια.

Φοίβος Δεληβοριάς Μουσικός

Έχω γνωρίσει μουσικούς καπελωμένους απ’ την όποια ιδεολογία τους. Έχω γνωρίσει ακόμα πιο πολλούς καπελωμένους από τις σπουδές τους. Οι περισσότεροι που συναντάς είναι δέσμιοι ενός στιλ, τρέχοντος ή παλαιού, στο οποίο βιάζονται να σπιτωθούν, να βολευτούν κάτω απ’ την ετικέτα του. Και ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, εμφανίζεται μπροστά σου κάποιος που η μουσική ρέει από πάνω του με τέτοια βία, με τέτοια ανάγκη, που κανένα στιλ, καμιά ιδεολογία, καμιά σπουδή δεν τον χωράει. Η τελευταία τέτοια περίπτωση που γνώρισα είναι ο Απόλλων Ρέτσος. Τον πρωτοάκουσα πριν 2 χρόνια στο Schoolwave. Έπαιζε με το σχήμα του, τους Musica Ficta, και όλοι από κάτω ήταν αμήχανοι. Δεν ήξερες από πού ερχόταν αυτή η μουσική: ήταν λες και οι Muse είχαν ακούσει τον «Μεγάλο Ερωτικό», η Nina Simone έγραφε τα τραγούδια του Jimmy Sommerville, ολόκληρο το κίνημα της πανκ ανακάλυπτε την κλασική αρμονία. Τα τραγούδια του μιλούσαν για τέρατα. Για ανθρώπους με πληγωμένη ερωτική ταυτότητα, για την ελευθερία τού να βλέπεις τη ζωή μέσα απ’ την ανοιχτή καρδιά κάποιου που δεν τον δέχονται. Η φωνή του, αταξινόμητη από φύλο, ηλικία και είδος, σε πήγαινε ακριβώς στο σημείο που σ’ έχουν απορρίψει, που κανείς δεν σε αποδέχεται όπως είσαι. Κι εκεί –ένα περίεργο πράγμα– ένιωθες απόλυτα ελεύθερος. Ακούω πως ετοιμάζει τον πρώτο του δίσκο. Δεν ξέρω αν πιστεύω στο “next big thing”. Ξέρω όμως πως το δίσκο αυτόν τον περιμένω. Για να λυτρωθώ. Προσωπικά. Εγώ ο ίδιος.

Ακύλλας Καραζήσης Ηθοποιός, σκηνοθέτης

Θεανώ Μεταξά

Γιατί είναι μια μικρή ηρωίδα που γράφει ζωντανά τις ιστορίες της, στα λεωφορεία, στο μετρό, έξω από το σινεμά, στην Ομόνοια. Γιατί φτιάχνει τον κόσμο της σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον. Και κυρίως γιατί προσπαθεί να συνομιλήσει μ’ αυτό το περιβάλλον. Γι’ αυτό είναι η ηρωίδα μου.

Ηλίας Γιαννακάκης Σκηνοθέτης

Ο Γιάννης Βεσλεμές είχε εμφανισθεί ως σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους πριν από δέκα χρόνια περίπου. Ξεκίνησε με το «Τούγκο Τούγκο» (συσκηνοθεσία με τον Αλέξη Αλεξίου) και στη συνέχεια πραγματοποίησε άλλες τρεις μικρού μήκους ταινίες, που υπέγραψε μόνος του πλέον. Όλες έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό ότι ανήκουν (με όλες τις ιδιαιτερότητες και τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους) στο είδος του φανταστικού κινηματογράφου.

Ένα είδος που εξακολουθεί να είναι περιθωριακό στην Ελλάδα, ενώ μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90 αντιμετωπιζόταν ως υποκουλτούρα και επιλογή αντιπνευματική. Μια φουρνιά νεαρών κινηματογραφιστών με διαφορετικές προσλαμβάνουσες και κινηματογραφικές ή λογοτεχνικές αναφορές, έχοντας ως κύριους εκπροσώπους τους Βεσλεμέ και Αλεξίου, κατάφεραν με τις ταινίες τους να στρέψουν το ενδιαφέρον μιας υπερσυντηρητικής κινηματογραφικής κοινότητας (της εγχώριας ελληνικής, δηλαδή) στο τόσο παρεξηγημένο αυτό είδος. Και το κατάφεραν γιατί οι ταινίες τους ήταν μικρά διαμαντάκια. Ο Αλεξίου πέρασε πρόπερσι, με μεγάλη επιτυχία, στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους.

Ο Βεσλεμές σχεδιάζει το αντίστοιχο βήμα με προσοχή και χωρίς να βιάζεται. Κι αυτό είναι ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο πάνω του. Δεν φαίνεται να διακατέχεται από άγχος επιβεβαίωσης. Προφανώς θέλει να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο με τους δικούς του όρους. Πιθανότατα με μια ταινία του φανταστικού που, όπως και οι μικρές του, θα έχει χιούμορ, ατμόσφαιρα, απενοχοποιημένη ελαφράδα και ανεπιτήδευτο στοχασμό. Στοιχεία που, μέχρι προσφάτως τουλάχιστον, έλειπαν δραματικά από τον ελληνικό κινηματογράφο και τους σκηνοθέτες προηγούμενων γενιών.

Δημήτρης Καμαρωτός Μουσικός

Όταν κάπου εκεί στα μικρά live –με όλες τις έννοιες– μέρη της πόλης προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τι έχουμε ακόμα ανάγκη να ακούμε. Τι μένει ανεκπλήρωτο από τόσες μουσικές μνήμες και εμπειρίες. Τι θα μπορούσε να συμπληρώσει μια πόλη που είναι σαν παζλ που έχει χάσει τα μισά του κομμάτια. Η απάντηση έρχεται αιφνιδιαστικά από ένα girl group που κάνει τη συνάντηση του μινιμαλισμού με τον ελεύθερο και θορυβικό αυτοσχεδιασμό αυτονόητο. Μια μουσική χωρίς λύσσα αλλά και χωρίς στιλιστικά όρια. Σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι εκεί – και ενώ η μουσική τα προκαλεί όλα είναι σαν να μη συμβαίνει. Το Minimaximum είναι ένα μουσικό σχήμα που αυτοπροδιορίζει τα μέλη του σαν architects and visual artists. Τα φωνητικά τους θέματα, κάτι μελωδίες με ambient καταγωγές από synti, κάνουν αναγνωρίσιμα τα υλικά που γύρω τους αναπτύσσονται άλλα πλέγματα από guitar loops, ένα τυπικό rythm section από ηλεκτρικό μπάσο και full set drums και επίπεδα από 60s organ και τρομπέτα που πολλές φορές αυτοαναιρεί τις γραμμές της φωνάζοντας κάτι σαν άναρθρα «εε, ααα! ιιιι».

Μέσα στη μείξη των Minimaximum φανταζόμαστε αρχιτέκτονες που το πρωί είναι σε πολεοδομίες και εργοτάξια και τα βράδια παίζουν μουσική, κάτι σαν ένα όνειρο Brazil που, παρ’ όλα αυτά, μας αφήνει να ζούμε.