Ο Γιώργος Διαλεγμένος ποτέ δεν στρογγύλευε τις λέξεις. Δεν φοβάται να τα βάλει με κανέναν και ομολογεί:«Ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδας το έχει βουλώσει περιμένοντας μια επιχορήγηση. Ίσως κι εγώ, αν είχα ένα θέατρο, να το είχα βουλώσει». Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στο έργο του «Μάνα Μητέρα Μαμά» και καταρτίζει το δικό του αλφάβητο .
Αποτυχίες Δεν είχα ποτέ αποτυχίες γιατί ποτέ δεν κυνηγούσα τις επιτυχίες. Οι αποτυχίες σε κάνουν πιο σοφό, ενώ οι επιτυχίες υπερόπτη, αλαζόνα, καταστρέφουν την ανθρωπιά σου, σε στρεβλώνουν. Ειδικά οι συνεχόμενες επιτυχίες. Διάβαζα τις προάλλες κάτι συνεντεύξεις καλλιτεχνών. Όλο για τις επιτυχίες τους μιλάνε, λες και είναι ακόμα παιδιά. Πώς μπορώ να αισθάνομαι εγώ επιτυχημένος –και καλά– όταν βλέπω τόσους ανθρώπους να υποφέρουν; Δεν το παίζω ανθρωπιστής, αλλά δεν μπορώ να χαίρομαι όταν βλέπω τόσο πόνο γύρω μου.
Βραβεία Με κάλεσαν δύο φορές να πάρω το Βραβείο Κουν και δεν πήγα. Τους βλέπω που σκοτώνονται όλοι να πάρουν ένα βραβείο. Ακόμα και αυτά του «Αθηνοράματος», που είναι μπουρδίτσες και φραμπαλαδιάρικες φιέστες, σκέτη απάτη. Θα σας μιλήσω με αριθμούς. Τότε που παιζόταν στου Βογιατζή το “Bella Venecia”, είχαμε 148 καθίσματα και 250 παραστάσεις. Όλες οι παραστάσεις φουλ με θεατές, ακόμα και με σκαμνάκια. Εκείνη την περίοδο, παιζόταν και το «Γάλα» του Εθνικού Θεάτρου με 60 παραστάσεις και 90 καθίσματα στο Χώρα. Και πήρε το «Γάλα» το βραβείο. Δεν λέω, το έργο ήταν πολύ καλό, αλλά κάπου δεν κολλάνε οι αριθμοί μιας και μιλάμε για «βραβεία του κοινού», όπως τα ονομάζουν. Μήπως, λέω μήπως, το βραβείο δόθηκε τιμητικά για τον Κούρκουλο, που ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού και ήταν άρρωστος τότε; Ή, τώρα, που βράβευσαν τον Τερζόπουλο ως καλύτερο σκηνοθέτη. Δε λέω ότι δεν είναι. Αλλά, ρε παιδιά, το κοινό του Τερζόπουλου πάει και ψηφίζει στο «Αθηνόραμα»; Ή τελικά θέλουν να περάσουν το περιοδικό τους ως βαριά κουλτούρα και γι’ αυτό βραβεύουν τα μεγάλα ονόματα του θεάτρου; Πάντως όλοι καμαρώνουν και φωτογραφίζονται ευτυχισμένοι. Ακόμα και σοβαροί άνθρωποι του θεάτρου. Και δεν αναρωτιούνται για τη διαφάνεια του θεσμού. Αρκεί να πάρουν ένα βραβείο και να διαφημιστεί το θέατρό τους.
Γεννήθηκα Δεν ξέρω πού γεννήθηκα. Η κυρά-Κατίνα Διαλεγμένου με πήρε επτά ετών από το Βρεφοκομείο Αθηνών. Ποιος ξέρει; Μπορεί να είμαι κι από άλλο αστέρι, από άλλο γαλαξία… Αφού δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει ότι εγώ είμαι εγώ. Ακόμα και το όνομά μου δεν ξέρω αν είναι το δικό μου. Δεν ανήκω, λοιπόν, πουθενά. Κι αν δεν ερωτευόμουν και δεν παντρευόμουν, θα ήμουν απόλυτα ελεύθερος.
Γήρας Είμαι 70 ετών, αλλά νιώθω 20. Δεν μου έχει χτυπήσει ακόμα την πόρτα η ασθένεια. Βεβαίως, θα ήθελα να πεθάνω ξαφνικά, στον ύπνο μου. Όμως ο φίλος μου, ο συνθέτης ο Χριστοδούλου, με έκραξε: «Ρε, δεν είσαι καλά. Να πεθάνεις και να μην το ξέρεις!».
Ελλάδα Είμαι τουρίστας σε αυτή τη χώρα. Τον τόπο αυτό τον αγαπώ, αλλά δεν αντέχω τους κατοίκους του. Όταν βγαίνω από το σπίτι μου, τα πάντα με χαλάνε. Δεν βλέπεις κάτι καλαίσθητο, κάτι ωραίο, κάτι αισιόδοξο, κάτι καινούργιο. Γι’ αυτό δεν ψηφίζω εδώ και 25 χρόνια. Να πάω να ψηφίσω με τον κάφρο, και να μου ακυρώσει την ψήφο; Αφού ξέρω ότι τις κυβερνήσεις τις βγάζουν πάντα οι πλειοψηφίες, ο όχλος, ο μέσος όρος.
Θάνατος Τον περιμένω το θάνατο. Τον ετοιμάζω. Έχω φτιάξει και τον τάφο μου. Με επίγραμμα, παρακαλώ, που γράφει: «Σας το είχα πει ότι θα πεθάνω!». Δεν τον φοβάμαι το θάνατο. Γιατί όταν υπάρχω εγώ, δεν υπάρχει αυτός. Κι όταν υπάρχει αυτός, δεν θα υπάρχω πια εγώ.
Θεός Έχουν έρθει στιγμές που πιστεύω ότι υπάρχει Θεός. Όμως, ποτέ μου δεν υπήρξα θρησκόληπτος. Νεαροί πηγαίναμε με τους φίλους μου στην εκκλησία για να βρούμε καμιά γκόμενα. Ειδικά στον Επιτάφιο, δίπλα στις μυροφόρες….
Καθρέφτης Πηγαίνω, ρίχνω μια ματιά, «μαλάκα, γερνάς» λέω και σηκώνομαι και φεύγω.
Καταχρήσεις Δεν τις έμαθα. Δεν μου άρεσαν. Δεν έμαθα να καπνίζω, να πίνω, να ξενυχτάω. Όχι για να γίνω καλό παιδί. Απλά, δεν ήταν στο χαρακτήρα μου. Ούτε καν στις γυναίκες δεν έκανα καταχρήσεις. Από μικρός είμαι ερωτευμένος με τη γυναίκα μου. Η Σοφία είναι ένα πλάσμα αριστούργημα. Της χρωστάω το ότι δεν με άφησε να φθαρώ στο επάγγελμα. Πάντα μου έλεγε: «Αν δε σου αρέσει, δεν θα το κάνεις».
Μετανάστες Μπάτε σκύλοι αλέστε είμαστε! Η έλλειψη κρατικού ελέγχου προς τους μετανάστες μάς σπρώχνει κατευθείαν στη Χρυσή Αυγή! Αυτό που μισούσαμε! Και φτάνει ο ανθρωπάκος που ζει στον Άγιο Παντελεήμονα κι έχει εγκαταλειφθεί από το κράτος να λέει: «Βρε, μπας, κι έχουν δίκιο οι Χρυσαυγίτες;». Το διανοείστε; Φτάσαμε στο σημείο να διερωτόμαστε για το ρόλο των φασιστόμουτρων! Ε, μα, άμα το κράτος κωφεύει και είναι απόν, θα βγουν από πάνω ο Καρατζαφέρης και ο Μιχαλολιάκος. Και μετά οι «δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου» θα διερωτώνται για τα υψηλά ποσοστά των νεοφασιστών! Νιώθω, πραγματικά, ότι μας κυβερνούν ηλίθιοι! Και ο Γιωργάκης και ο Κωστάκης. Μόνο για έφοροι προσκόπων κάνουν.
Νεολαία Εκεί που τα βλέπεις σα χαζάδια να μιλάνε συνέχεια στα κινητά τους, εκεί τα βλέπεις να ξεσηκώνονται και να βάζουν φωτιά στην Αθήνα και λέω: «Μπράβο, ρε. Άρα, δεν είναι μόνο αυτό το μπλαζέ που δείχνουν. Έχουν και κάτι που βράζει μέσα τους».
Ξεφτίλα Λέξη συνώνυμη των πολιτικών, αλλά και αυτών που τους ψηφίζουν. Γι’ αυτό λέω ότι μόνο οι εκλεκτοί πρέπει να ψηφίζουν. Εγώ, για παράδειγμα, είμαι συνταξιούχος των 550 ευρώ. Γιατί πρέπει να έχω δικαίωμα ψήφου; Δεν με ζουν αυτοί που δουλεύουν; Για ποια δημοκρατία μιλάμε εδώ; Χρειαζόμαστε μια δικτατορία του πνεύματος. Να μας κυβερνήσουν οι βέλτιστοι για να καθαρίσουν τη βρόμα και τη σαπίλα, τη ρεμούλα και την αλητεία.
Όνειρα Συνήθως βλέπω μαύρα όνειρα – την κυρά Κατίνα Διαλεγμένου να με τραβάει στον τάφο. Αγριεύομαι. Και καμιά φορά πετάγομαι και ξυπνάω.
Παιδική ηλικία Μια εικόνα που θυμάμαι έντονα, από τότε που ήμουν παιδί στο ορφανοτροφείο, είναι όταν με τιμωρούσαν επειδή ήμουν σκανταλιάρης. Με έβαζαν λοιπόν σε ένα δωμάτιο, σε ένα άλλο κτίριο, όπου πάνω σε ένα μακρύ μαρμάρινο τραπέζι τοποθετούσαν γυμνά τα παιδάκια που πέθαιναν. Μιλάμε για το 1941-43. Εκεί λοιπόν με άφηναν όλη τη νύχτα για να με τιμωρήσουν. Αλλά εγώ τότε ήμουν τόσο μικρός, περίπου 5 ετών, που ούτε την ιδέα του θανάτου μπορούσα να συλλάβω, ούτε της τιμωρίας. Και καθόμουν και κοιμόμουν κανονικά, γιατί νόμιζα ότι και τα παιδάκια κοιμόντουσαν.
Πατρότητα Είχαμε κάνει ένα παιδί με τη Σοφία πριν από τριάντα χρόνια, αλλά μας πέθανε όταν ήταν τεσσάρων ετών. Αυτό το παιδί δεν το είχα κάνει επειδή ντε και καλά ήθελα να γίνω πατέρας, αλλά επειδή ήθελα να έχω ένα ακόμα κομμάτι από τον άνθρωπο που έχω ερωτευθεί για να μας δένει ακόμα περισσότερο.
Τοίχος Θα έγραφα πάνω του: «Σα θα πεθάνω, χέσε με, τα κόλλυβά μου φάτα, και πάλι ξαναχέσε με και πάλι ξαναφάτα». Το έχω δανειστεί από τον Γιώργο Σουρή. Αυτό ήθελα να βάλω ως επιγραφή στον τάφο μου, αλλά η Σοφία με απέτρεψε. Το έβαλα όμως στο «Χάσαμε τη θεία. Στοπ».
ΥΠΠΟΤ Υπάρχει αυτό το υπουργείο;! Νόμιζα ότι το έχουν καταργήσει.
Φόβοι Πιο πολύ από καθετί φοβάμαι τον εαυτό μου. Γιατί δεν μπορώ να ελέγξω το θυμό μου. Όταν τσακώνομαι με τους διάφορους του χώρου, η πρώτη μου σκέψη είναι ότι θα πάω να τους κάψω το θέατρο. Βέβαια, όλο λόγια είμαι… Αλλά στη φαντασία μου έχω κάψει δυο-τρία…
Χρήματα Πάντα ήμουν στο μηδέν στον τομέα χρήματα. Έχω μάθει να ζω χωρίς λεφτά και καθόλου δε μου λείπουν. Ποτέ όμως δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν είμαι πλούσιος.
Ψέματα Λέω, και πολλά μάλιστα, αλλά όχι για να κάνω κακό. Κυρίως για να γλιτώνω όταν με στριμώχνουν οι διάφοροι. Είμαι, δε, εξαιρετικά καλός ψεύτης. Όπως και ο Ομηρος, που αν και τυφλός έγραψε τα μεγαλύτερα και ωραιότερα ψέματα.
Ώρα να… …κάνουμε έρωτα.
Ο Γιώργος Διαλεγμένος έχει γράψει το έργο «Μάνα Μητέρα Μαμά» στο οποίο και πρωταγωνιστεί (Θέατρο ΒΕΑΚΗ, Στουρνάρη 32, Εξάρχεια, 210 5223.522)
11°
