Oι θεατές γίνονται μάρτυρες και συνένοχοι μιας μυστήριας τελετής γύρω από έναν νεκρό πια δολοφόνο. (ΣΤΕΓΗ)
Αγάπησα τον Ρομπ, μόλις τον είδα να περπατάει. Περπατούσε με αυτόν τον ωραίο τρόπο, έτσι όπως περπατούσε ο Ρομπ. «Να τον αγαπάς τον Ρομπ», μου έλεγε κάθε τόσο, όση ώρα περπατούσαμε. Και όχι μόνο να τον αγαπάς, αλλά και να του το δείχνεις.
Oι θεατές γίνονται μάρτυρες και συνένοχοι μιας μυστήριας τελετής γύρω από έναν νεκρό πια δολοφόνο, τον Ρομπ, ο οποίος αναγεννιέται μέσα από τις αφηγήσεις και τις μαρτυρίες των θυμάτων, αλλά και των οπαδών του, και ζωντανεύει για να αποθεωθεί και, τελικά, να κατασπαραχθεί ξανά από μια κοινωνία που έχει πάντα την ανάγκη να κατασκευάζει αρχηγούς – Φύρερ, Αγίους ή, απλώς, αποδιοπομπαίους τράγους.
Δέκα άνθρωποι συζητούν για έναν απόντα. Θέλουν να λυτρωθούν μιλώντας γι’ αυτόν; Ή μήπως επιθυμούν να μείνουν για πάντα γοητευμένοι ή αηδιασμένοι από τον άνθρωπο που ήταν ο Ρομπ;
Όλα ξεκινούν από έναν λόγο περί αγάπης, για να καταλήξουν σε ιστορίες/μνήμες/ φαντασιώσεις για τον νεκρό Ρομπ, ο οποίος μετασχηματίζεται σε κάτι άλλο, αναλόγως με την ανάγκη του κάθε ήρωα. Η υποκειμενικότητα διαθλάται, η αντικειμενικότητα εκλείπει, η αλήθεια είναι δυσδιάκριτη και μάλλον ήσσονος σημασίας. Η βία εμπεριέχεται και στις πιο λεπτές χειρονομίες: μια αθώα κίνηση, μια αθώα φράση, ένα αθώο βλέμμα κρύβει πρακτικές και ρητορικές μίσους. Μια ενδελεχής εστίαση σε μικρά αδιάφορα πράγματα που συμπυκνώνουν την ουσία της «θλιβερής» ανθρώπινης ύπαρξης.
Όμως, για το κορίτσι που αγαπάει τον Ρομπ, για το αγόρι που θέλει να μοιάσει στον Ρομπ, για τον φίλο του Ρομπ, για τον φύλακα του Ρομπ, για τη διευθύντρια του σχολείου του Ρομπ, για τη μητέρα και τον πατέρα του Ρομπ, για τη μικρή αδελφή του Ρομπ, για την εκνευριστική πωλήτρια που μιλάει για τον Ρομπ, για τον αστυνομικό επιθεωρητή που οργανώνει τις βραδιές Ρομπ, ακόμα και νεκρός, ο Ρομπ παραμένει αξέχαστος, ένα τέρας δύναμης, παράνοιας, ευφυΐας και αφέλειας.
