Ανδρέας Αγγελιδάκης, A Submissive Acknowledgment of Powerlessness

Το κίτρινο είναι το χρώμα που σηματοδοτεί τις περιοχές στις οποίες πραγματοποιούνται οικοδομικές εργασίες. Είναι το χρώμα που έχει συνδεθεί με την ηλιοφάνεια, την ελπίδα και την ευτυχία, αλλά είναι και το χρώμα της δειλίας, της ασθένειας και της ζήλειας.

Η αρχιτεκτονική περιγράφεται ως η διαδικασία σχεδιασμού, σχεδίασης και κατασκευής κτιρίων και ως εκ τούτου χρησιμοποιείται συχνά για επίδειξη ισχύος, επιτυχίας και ανάπτυξης. Η αρχιτεκτονική όμως, είναι ίσως η μοναδική μορφή τέχνης που υπόκειται τόσο πολύ στην συντριπτική επιρροή της οικονομίας, της νομοθεσίας και των τυχαίων προσωπικών προτιμήσεων εκείνων που αναθέτουν το εκάστοτε έργο. Η ισχυρή, κυριαρχική και συχνά επιδεικτικά αρενωπή αρχιτεκτονική χειρονομία είναι στην ουσία το αποτελεσμα συμβιβασμών, αδυναμίας και υποταγής. Η οικοδόμηση έργων, πέρα ή ίσως κυρίως λόγω της επιδίωξης κέρδους και τη μοίρα της να αποτελεί εργαλείο οικονομικής ανάπτυξης, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να νοείται ως σύμβολο αδυναμίας και συνέργειας με το άπλυστο Συστήμα.

Με την έκθεση “A Submissive Acknowledgment of Powerlessness”, ο Ανδρέας Αγγελιδάκης συνεχίζει να διερευνά τους τρόπους με τους οποίους οι εξωτερικές δυνάμεις διαμορφώνουν το οικοδομικό περιβάλλον μας. Σε συνέχεια του έργου του “Unauthorised” (documenta 14 στην Αθήνα και το Κάσσελ) όπου εξέταζε πώς η γεωπολιτική, η κερδοσκοπία και η διαφθορά των κυβερνήσεων διαμορφώσαν την Αθήνα, δημιουργεί μια νέα σειρά έργων μεσα από τα οποία διερευνά τις αμφισημίες, τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες της αρχιτεκτονικής. Παρατηρώντας την πόλη της Αθήνας και τις γειτονιές του κέντρου, οι οποίες καλύπτονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από γκράφιτι, ο Αγγελιδάκης αναρωτιέται αν προσθέτοντας ένα κειμένο στην επιφάνεια ενός κτιρίου είναι ο μόνος τρόπος να το βοηθήσει να πει κάτι σημαντικό. Καθώς το γκράφιτι καλύπτει τα σχεδόν μοντερνιστικά κτίρια -αυτά τα διαμορφωμένα μέσα από πενηχρά περιθώρια κέρδους και διευθαρμένα πολιτικά συστήματα- τα μετατρέπει σε αντιδραστικά, πολιτικά, κτίρια με άποψη.

Μια ομάδα από 3D μακέτες κτιρίων θυμίζουν τα θεαματικά έργα των σταρ-αρχιτεκτόνων, με τις κολώνες τους να περιστρέφονται και να στροβιλίζονται, να κάμπτονται και να καμπυλώνουν ώστε να γίνουν επιθυμητά και άξια προσοχής. Τα κτίρια αυτά είναι καλυμένα εξ ολοκλήρου με δυνητικά αντιφατικά γκράφιτι, με φράσεις όπως “no master no plan” ή “stock narrative”, οι οποιές χρησιμοποιούνται στην προκειμένη περίπτωση για να περιγράψουν τις αδυναμίες και τα ελαττώματά τους. Αποκτώντας φωνή, προσπαθούν να μεταδόσουν την αλήθεια τους με αποτέλεσμα τόσο χιουμοριστικό όσο και κυνικό. Σαν ένας σύγχρονος Queer Διογένης (ο Κυνικός) ο Αγγελιδάκης, εξετάζει την κατάσταση της αρχιτεκτονικής ως μεταφορά για ολόκληρη την ύπαρξής μας, ως μια διάγνωση της εποχής μας: Ενώ έχουμε επίγνωση της ματαιότητας των οικονομικών, περιβαλλοντικών και κοινωνικών πρακτικών μας, παρόλ’ αυτά, ίσως και αθελά μας, συνεχίζουμε να συμμετέχουμε σε αυτά τα συστήματα αποτυχίας. Ένα νέο έργο απή τη σειρά “Domestic Ruins”, είναι επικαλυμμένο με βινύλιο. Αν και αποτελέιται από αναγνωρίσημες φόρμες που θυμίζουν τμήματα κτιρίων, το βινύλιο είναι παραγεμισμένο (με αφρολέξ) όπως οι καναπέδες. Το έργο είναι ντυμένο με τη φράση "Ignoring Conceptual Contradictions" (“Αγνοώντας Νοηματικές Αντιφάσεις”), όπως κι εμείς.