Σχόλιο σχετικά με τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη στη Θεσσαλονίκη.
Η δολοφονία του Άλκη δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό. Είναι ένα έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου που προκαλεί ναυτία, απέχθεια και βαθιά οδύνη. Μια επιδερμική ανάλυση του φαινομένου της οπαδικής βίας σε συνδυασμό με μια στερεοτυπική προσέγγιση των οικονομικών και πολιτιστικών χαρακτηριστικών της Θεσσαλονίκης απλά αναπαράγουν γενικεύσεις κι ενισχύουν τις απλουστεύσεις.
Σπεύδουμε να εξηγήσουμε, για άλλη μία φορά, τα ήδη εξηγημένα και παρεξηγημένα. Το φαινόμενο του χουλιγκανισμού δεν είναι νέο. Ναι, για πολλά παιδιά η «κερκίδα είναι η μόνη τους ελπίδα». Αλλά δεν είναι τοπικό φαινόμενο.
Ναι, η Θεσσαλονίκη (και η Αθήνα) παράγει περισσότερη βία και αθλητική αντιπαλότητα, απ’ όση μπορεί να καταναλώσει. Οι τουλάχιστον 7 (!) αθλητικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί διαμορφώνουν ένα κλίμα στη Μακεδονία ευρύτερα. Όμως, η εν ψυχρώ αφαίρεση ζωής δεν είναι καθόλου απλή πράξη. Το να κυκλοφορείς με δρεπάνι, σαν τον Χάρο, μέσα στην Θεσσαλονίκη στο όνομα μιας ομάδας ή μιας ιδεολογίας δεν νοείται να είναι μια συνηθισμένη βραδινή βόλτα.
Τον Ιανουάριο του 2020 στην Θεσσαλονίκη, ένας 26χρονος Βούλγαρος έχασε τη ζωή του, έπειτα από άγρια επίθεση που δέχθηκε από οπαδούς αντίπαλης ομάδας. Ήταν αλλοδαπός όμως και (δυστυχώς) απασχόλησε ελάχιστα την δημόσια σφαίρα. Για τους παροικούντες στην Θεσσαλονίκη, ήταν θέμα χρόνου να προκύψει κι άλλος θάνατος.
Κανένας ενεργός πολίτης δεν μπορεί να αντιμετωπίσει σιωπηλός τέτοια φαινόμενα βίας που διαβρώνουν τη δημοκρατία, διαρρηγνύουν την κοινωνική συνοχή και ακυρώνουν την αθλητική ιδέα. Κανένας ελεύθερος πολίτης δεν μπορεί να ζει με τον φόβο ότι το παιδί του θα βγει βόλτα και δε θα γυρίσει ποτέ.
Δεν μιλάμε για οπαδική βία αλλά για πράγματα πολύ χειρότερα, πολύ πιο διακλαδωμένα και πολύ πιο περίπλοκα. Κοιτούμε το δάχτυλο αντί να βλέπουμε το φεγγάρι. Οργανωμένες ένοπλες ομάδες αναπτύσσονται και βιαιοπραγούν ανεξέλεγκτες στο κέντρο και τις γειτονιές της Θεσσαλονίκης, καθώς υπάρχει μια αίσθηση ασυλίας και ατιμωρησίας. Ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία συμβαίνει διότι πίσω κρύβεται μία συνειδητή ή ασυνείδητη ανθρώπινη ενέργεια. Η σύλληψη των δολοφόνων του Άλκη αποτελεί το αυτονόητο καθήκον της Αστυνομίας. Η καταδίκη τους αποτελεί έργο της Δικαιοσύνης.
Ποιος και γιατί όπλισε τα χέρια των δραστών; Αυτό είναι το ερώτημα. Η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και της παράλογης βίας δεν αντιμετωπίζονται (μόνο) με δικαστικές αποφάσεις. Παγκοσμίως, καμία χώρα δεν ξέφυγε από τον φαύλο κύκλο της βίας, παρά μόνο όταν αποφάσισαν να έρθουν αντιμέτωποι με το «αυγό του φιδιού». Στα μυαλά κάποιων, βρισκόμαστε σε μια μόνιμη κατάσταση πολέμου «όλοι εναντίον όλων», όπου όλα επιτρέπονται στο όνομα κάποιου «ιερού» σκοπού.
