Θα αλλάξω, θα αλλάξεις, θα αλλάξουμε από το σπίτι

Κυνηγιόμαστε στο σπίτι με το οινόπνευμα. Εκείνο υστερεί σε ταχύτητα, αλλά νικά σε φόβο. Το σκορ είναι πάντα διπλό. Και πάντα στην έδρα μας. Σε αυτήν που μυρίζει χλωρίνη και αντισηπτικό. Σε αυτήν που δεν μπορούμε να μείνουμε λεπτό με τα ρούχα που φορούσαμε όσο ψωνίζαμε στο σούπερ μάρκετ ή το φαρμακείο. 

Βγαίνω έξω. Περπατάω ή τρέχω και χαζεύω τους άδειους δρόμους. Στα Αναφιώτικα, στα διάσημα σκαλιά, τα γνωστά και ως «α να τα σκαλιά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη» ένας και μόνος κύριος γύρω στα 65 με ένα τραβηχτικά παχύ μαύρο μουστάκι χαμογελούσε ποζάροντας στο κινητό του. Είναι μόνος. Αλλά και δεν είναι.

 

 

Πλησιάζουμε να συμπληρώσουμε μήνα από τότε που όλοι γίναμε ένα. Ένα όχι απέναντι σε έναν κοινό αόρατο εχθρό που ονομάζεται κορωνοϊός. Αλλά «ένα» απέναντι στην προσπάθεια να καταπολεμήσουμε τον φόβο, τους φόβους μας. Γιατί δεν φοβόμαστε όλοι το ίδιο, αλλά φοβόμαστε. Και κάπως έτσι, εντελώς απρόσμενα και εντελώς επιτακτικά έρχεται η ανάγκη να καταπολεμήσουμε αυτό που μας πηγαίνει πίσω.

Μένοντας -θεωρητικά- στάσιμοι, κινούμαστε. Οι σκέψεις μας αποκτούν άλλη δυναμική. Οι σχέσεις μας το ίδιο. Έχω διαβάσει σε πολλά κείμενα πάσης θεματικής ότι «τίποτα δεν θα είναι το ίδιο» μόλις τελειώσει όλο αυτό. Όσο ισοπεδωτική και αν ακούγεται μια τέτοια φράση, θα την αναπαράγω γιατί πράγματι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, κυρίως μέσα μας. Και αυτή, μαζί με τις πολλές περισσότερες ανάσες του πλανήτη από οικολογικής απόψεως, είναι ίσως η πιο καλή εξέλιξη αυτού του «off» που τέθηκε ο παγκόσμιος διακόπτης. 

 Έχουμε μπει σε μια ουδέτερη ζώνη η οποία στις ταινίες θα ήταν σίγουρα φτιαγμένη από εξωγήινους και θα είχε φανταχτερό μωβ φωσφοριζέ χρώμα όπου τίποτα δεν είναι κανονικό και άρα τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί παράλογο. Με πραγματικά μεγάλη εντύπωση και χαρά παρατηρώ το τελευταίο διάστημα ανθρώπους να έχουν ανάγκη από πραγματική συναναστροφή με ανθρώπους και κάπου εδώ σημειώνεται μία από τις μεγαλύτερες -αν όχι η μεγαλύτερη- νίκες στον αγώνα των μηχανών έναντι των συναισθημάτων. Ναι η οθόνη και πάλι αναλαμβάνει να κάνει τη βρώμικη δουλειά και να μας φέρει κοντά όμως τώρα σαν κάτι να έχει αλλάξει. Σαν να θέλουμε περισσότερο να μιλήσουμε από το να γράψουμε ένα μήνυμα ή να τραβήξουμε μια φωτογραφία. Σαν να μπορούμε πιο εύκολα να παραδεχτούμε λάθη και να τα συγχωρέσουμε. Σαν να είμαστε πιο έτοιμοι από ποτέ να εκφραστούμε. Σαν να είμαστε πιο κοντά από ποτέ και ας είμαστε τόσο μακριά. 

Μέσα σε αυτό το υπέροχο μωβ που τώρα θα το κάνω και ιριδίζον γιατί δικός μου είναι ο φανταστικός κόσμος και ό,τι θέλω τον κάνω, έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μας ειλικρινά τόσο στον εαυτό μας όσο και στους άλλους. Λες και κάποιος άνοιξε μια στρόφυγγα κάπου εκεί κοντά στην καρδιά και τα συναισθήματα άρχισαν να βουτάνε με φόρα στην κοιλιά και το στομάχι με αμέριστη χαρά σαν τα πιτσιρίκια που τσουλάνε στη νεροτσουλήθρα. Με λέξεις από την βάση δεδομένων της καρδιάς και όχι του εγωισμού. Όχι τόσο γιατί ξαφνικά, συνειδητοποιήσαμε ότι «θα πεθάνουμε όλοι» αλλά κυρίως γιατί τώρα ο χρόνος δεν μας αγγίζει. Και άρα, δεν τον υπολογίζουμε. Και άρα, δεν τον φοβόμαστε.

Μέσα σε όλα αυτά τα διαφορετικά που μας συμβαίνουν, αλλάζουμε και συνήθειες. Είτε βάλουμε το ωραίο το καλό το φόρεμα για να καθίσουμε στο σαλόνι και να παρακολουθήσουμε μία παράσταση από την τηλεόραση (πόσο άκυρη θα διαβαζόταν αυτή η πρόταση, δύο μήνες πριν) είτε αράξουμε στην μπανιέρα με τα ρούχα διαβάζοντας ένα βιβλίο είτε ξεκινήσουμε να γράφουμε τον αντίστοιχο Βασιλιά Ληρ στο δρόμο που χάραξε ο Σαίξπηρ το 1600 κατά τον εγκλεισμό του λόγω βουβωνικής πανώλης στην Αγγλία -ένα γεγονός που έχω διαβάσει σε τόσα μα τόσα πολλά κείμενα λες και αυτός που θα καταφέρει να αλλάξει και στο ένα εικοστό την καθημερινότητά του μετά από όλο αυτό που ζούμε έχει πετύχει κάτι λιγότερο σημαντικό. Συγνώμη, δεν έχω κάτι με τον Ουίλιαμ αλλά το γεγονός ότι εκείνος αποφάσισε να μετουσιώσει τον εγκλεισμό του σε κάτι που ούτως ή άλλως έκανε -θεατρικά κείμενα έγραφε και πριν την πανώλη- δεν είναι πια κάτι τόσο «ουάου». 

 

 

Γενικά, τώρα που δεν βλέπουμε και κανέναν είναι μια καλή περίοδος να σταματήσουμε να κοιτάμε και τι κάνουν οι άλλοι γενικότερα. Αν πέτυχαν κάτι σημαντικό το οποίο πρέπει να κάνουμε και εμείς αν θέλουμε να λεγόμαστε άξιοι ή αν κάνουν κάτι το οποίο -στα μάτια μας- δεν είναι τόσο αξιοθαύμαστο και άρα «χα, χα» μπορούμε να ασχοληθούμε μαζί του και να τον κοροϊδέψουμε νιώθοντας και καλά ανώτεροι. 

Αν κάτι μου λείπει αυτό το διάστημα είναι το άγγιγμα των αγνώστων που μπαίνουν σε ένα μπαρ και ευγενικά σε αγγίζουν στη μέση για να σε μετακινήσουν ή εκείνων που θέλουν να σε ρωτήσουν κάτι και σε σκουντούν στον ώμο αλλά ακόμα και αυτών που κατά λάθος μπορεί να σε πατήσουν και να στιγμιαία να θυμώσεις γιατί μπορεί να σου έκαναν στάμπα στα παπούτσια. Μου λείπει να μην έχω αυτό το άγχος να κρατάω απόσταση. Για κάποιον ανεξήγητο για την ώρα όμως λόγο πιστεύω ότι σε όλους μας, στον καθένα για τον δικό του λόγο θα λείψει αργότερα και η περίοδος που ζούμε τώρα. Με την έννοια της λησμονιάς. Γιατί θα κρατήσει μαζί της ένα κομμάτι -μεγάλο ή μικρό- του «κενού» εαυτού μας. 

Θα αλλάξουμε. Συνήθειες, σκέψεις, αντιδράσεις, συναισθήματα. Και ίσως, μέσα σε αυτήν την αλλαγή κάποιοι από εμάς χωρέσουμε και την αγάπη. Πρώτα προς τον εαυτό μας και ύστερα προς τους άλλους.

ΥΓ: Μιας και σε όλους έχω τη μανία να ζητάω προτάσεις σε βιβλία, ταινίες, σειρές, δίσκους και παιχνίδια ακολουθούν αντίστοιχα οι δικές μου: «Σιντάρτα» του Έρμαν Έσσε, τα άπαντα του Γούντι Άλεν με πρώτη το «Όλα όσα θέλατε πάντα να μάθετε για το σεξ και δεν τολμούσατε να ρωτήσετε» και τα άπαντα του Μπον Τζουν Χο που τείνει να γίνει από τους αγαπημένους μου, από σειρές το «You are the Worst» και το «Manhunt:Unabomber», «Τα μπλουζ του πρίγκηπα» του Παύλου Σιδηρόπουλου και από παιχνίδια παντομίμα με ταινίες (και να βάλετε στον αντίπαλο το «Πες στη Μορφίνη ακόμα την Ψάχνω»).