Καταβολή χρηματικής αποζημίωσης από το Ελληνικό Δημόσιο, ύψους 6.000 ευρώ, σε έναν κάτοικο της Ρόδου, που ανέμενε 13 έτη και 4 μήνες την έκβαση προσφυγής του κατά πράξεως της 4ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Ρόδου, με την οποία είχε απορριφθεί αίτηση του για την έκδοση άδειας λειτουργίας μεζεδοπωλείου-ουζερί σε ακίνητό του, στη Μεσαιωνική Πόλη, επεδίκασε με την υπ’ αρίθμ. 1753/2016 απόφαση του το Ε’ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Το ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο επιλήφθηκε συγκεκριμένα προσφυγής ενός κατοίκου της Ρόδου που αιτήθηκε να του επιδικασθεί το ποσό των 10.000 ευρώ, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 53 έως 58 του ν. 4055/2012 (Α΄51), ως δίκαιη ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη από την καθυστέρηση εκδικάσεως υποθέσεώς του, επί της οποίας εξεδόθη η 3108/2015 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Πιο συγκεκριμένα την 22/3/2002 κατατέθηκε στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Ρόδου αίτηση ακυρώσεως του αιτούντος κατά του Υπουργού Πολιτισμού, η οποία περιήλθε στις 3.4.2002 στο Συμβούλιο της Επικρατείας (αρ.καταθ. Ε 1703/2002).
Με την αίτηση αυτή ο αιτών επεδίωκε να ακυρωθεί η 93/24.1.2002 πράξη της 4ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Ρόδου, με την οποία είχε απορριφθεί αίτηση του για την έκδοση άδειας λειτουργίας μεζεδοπωλείου-ουζερί σε ακίνητό του στη Μεσαιωνική πόλη της Ρόδου.
Η εν λόγω αίτηση ακυρώσεως συμπληρώθηκε με δικόγραφο προσθέτων λόγων που κατατέθηκε στις 30.12.2005 (αρ. καταθ. 1009/2005). Αρχική δικάσιμος ορίστηκε η 19.3.2003 ενώπιον του Ε΄ Τμήματος. Ακολούθως, η εκδίκαση της υπόθεσης αναβλήθηκε αυτεπαγγέλτως για τις δικασίμους των 17.12.2003, 20.10.2004, 23.3.2005, 18.1.2006, 3.5.2006, 10.1.2007, 28.3.2007, 16.1.2008, 7.1.2009, 23.9.2009, 17.3.2010, 20.10.2010, 24.11.2010, 19.1.2011, 9.2.2011 και 23.2.2011.
Στις 23.2.2011 η υπόθεση αναβλήθηκε λόγω πανελλαδικής αποχής των δικηγόρων από τα καθήκοντά τους για τη δικάσιμο της 25.5.2011 και στη συνέχεια, αναβλήθηκε αυτεπαγγέλτως για τις δικασίμους των 21.9.2011, 5.10.2011 και 2.11.2011, οπότε και συζητήθηκε.
Η υπόθεση περατώθηκε με την 3108/2015 απόφαση του Ε΄ Τμήματος, με την οποία κρίθηκε ότι η προσβαλλόμενη πράξη της Διευθύντριας της 4ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων είναι πλημμελώς αιτιολογημένη για το λόγο ότι «το… αρμόδιο όργανο απέρριψε το σχετικό αίτημα του αιτούντος με την αιτιολογία ότι το ακίνητο ‘βρίσκεται στη ζώνη αμιγούς κατοικίας όπου δεν επιτρέπονται τέτοιου είδους χρήσεις’, χωρίς, όμως, να προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου ότι για την περιοχή του επίμαχου ακινήτου έχουν επιβληθεί, κατά τις οικείες διατάξεις, χρήσεις γης και χωρίς να ερευνηθεί από τα αρμόδια όργανα, … , εάν, ενόψει των συνθηκών που υφίστανται στο άμεσο περιβάλλον του εν λόγω ακινήτου και ιδίως των ήδη υφισταμένων στο περιβάλλον αυτό χρήσεων και της ιδιαιτερότητας του συγκεκριμένου οικισμού της Μεσαιωνικής Πόλεως της Ρόδου, η ως άνω χρήση εναρμονίζεται με την αποτελεσματική προστασία του ακινήτου αυτού ως μνημείου και του αρχαιολογικού χώρου εντός του οποίου βρίσκεται».
Συναφώς, κρίθηκε ότι «δεν δύναται να υποκατασταθεί η ελλείπουσα νόμιμη αιτιολογία της προσβαλλομένης πράξεως, με περιεχόμενο των μεταγενέστερων εγγράφων υπ’ αριθμ. 5468πε/14.3.2003 έγγραφο της Διευθύντριας της ως άνω Εφορείας προς το Υπουργείο Πολιτισμού και 5151/18.10.2010 έγγραφο της Προϊσταμένης της ίδιας Εφορείας προς το Δικαστήριο, στα οποία γίνεται επίκληση του μνημειακού χαρακτήρα του ακινήτου και της περιοχής αφού το στοιχείο αυτό δεν αξιολογήθηκε με την προσβαλλόμενη πράξη ούτε με τα προγενέστερα σχετικά έγγραφα, όπως οι αντίστοιχες γνωμοδοτήσεις και εισηγήσεις».
Κατόπιν αυτών, έγινε δεκτή η αίτηση ακυρώσεως του αιτούντος, διετάχθη η απόδοση του παραβόλου και επιβλήθηκε στο Δημόσιο η δικαστική δαπάνη του αιτούντος, ύψους 920 ευρώ.
Το δικαστήριο αναγνώρισε ότι η διαδικασία διήρκεσε, δεκατρία έτη και τέσσερις μήνες περίπου.
Αναγνώρισε ακόμη ότι το αντικείμενο της διαφοράς που αφορούσε στην απόρριψη αιτήματος για την έκδοση άδειας λειτουργίας μεζεδοπωλείου-ουζερί σε ακίνητο του αιτούντος είχε, ενδεχομένως, οικονομικές συνέπειες για τον αιτούντα, ωστόσο, όπως συνομολογεί και ο ίδιος, η εν λόγω υπόθεση δεν συνδεόταν με τη διασφάλιση των μέσων βιοπορισμού του και σε κάθε δε περίπτωση δεν απεκλείετο άλλη χρήση του εν λόγω ακινήτου, όπως επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι το ισόγειο αυτού εκμισθώθηκε το έτος 2012 για τη δημιουργία εκθεσιακού χώρου, ενώ παράλληλα, κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα (δηλαδή από το 2002 και μετά και όχι από το έτος 1995, οπότε είχε είχε απορριφθεί προηγούμενη αίτηση του αιτούντος για άδεια λειτουργίας, η οποία δεν σχετίζεται με την επίδικη υπόθεση), ο πρώτος όροφος χρησιμοποιήθηκε ως οικία των γονέων του και τμήμα αυτού ως γραφείο του αιτούντος, που ασκεί το επάγγελμα του τοπογράφου (από το 2002 έως το 2007).
Δέχτηκε ωστόσο ότι η καθυστέρηση αυτή προκάλεσε, κατά τα βασίμως προβαλλόμενα, ηθική βλάβη στον αιτούντα, συνισταμένη στην μακρά αβεβαιότητα για την έκβαση της δίκης και στην ταλαιπωρία που υπέστη κατά την διάρκεια της όλης διαδικασίας, κρίνεται δε δικαιολογημένη, για την αποκατάσταση της προκληθείσης βλάβης η επιδίκαση στον αιτούντα εύλογου χρηματικού ποσού ως δίκαιη ικανοποίηση.
7°
