Αν μπορούσα να περιγράψω την επόμενη μέρα της σφοδρής χιονόπτωσης, που προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στην Αττική, θα έλεγα πως τη χαρακτηρίζει μία απόκοσμη ησυχία στους δρόμους. Βγαίνοντας στη γειτονιά μου, αντίκρισα σπασμένα δέντρα και μέχρι να ξαναγυρίσω, έχασα το μέτρημα για τα πόσα ακόμα συνάντησα.
Ένα αρνητικό της επόμενης μέρας από μια ισχυρή χιονόπτωση, είναι πως το περπάτημα στο χιόνι γίνεται πιο δύσκολο και κουραστικό, μα και λίγο αστείο. Ανταλλάζεις βλέμματα συμπόνοιας με τους άλλους περαστικούς που συναντάς στο πεζοδρόμιο και κατεβαίνεις και περπατάς στην άκρη του δρόμου, όπου δεν έχει χιόνι, για να διευκολύνεις τη ζωή σου. Την ίδια στιγμή μαθαίνεις πόσο έχουν δυσκολέψει οι ζωές άλλων ανθρώπων τις τελευταίες ώρες.
Και παρότι το χιόνι αρχίζει να λιώνει και το νερό να μπαίνει στα ορειβατικά σου μποτάκια, ο ενθουσιασμός της πρώτης μέρας γυρνάει όταν αντικρίζεις το ζευγάρι που ερωτεύεται ξανά στην πλατεία Συντάγματος, όταν δύο ηλικιωμένες κυρίες κρατούν σφιχτά η μια την άλλη για να φτάσουν στην είσοδο του μετρό, όταν ο μπαμπάς δύο μικρών παιδιών φτιάχνει μαζί τους έναν ψηλό χιονάνθρωπο και όταν ένα μικρό κορίτσι με πολύχρωμα κοτσιδάκια στα μαλλιά της σου χαρίζει το πιο όμορφο χαμόγελό της για να το αποτυπώσεις μέσα σε ένα κλικ, μαζί με αυτά που συνθέτουν μια μέρα με αντικρουόμενα συναισθήματα, την επόμενη μέρα της χιονόπτωσης, που συνδυάζει τα πολλά προβλήματα και τον μικρό ενθουσιασμό που έχει μείνει λίγο πριν λιώσουν τα χιόνια.
19°
