Ανταπόκριση: Nightstalker και ηλεκτρική θολούρα στην Τεχνόπολη

Οι δεκαοκτώ μήνες απόλυτης συναυλιακής ξηρασίας (με μοναδική εξαίρεση που επιβεβαιώνει αυτόν τον άχαρο κανόνα τα του Ηρωδείου) ήταν δυσβάσταχτοι για όλους μας!... Για όλους εμάς που έχουμε συνηθίσει να βρισκόμαστε πάνω, κάτω και γύρω από τη σκηνή. Του λόγου μου, παντού.

Αρχής γενομένης με το φετινό Gimme Shelter Film Festival που φόρεσε τα καλοκαιρινά του πριν δυο βδομάδες, η Τεχνόπολις της οδού Πειραιώς άνοιξε τις πύλες της στον σκληρό ήχο σε τέτοιο βαθμό που ο Ιούλιος μπήκε με τις μπάντες και βγήκε με τις ζάντες, κυριολεκτικά! Έτσι την προηγούμενη Πέμπτη οι σαρωτικοί Suicidal Angels αποψίλωσαν τον τεχνολογικό χώρο, ανοίγοντας (ή πιο σωστά γκρεμίζοντας) την πόρτα στους βετεράνους Nightstalker που ξεπούλησαν εύκολα τα διαθέσιμα εισιτήρια καθημένων. Ναι. Το είδαμε κι αυτό στη ζωή μας. Headbanging καρεκλάτο!... Από τον αυχένα και πάνω, επιτρέπεται (!). Ανά δυάδες. Και σε απόσταση ασφαλείας από το διπλανό ζευγάρι όπως ορίζουν οι κανόνες υγιεινής. Άντε να δούμε τι άλλο θα πρέπει να αντέξουν τα σπασμένα μας νεύρα, τι άλλο ακόμη θα ξεπουπουλιάσει τα σπασμένα μας φτερά…

Η συναυλία ήταν αφιερωμένη στον πρόσφατα αδικοχαμένο Dee Lord (Lord 13 / Space Slavery) που έφυγε από κοντά μας τέλη Απριλίου καβάλα στο ασημένιο του άλογο. Να σου λοιπόν ο Λάγιος με τη μπλούζα Lord 13. Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα. Επτά και μισή άνοιξαν οι πόρτες. Εννιά και τέταρτο ανέβηκαν οι ψυχεδελικοί Screaming Fly ώστε να στρώσουν μπάλα με πέντε ορχηστρικές και μη συνθέσεις από το «Trip to Venus». Κι αν ένα από τα πετάλια Στέφανου δεν του έκανε τη χάρη να βγάλει το άχτι του επί σκηνής ανενόχλητος, το power trio γκρουβάρισε το χώμα με σθένος και πυγμή.

Ως εκ τούτου η αλλαγή του backline έγινε σε fast forward ρυθμούς από τους φιλότιμους roadies ώστε να ισορροπήσει η μικρή καθυστέρηση. Και να σου τα τέσσερα παιδιά, τα δικά μας, με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, να καμαρώνουν από ψηλά τις καρέκλες φουλ γεμάτες! Με οκτώ δίσκους στο βιογραφικό τους, το πρόγραμμα των Nightstalker γέμισε εύκολα και πλουσιοπάροχα. Δεκαοκτώ τραγούδια, ενενήντα λεπτά. Το «Give Me» ήταν η κλωτσιά, το «Children of the Sun» το ονειρικό «καληνύχτα» που ήθελε τους εγκλωβισμένους θεατές να επαναστατούν στο ενενήντα, ορθώνοντας το ανάστημά τους.

Ο Ντίνος να χαμογελά πίσω από τα ανεμοδαρμένα του μαλλιά, χτυπώντας το ταμπούρο με μανία. Ο Τόλης να είναι για άλλη μια φορά η πεμπτουσία της ανέκφραστης ενδόρρηξης, σκορπίζοντας βρωμιά. Ο μακρόστενος Argy να χορεύει όποτε δεν χούφτωνε μπιρόνια, γρυλίζοντας γνώριμα κι αγαπημένα. Και ο αγαπημένος μου (συνάδελφος) Ανδρέας, να ενορχηστρώνει τα πάντα όλα εκεί, στα «χαμηλά», ανασταίνοντας και πεθαμένους με την γκρούβα του. Nightstalker. Εγγύηση!