Το ξυπνητήρι χτυπάει στις πέντε το πρωί.
Το βράδυ έφτιαχνα τα πράγματα μέχρι τις δύο.
Δεν πειράζει, θα κοιμηθώ στο αεροπλάνο.
Μπάνιο και τελευταίο check στα πράγματα.
Το ταξί έχει φτάσει. Βαλίτσα και τριπόδι πίσω, η τσάντα με τις κάμερες μαζί μου. -Στο Ανατολικό πάμε
Η παραλιακή άδεια. Στην Αλίμου μόνο ταξί και ένα λεωφορείο.
Στη Βουλιαγμένης ελάχιστα αυτοκίνητα.
Φτάσαμε. Τα πράγματα στο χέρι. Οι πόρτες ανοίγουν.
Κτίριο 2, Αναχωρήσεις.
Χαμόγελο παρά τη νύστα.
Έχει κόσμο, αλλά όχι πολύ.
Βρίσκω τους άλλους. Κάποιος δεν έχει έρθει ακόμη.
Πρώτα να γράψω κάμερες και φακούς στο διαβατήριο, στο γραφείο του τελωνείου. Από εκεί βλέπω την πίστα. Στο βάθος η θάλασσα. Αρχίζει να ξημερώνει. Τα φώτα της πίστας είναι αναμμένα.
Δεύτερο χαμόγελο.
Ξανά με τους άλλους. Έχουν πάρει καφέ για όλους.
Προχωράμε. Κατεβαίνουμε τις σκάλες.
Έλεγχος διαβατηρίων -Πάτε για δουλειά;
-Ναι.
-Καλό ταξίδι.
Έλεγχος στις χειραποσκευές. Πάντα καθυστερώ εδώ.
Μπαίνουμε στο λεωφορείο. Κατεβαίνουμε στην πίστα.
Στη σκάλα του αεροπλάνου ανεβαίνουμε αργά.
Φαίνεται το κεντρικό κτίριο από δω. Το goodbye.
Έβγαζα φωτογραφίες τα αεροπλάνα από εκεί όταν ήμουν μικρός.
Κάθομαι στο κάθισμα. Κάμερα στο χέρι.
Απογείωση.
Φαίνεται το Ελληνικό από ψηλά.
Τα κτίρια, τα αεροπλάνα, η θάλασσα.
Ανεβαίνουμε.
10°
